Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi
Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne – największe muzeum w Łodzi, znajdujące się przy placu Wolności 14. Na koniec 2012 posiadało 260 354 pozycji katalogowych.
 Siedziba Muzeum | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
pl. Wolności 14 |
| Data założenia |
1 stycznia 1956 |
| Zakres zbiorów |
archeologia, etnografia, numizmatyka, lalki teatralne |
| Wielkość zbiorów |
260 354 |
| Dyrektor | |
| Oddziały | |
| |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°46′35,01″N 19°27′19,73″E/51,776392 19,455481
| |
| Strona internetowa | |
W muzeum można zobaczyć trzy stałe wystawy: etnograficzną, numizmatyczną oraz archeologiczną.
Historia edytuj
Historia muzeum sięga dwudziestolecia międzywojennego, kiedy w 1918 powołano w Łodzi Muzeum Miejskie. Gromadziło ono najrozmaitsze kolekcje w szeroko rozumianym pojęciu kultury. W kolejnych latach muzeum kilkakrotnie zmieniało swoją siedzibę oraz oficjalną nazwę, aż do przełomu lat 1949/1950, kiedy to Miejskie Muzeum Prehistoryczne (działające od 14 maja 1945), kierowane przez prof. Konrada Jażdżewskiego i Miejskie Muzeum Etnograficzne (działające od 20 kwietnia 1945 roku), kierowane przez dr Janinę Krajewską, zostały upaństwowione i przybrały nazwy: Muzeum Archeologiczne i Muzeum Etnograficzne w Łodzi. Równolegle od 1948 zaczął się rozwijać Gabinet Numizmatyczny, założony w ramach Muzeum Archeologicznego przez Anatola Gupieńca.
1 stycznia 1956 nastąpiło połączenie wszystkich jednostek w jedno Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi, którego kierownictwo powierzono prof. dr. hab. Konradowi Jażdżewskiemu, a siedziba niezmiennie od tego czasu znajduje się w Łodzi przy placu Wolności 14.
W skład Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi wchodzą działy: Archeologiczny, Etnograficzny Numizmatyczny, Widowisk lalkowych, Naukowo-oświatowy, Konserwacji i badań nad zabytkami. W muzeum znajduje się również biblioteka.[1]
Muzeum wydaje liczne publikacje książkowe oraz stałe wielodziałowe czasopismo Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi (serię archeologiczną, etnograficzną i numizmatyczno-konserwatorską).[2]
Budynek edytuj
Po staraniach czynionych przez łódzkich fabrykantów od początku lat 40. XIX wieku o utworzenie w Łodzi szkoły powiatowej, w roku 1845 otwarta została czteroklasowa szkoła realna tzw. niemiecko-ruska w wynajętym domu Jakuba Petersa na Rynku Nowego Miasta przy lewym narożniku ulicy Legionów[3]. Na potrzeby szkoły, w 1856, oddano do użytku jednopiętrowy gmach Szkoły Powiatowej Realnej Niemiecko-Rosyjskiej. W kilkukrotnie przebudowywanym budynku, od 1869 mieściła się Wyższa Szkoła Rzemieślnicza, a w okresie międzywojennym budynek był użytkowany przez magistrat miasta, by po II wojnie światowej przejęło go muzeum[4].
Dyrektorzy edytuj
- prof. dr hab. Konrad Jażdżewski (1956-1979)
- dr hab. Andrzej Mikołajczyk (1979-1991)
- prof. dr. hab. Ryszard Grygiel (1991-2019)[2]
- dr Dominik Płaza (od 2020)
Przypisy edytuj
- ↑ Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi [online], www.maie.lodz.pl [dostęp 2021-06-17].
- ↑ a b Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi [online], www.maie.lodz.pl [dostęp 2021-06-17].
- ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 79.
- ↑ Joanna Podolska, Michał Jagiełło. Spacerownik. Rosyjski szlak. „Gazeta Wyborcza”, s. 12, 14 grudnia 2012. Łódź. ISSN 0860-908x.
Bibliografia edytuj
- Anna Rynkowska, Ulica Piotrkowska, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1970, ISBN 978-83-939822-4-0.
Linki zewnętrzne edytuj
- Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi. [dostęp 2013-10-30].