Muzyka absolutna

Muzyka absolutna, (absolutna muzyka), z łaciny absolutus, czyli niezależny – określenie muzyki pozbawionej treści pozamuzycznej, w przeciwieństwie do muzyki programowej.

Idea muzyki absolutnej została wyartykułowana po raz pierwszy w traktacie Eduarda Hanslicka „O pięknie w muzyce” (1854), a jednoznacznie wyłożona w jego drugim wydaniu z 1858 r., z którego Hanslick wykreślił idee wywiedzione z dotychczas dominującej w estetyce muzyki filozofii idealistycznej. Ponieważ powstało w pewnej mierze w opozycji wobec dotychczasowej myśli o muzyce, pojęcie muzyki absolutnej nie powinno być używane w odniesieniu do twórczości sprzed II połowy XIX w., w odniesieniu do której jest ono anachroniczne i błędne^[1].

Przypisy edytuj

↑ Mark EvanM.E. Bonds Mark EvanM.E., Idealism and the Aesthetics of Instrumental Music at the Turn of the Nineteenth Century, „Journal of the American Musicological Society”, 50 (2–3), 1997, s. 387–420, DOI: 10.2307/831839, ISSN 0003-0139, JSTOR: 831839 [dostęp 2022-07-08] (ang.).

[1] Mark EvanM.E. Bonds Mark EvanM.E., Idealism and the Aesthetics of Instrumental Music at the Turn of the Nineteenth Century, „Journal of the American Musicological Society”, 50 (2–3), 1997, s. 387–420, DOI: 10.2307/831839, ISSN 0003-0139, JSTOR: 831839 [dostęp 2022-07-08] (ang.).

[1]