Nina Terentiew
Nina Barbara Terentiew-Kraśko z domu Arcimowicz[potrzebny przypis] (ur. 14 marca 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, prezenterka telewizyjna, w latach 1998–2006 dyrektor programowa TVP2, w latach 2007–2023 dyrektor programowa telewizji Polsat. Od stycznia 2023 roku członek rady nadzorczej Telewizji Polsat[1].
 Nina Terentiew-Kraśko (2023) | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1946 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Córka Jerzego Arcimowicza. Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1970–1971 odbyła staż zawodowy w Polskim Radiu Koszalin[2]. Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczęła w 1971 w Redakcji Publicystyki Kulturalnej. Przygotowywała program kulturalny Pegaz. Później przygotowywała liczne filmy dokumentalne, reportaże i audycje poświęcone kulturze. Wśród programów, które sama prowadziła, były głównie rozmowy z zaproszonymi gośćmi w ramach cyklów XYZ, Rozmowy z..., Bezludna wyspa i Zwierzenia kontrolowane.
Pod koniec lat 80. wprowadziła na antenę Programu II (TVP2) pierwszy w Polsce program poranny (śniadaniówkę) – „Telewizja Śniadaniowa”[3][4][5].
W 1980 została kierownikiem redakcji publicystyki TVP, a w 1986 szefem zespołu artystycznego TVP2, a w 1991 została dyrektorem ds. artystycznych TVP2. W 1991 uzyskała nominację na stanowisko zastępcy dyrektora ds. programowych TVP2. Od 1998 pełniła funkcję dyrektora programowego TVP2. 6 czerwca 2006 złożyła rezygnację, lecz zgodnie z okresem wypowiedzenia telewizyjnej Dwójce przewodziła do września 2006. Wraz z rezygnacją z funkcji dyrektora programowego TVP2 odeszła z Telewizji Polskiej.
Od 1 października 2006 do kwietnia 2007 była doradcą programowym właściciela oraz zarządu Telewizji Polsat ds. produkcji polskiej. Od kwietnia 2007 do stycznia 2023 pełniła funkcję dyrektora programowego Polsatu. W 2023 została członkiem rady nadzorczej Polsatu[1].
Jest autorką książki-zbioru wywiadów Zwierzenia kontrolowane.
Działała w Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez barier”, należy do klubu „22” kierowanego przez Henrykę Bochniarz.
Życie prywatne edytuj
Pierwszym mężem był Robert Terentiew, dziennikarz, publicysta, z którym ma syna Huberta[6], zaś drugim mężem dziennikarz Tadeusz Kraśko (ojciec Piotra Kraśki)[6]. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodami.
Media edytuj
Telewizja Polska (1971-2006) edytuj
- 1980–1986: Kierownik Redakcji publicystycznej TVP.
- 1986–1991: Szef zespołu artystycznego TVP2.
- 1991–1998: Zastępca dyrektora ds. programowych w TVP2.
- 1998–2006: Dyrektor programowy w TVP2.
Polsat (od 2006) edytuj
- 2006–2007: Doradca programowy Polsatu.
- 2007–2023: Dyrektor programowy Polsatu.
- od 2023: Członek rady nadzorczej Polsatu.
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
- Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (15 października 2004, postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego za wybitne zasługi dla kultury polskiej)[7]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 listopada 1998, postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego w uznaniu wybitnych zasług dla rozwoju telewizji polskiej)[8]
- Order Za Zasługi III stopnia – Ukraina (2004)[9]
- Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda Superwiktora (Wiktory 1996) dla osobowości telewizyjnych.
- Trzecie miejsce w kategorii Talk-show w plebiscycie Telekamery 2001
- Czerwona Kokardka (2003)[10]
- ArtPrezydent w latach 2014/2015 na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie.
Przypisy edytuj
- ↑ a b W Polsacie zaczyna się era Edwarda Miszczaka. Czy odniesie sukces? [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2023-01-16] (pol.).
- ↑ Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.): Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 739. ISBN 83-223-2644-0.
- ↑ W telewizji Nina Terentiew spędziła 52 lata. I jeszcze z niej nie odchodzi. 'Nadal będą liczyć się z jej zdaniem' [online], www.wirtualnemedia.pl, 21 stycznia 2023 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
- ↑ Od kilku lat jest pani związana z Polsatem. Nie próbowała pani namówić szefostwo stacji do stworzenia programu śniadaniowego?, [w:] Michał Misiorek, Alicja Resich: "Nie przepadam za łączonymi nazwiskami. Uważam je za przejaw zawłaszczania kobiety", plejadapl, 6 listopada 2020 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
- ↑ Władysław Staśkiewicz (red.), TV, „Gazeta Jarocińska” (1), Spółka Wydawnicza "Aldus", 5 października 1990, s. 7-8 [dostęp 2023-07-10].
- ↑ a b Caryca mediów, Nina Terentiew, nie zna słowa "emerytura". polskatimes.pl. [dostęp 2013-12-12].
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 160.
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 7, poz. 92.
- ↑ Указ Президента України № 1302/2004. president.gov.ua. [dostęp 2011-04-29]. (ukr.).
- ↑ Czerwona Kokardka w Polsce na stronie Krajowego Centrum ds. AIDS. aids.gov.pl. [dostęp 2012-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2012)].