Myszowiórka karłowata

Myszowiórka karłowata
	Myosciurus pumilio
	(Le Conte, 1857)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	żuchwowce
Gromada	ssaki
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	afrowiórki
Plemię	olejówki
Rodzaj	Myosciurus; O. Thomas, 1909
Gatunek	myszowiórka karłowata
Synonimy
	Sciurus pumilio Le Conte, 1857; Sciurus minutus Du Chaillu, 1860; Myosciurus minutulus Hollister, 1921; Myosciurus pumilio Lang, 1922;
	Sciurus pumilio Le Conte, 1857; Sciurus minutus Du Chaillu, 1860; Myosciurus minutulus Hollister, 1921; Myosciurus pumilio Lang, 1922;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Myszowiórka karłowata^[5] (Myosciurus pumilio) – gatunek ssaka z rodziny wiewiórkowatych zamieszkujący nizinne tereny lasów tropikalnych w Kamerunie, Kongo, Gwinei Równikowej i w Gabonie^[4]. Jedyny przedstawiciel rodzaju myszowiórka (Myosciurus)^[3]^[5]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia myszowiórkę karłowatą w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek najmniejszej troski^[4].

Budowa ciała edytuj

Myszowiórkę karłowatą charakteryzują niezwykle małe – w stosunku do innych afrykańskich wiewiórkowatych – rozmiary. Tułów wraz z głową osiąga długość poniżej 75 mm, zaś ogon mniej niż 60 mm. Cześć grzbietowa okryta jest miękkim, szarobrązowym futerkiem, a część brzuszna jest wyraźnie jaśniejsza – oliwkowo-biała. Krawędzie powiek i uszu są wybarwione na biało. Zwierzę wykazuje nieznaczne cechy dymorfizmu płciowego^[2].

Tryb życia edytuj

Myszowiórki karłowate wiodą samotniczy tryb życia, ale tolerują bliskie sąsiedztwo innych osobników swojego gatunku. W sytuacji zagrożenia ostrzegają się wzajemnie dźwiękiem. Żerują w ciągu dnia^[2].

Rozmieszczenie geograficzne edytuj

Przedstawiciele gatunku zamieszkują nizinne tereny środkowoafrykańskich lasów tropikalnych w: Kamerunie, północno-zachodnim Kongo, Gwinei Równikowej (Mbini i Bioko) i w Gabonie^[2]^[4].

Ekologia edytuj

Myszowiórki karłowate żywią się korą drzew, grzybami i owadami (mrówki i termity). Zagrożeniem dla gatunku jest wylesianie siedlisk^[2].

Siedlisko edytuj

Gatunek zamieszkuje różne rodzaje lasów w obrębie swojego zasięgu geograficznego. Wspinają się na pnie rosnących drzew, a także tych powalonych na ziemię. Potrafią się wspinać wysoko, ale występują głównie na niższych poziomach^[2].

Przypisy edytuj

↑ Myosciurus pumilio, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Burhan M. Gharaibeh, Clyde Jones. Myosciurus pumilio. „Mammalian Species”. 523, s. 1–3, 1996. American Society of Mammalogists. DOI: 10.2307/3504298. JSTOR: 3504298. (ang.).
↑ ^a ^b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Myosciurus pumilio. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2018-02-06]
↑ ^a ^b ^c ^d Myosciurus pumilio, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 204–207. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[itis-1] Myosciurus pumilio, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[mammalian-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Burhan M. Gharaibeh, Clyde Jones. Myosciurus pumilio. „Mammalian Species”. 523, s. 1–3, 1996. American Society of Mammalogists. DOI: 10.2307/3504298. JSTOR: 3504298. (ang.).

[msw-3] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Myosciurus pumilio. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2018-02-06]

[iucn-4] Myosciurus pumilio, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[MiIZ-5] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 204–207. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[5]

[4]

[3]

[1]

[2]