Niżni Kostur
Niżni Kostur, Niżni Liptowski Kostur (słow. Nižný kostúr, niem. Unterer Liptauer Wachturm, węg. Alsó-Liptói-Őrszem)[1] – niewybitny szczyt o wysokości 2055 m w grani głównej Tatr Wysokich, należący do Liptowskich Murów. Od Czarnej Kotelnicy w grani Kotelnicy oddziela go Czarna Ławka, a od Wyżniego Kostura – Niżnia Liptowska Ławka (ok. 2035 m). Przez te szczyty i przełęcze biegnie granica polsko-słowacka[2]. Po słowackiej stronie trawiaste i mało strome zbocza szczytu opadają do Doliny Ciemnosmreczyńskiej. W dole podcięte są stromymi ściankami, ale możliwymi łatwo do obejścia. Na polską stronę opada z Niżnego Kostura wybitna, długa grzęda w okolice Czarnego Stawu. Oddziela ona Szpiglasową Kotlinkę od depresji opadającej z Czarnej Ławki. Orograficznie lewe stoki tej grzędy są łagodne, trawiasto-piarżyste, prawe opadają stromymi ściankami[3].
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2055 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
5 sierpnia 1902 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′59″N 20°01′55″E/49,199722 20,031944
| |
W wierzchołku Niżniego Kostura główna grań zmienia nieco kierunek ze wschodniego (od Kotelnicy) na południowo-wschodni (w stronę Szpiglasowego Wierchu)[2].
Obecnie szczyt ten, podobnie jak całe Liptowskie Mury, nie jest udostępniony turystycznie.
Najstarsze odnotowane wejścia turystyczne:
- latem – Teodor Eichenwald, Ferdynand Rabowski, Jan Bachleda Tajber, Wojciech Tylka Suleja, 5 sierpnia 1902 r.,
- zimą – Adam Karpiński, Wilhelm Smoluchowski, 8 kwietnia 1925 r. – przy przejściu grani Liptowskich Murów[4].
Na Niżnim Kosturze rośnie skalnica odgiętolistna – bardzo rzadki gatunek rośliny, w Polsce występujący tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2018-09-02] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit” s.c., 2006. ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ Władysław Cywiński, Szpiglasowy Wierch, t. 11, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem, t. 4, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.