Niżnia Magura
Niżnia Magura (słow. Nižná Magura) – szczyt o wysokości 1919 m n.p.m.[1] w słowackich Tatrach Zachodnich w grani Otargańców oddzielających Dolinę Raczkową od Doliny Jamnickiej. Znajduje się w tej grani pomiędzy wyższym z wierzchołków Ostredoka (1714 m) a Pośrednią Magurą (2050 m)[2]. Zbudowany jest z granodiorytów rohackich, ma skalisty wierzchołek i strome, górą trawiasto-kamieniste zbocza[3].
 Ostredok i Niżnia Magura | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1919 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′20″N 19°47′44″E/49,172222 19,795556
| |
Z Ostredoka i całej grani Otargańców rozległe widoki na Barańce, Smrek, Rohacze i grań Bystrej. Szlak prowadzący granią Otargańców nie sprawia trudności technicznych, jest jednak dość wyczerpujący ze względu na dużą liczbę podejść (suma wzniesień 1440 m)[2]. Omija on od wschodu wierzchołek Niżniej Magury. Grań pomiędzy szczytem Niżniej i Pośredniej Magury jest postrzępiona, występuje w niej kilka garbów. We wschodnich zboczach Niżniej Magury (od strony Doliny Raczkowej) znajduje się dość przestronna Niżnia Kotlina.
Słowo magura występuje w języku rumuńskim i słowackim i oznacza górę, szczyt, wzgórze, ale czasami także polanę, las, osiedle. Rozpowszechnione zostało w nazewnictwie Karpat przez pasterski lud Wołochów[4]. Istnieje więcej gór mających nazwę Magura.
W 1929 r. na zachodnich zboczach Niżniej Magury urządzono w budynku dawnej gajówki schronisko turystyczne. Obecnie budynek ten już nie istnieje.
Szlaki turystyczne edytuj
– niebieski szlak z autokempingu „Raczkowa” dnem Doliny Wąskiej na Niżnią Łąkę, potem zielony biegnący granią Otargańców.
- Czas przejścia z autokempingu na Niżnią Łąkę: 30 min w obie strony
- Czas przejścia z Niżniej Łąki na Jarząbczy Wierch: 4:10 h, ↓ 3:15 h[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-36-5.
- ↑ Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Zachodnie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-89-7.