Wikipedia

Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza

Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (znana również jako Nagroda Witkacego) – nagroda ustanowiona w roku 1983 i przyznawana przez Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego w Międzynarodowym Dniu Teatru.

Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
Ilustracja
Stanisław Ignacy Witkiewicz, patron nagrody
Nagroda za

popularyzację polskiego teatru na świecie

Przyznający

Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego

Państwo

 Polska

Lokalizacja

Warszawa

Pierwsze rozdanie

27 marca 1983

Strona internetowa

Historia nagrody edytuj

Od 1983 roku Zarząd Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego 27 marca, w Międzynarodowym Dniu Teatru, przyznaje swoje nagrody, które trafiają do cudzoziemców jako dowód uznania ich działalności związanej z propagowaniem teatru i dramaturgii polskiej na świecie[1]. Laureatami mogą być działacze i animatorzy życia teatralnego, aktorzy, reżyserzy, dyrektorzy teatrów, badacze historii polskiego teatru i dramatu, krytycy teatralni, tłumacze, scenografowie. Nagrodę stanowi wizyta w Polsce oraz specjalny dyplom i dzieło sztuki polskiego artysty. Nagrodę wspiera finansowo Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, którego przedstawiciele, wraz z przedstawicielami Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego (prof. Dariusz Kosiński), Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (prof. Barbara Osterlof), zasiadają w Jury nagrody[2][3].

W ramach nagrody[4] Sekcja Krytyków Teatralnych wyróżnia polskich twórców lub instytucję teatralną, promujących rodzimy teatr na świecie, przyznaje również tytuł Teatralnej Książki Roku[1]. W ostatnich latach w Jury Sekcji zasiadały m.in. prof. Magdalena Raszewska (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), dr Elżbieta Baniewicz (PWSFTviT im. Leona Schillera w Łodzi) i dr Maria Napiontkowa (Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk)[5].

Laureaci edytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Laureaci Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza otrzymali m.in.:

Rok Nagroda Zarządu Polskiego Ośrodka ITI Nagroda
Sekcji Krytyków Teatralnych 		Teatralna Książka Roku
2023 Soren Gauger   Kanada Elżbieta Koślacz-Virol   Katarzyna Fazan[6]
2022 Michajło Barbara   Ukraina[7] Helena Kaut-Howson   Ewa Bułhak[8]
2021 José Gabriel López Antunano   Hiszpania[9] Anna Zubrzycki     Janusz Degler, Tomasz Pawlak i Przemysław Pawlak[10]
2020 Michael Hackett   Stany Zjednoczone[11]
2019 Koichi Kuyama   Japonia Jadwiga Rożek-Sieraczyńska[12][13]
2018 Paul Allain   Anglia Jarosław Bielski
  		Ewa Partyga[14]
2017 Bohdan Kozak   Ukraina Włodzimierz Herman
  		Tomasz Mościcki[15]
2016 Richard Gough   Anglia Andrzej Szczytko
    		Halina Waszkiel[16]
2015 Darja Dominkuš   Słowenia Janina Szarek
  		Beata Guczalska[17]
2014 Philip Arnoult(inne języki)   Stany Zjednoczone Andrzej Wirth
   
2013 Manfred Beilharz(inne języki)   Niemcy Stefan Sutkowski
  		Ewa Bułhak i Mateusz Żurawski[18]
2012 Diana Poskuta-Włodek[19]
2011 Tuğrul Çetiner   Turcja Białostocki Teatr Lalek

(Marek Waszkiel)
   

Katarzyna Osińska[20]
2010 Monique Stalens   Francja Teatr Pieśń Kozła

(Grzegorz Bral)
   

Katarzyna Fazan[21]
2009 Irena Lexová   Czechy Śląski Teatr Tańca

(Jacek Łumiński)

 

Małgorzata Komorowska[22]
2008 Ellen Stewart(inne języki)   Stany Zjednoczone Ewa Wycichowska

 

Urszula Aszyk[23]
Lech Raczak[24],

Teatr Ósmego Dnia
   

2007 Biserka Rajčić   Serbia Erwin Axer[25]
2006 Allen Kuharski   Stany Zjednoczone Mariusz Treliński
    		Magdalena Raszewska[26]
2005 Nina Kirlay   Węgry Grzegorz Jarzyna
    		Lidia Kuchtówna[27]
2004 Giovanni Pampiglione   Włochy Teatr Biuro Podróży

(Paweł Szkotak)

 

2003 Dalibor Blažina   Chorwacja Krzysztof Warlikowski
      		Marta Steiner[28]
2002 Jacques Rosner(inne języki)   Francja Teatr Provisorium

(Janusz Opryński)

 

Grzegorz Ziółkowski[29]
2001 Andriej Bazilewski   Rosja Tadeusz Bradecki
   
2000 Carla Pollastrelli   Włochy Jerzy Radziwiłowicz
 
Krystian Lupa
   
1999 Andrzej Nils Uggla   Szwecja
1998 Josep Maria de Sagarra Àngel(inne języki)   Hiszpania Teatr Wierszalin

(Piotr Tomaszuk)
   

