NGA
NGA (ang. Next-generation access) – sieć dostępu nowej generacji, opisuje znaczące aktualizacje szerokopasmowego dostępu do sieci poprzez stopniowe zmiany szybkości i jakości usług. Uznaje się ją zwykle za asymetryczną, z szybkością pobierania powyżej 24 Mb oraz dużą prędkością przesyłania danych. Brytyjski Superfast Next Generation Broadband[1] OFCOM zdefiniował NGA w „Ofcom marzec 2010. Przegląd rynku hurtowego dostępu lokalnego” następująco: „Super szybki dostęp szerokopasmowy oznacza zazwyczaj szerokopasmowe produkty, które zapewniają maksymalną prędkość pobierania, większą niż 24 Mbit/s. Próg ten jest powszechnie uważany za maksymalną prędkość, która może być obsługiwana przez sieć bieżącej generacji (na bazie miedzi)".
Przełomowe momenty edytuj
Od połowy pierwszej dekady XXI w. operatorzy na całym świecie rozwijają dostęp do sieci Internet o wysokiej prędkości. Niektórzy używają topologii sieci znanej jako Active Ethernet typu Point-to-Point do świadczenia usług z centralnego biura bezpośrednio w domach klientów. Końcówka światłowodu obsługiwana jest przez techniczny interfejs między dzielnicą mieszkalną a światem zewnętrznym („bramka domowa”) i dostarczana przez Advanced Digital Broadcast (Zaawansowana Transmisja Cyfrowa) do wnętrza domu abonenta, gdzie może być dzielona z innymi urządzeniami elektroniki użytkowej.
Od 2007 r. włoscy dostawy usług dostępu do internetu Fastweb[2], Telecom Italia, Vodafone oraz Wind Telecom biorą udział w inicjatywie zwanej Światłowód dla Włoch, w celu stworzenia we Włoszech ogólnokrajowej sieci światłowodowej w programie „Światłowód-w-domu”. Program pilotażowy odbywający się we włoskiej stolicy, Rzymie, ma symetryczną przepustowość 100 Mbit/s[3]. Telecom Italia, która odmówiła udziału w inicjatywie Światłowód dla Włoch, ma jeszcze bardziej ambitny plan, aby zrealizować programy Światłowód-w-domu i Światłowód-dla-biznesu w 138 miastach do 2018 r. Pod koniec grudnia 2010 r. łączna liczba podłączonych domów do Światłowodów przekroczyła 2,5 mln z ponad 348 tys. abonentów[4].
Stałe bezprzewodowe i mobilne bezprzewodowe technologie, takie jak Wi-Fi, WiMax czy 3GPP Long-Term Evolution (LTE) są alternatywą dla zapewnienia dostępu do Internetu.
Regulacje edytuj
We wrześniu 2010 r. Komisja Europejska opublikowała nową Rekomendację dla Regulowanego Dostępu do Sieci NGA, wraz z listą działań na rzecz wdrożenia szybkiego internetu szerokopasmowego i kolejnych generacji sieci dostępowych[5].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Mark Jackson, The Definition of UK Superfast Next Generation Broadband [online], ISP Review [dostęp 2010-10-25] (ang.).
- ↑ Enrico Pietralunga, Fastweb FTTH: A 10-years success story [online], Konferenzbeitraege Berlin presentation. Fastweb [dostęp 2009-03-23] (ang.).
- ↑ FTTH with the Optical Distribution Frame [online], Connections. Reichle & De-Massari AG [dostęp 2011-03-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-28] (ang.).
- ↑ Sean Buckley, Italy: FTTH reaches 348,000 subscriber mark [online], Fierce Telecom [dostęp 2011-01-17] (ang.).
- ↑ Digital Agenda: Commission outlines measures to deliver fast and ultra-fast broadband in Europe [online], Europe's Information Society [dostęp 2010-09-20] (ang.).