Krzysztof Pleśniarowicz[30]
1997 Hendrik Lindepuu   Estonia Krystyna Meissner
   
1996 Alois Woldan   Austria Andrzej Seweryn
   
1995 Yukio Kudō   Japonia Andrzej Wajda[31]  
1994 Hanaa Abdel Fattah Metwaly   Egipt
1993 Nils Åke Nilsson(inne języki)   Szwecja Erwin Axer[32]   
1992 Richard Demarco   Szkocja Józef Szajna
    		Zygmunt Hübner[33]
1991 Michelle Kokosowski(inne języki)   Francja Zbigniew Raszewski[34]
1990 Bonnie Marranca(inne języki)   Stany Zjednoczone
Gautam Dasgupta   Stany Zjednoczone
1989 Roberto Bacci(inne języki)   Włochy Teatr Cricot 2

(Tadeusz Kantor)

 

Maria Bojarska[35]
1988 Bolesław Taborski   Wielka Brytania Jerzy Stuhr[36] 
1987 Jaroslav Simonides   Czechosłowacja
1986 Henryk Bereska   NRD
1985 Denis Bablet   Francja
1984 Raymonde Temkine   Francja Zofia Jarema[37] 
Henryk Tomaszewski[38] 
Kazimierz Dejmek[39]   
Jerzy Jarocki[40]

     

1983 Alain van Crugten   Belgia
Daniel Gerould   Stany Zjednoczone

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka ITI przyznane [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  2. ↑ Wrocław. Nagroda Witkacego dla prof. Kozaka na Dialogu [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  3. ↑ Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2019-03-27].
  4. ↑ Łukasz Maciejewski: Koniec świata wartości. Łódź: Wydawnictwo Biblioteki PWSFTviT, 2017, s. 248. ISBN 978-83-65501-04-2.
  5. ↑ Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka ITI [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  6. ↑ Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody polskiego oddziału Międzynarodowego Instytutu Teatralnego przyznane | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2023-03-27] (pol.).
  7. ↑ Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (POITI) | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-04-28] (pol.).
  8. ↑ Ewa Bułhak, Legenda Grzegorzewskiego (wyd. Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, 2021).
  9. ↑ Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-04-28] (pol.).
  10. ↑ Bibliografia S.I. Witkiewicza 1885–1989, oprac. Janusz Degler i Tomasz Pawlak (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020); Bibliografia S.I. Witkiewicza 1990– 2019, oprac. Przemysław Pawlak (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020).
  11. ↑ Warszawa. Michael Hackett laureatem Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2020-04-13].
  12. ↑ Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2019-05-27].
  13. ↑ Krystyna Zachwatowicz-Wajda. Scenografie teatralne (wyd. Muzeum Śląskie, 2018).
  14. ↑ Ibsenowskie konstelacje. Ćwiczenia w patrzeniu i czytaniu (wyd. Instytut Sztuki PAN, 2017).
  15. ↑ Warszawskie sezony teatralne 1944–1949 (wyd. Fundacja Historia i Kultura, 2016).
  16. ↑ Trudne lata. Teatr warszawski 1815–1868 (wyd. Teatr Narodowy, 2015).
  17. ↑ Aktorstwo polskie. Generacje (wyd. Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego, 2014).
  18. ↑ Wariacje. Scenariusze z lat 1978–1991 (wyd. Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, 2013).
  19. ↑ Dzieje teatru w Krakowie w latach 1918–1939. Zawodowe teatry dramatyczne (wyd. Wydawnictwo Literackie, 2012).
  20. ↑ Teatr rosyjski XX wieku wobec tradycji. Kontynuacje, zerwania, transformacje (wyd. słowo/obraz terytoria, 2010).
  21. ↑ Projekt intymnego teatru śmierci. Wyspiański. Leśmian. Kantor (wyd. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009).
  22. ↑ Marcella Sembrich-Kochańska. Życie i śpiew (wyd. Oficyna Wydawnicza Errata, 2008).
  23. ↑ Corrale de comedias: publiczne i stałe teatry w Hiszpanii (koniec XVI – początek XVIII wieku) (wyd. Wydawnictwo Adam Marszałek w Toruniu, 2005).
  24. ↑ Bogna Kisiel, Lech Raczak nie żyje. Był przewodnikiem w ciemnościach. Pozostawił po sobie ranę w sercu wielu ludzi [WSPOMNIENIA] [online], Głos Wielkopolski, 18 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-20] (pol.).
  25. ↑ Zbiór esejów z lat 1978–2003 pt. „Z pamięci”.
  26. ↑ Teatr Narodowy 1949–2004 (wyd. Teatr Narodowy, 2006).
  27. ↑ Karol Frycz (wyd. Oficyna Wydawnicza Errata, 2004).
  28. ↑ Geneza teatru w świetle antropologii kulturowej (wyd. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2003).
  29. ↑ Teatr Bezpośredni Petera Brooka (wyd. słowo/obraz terytoria, 2000).
  30. ↑ Kantor: artysta końca wieku (wyd. Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997).
  31. ↑ Andrzej Wajda, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  32. ↑ Erwin Axer, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  33. ↑ Polityka i teatr (wyd. Wydawnictwo Literackie, 1991).
  34. ↑ Trudny rebus: studia i szkice z historii teatru (wyd. Wiedza o Kulturze, 1990).
  35. ↑ Mieczysława Ćwiklińska (wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988).
  36. ↑ Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  37. ↑ Zofia Jarema, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  38. ↑ Henryk Tomaszewski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2019-10-03].
  39. ↑ Kazimierz Dejmek, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-30].
  40. ↑ Jerzy Jarocki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2019-01-30].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nagroda_im._Stanisława_Ignacego_Witkiewicza&oldid=72761375”