Niszczyciele typu Benham

Niszczyciele typu Benham
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Wejście do służby	1930-1940
Wycofanie	1947-1948
Planowane okręty	12
Zbudowane okręty	10
Okręty w służbie	0
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1637 t (standardowa); 2250 t (pełna)
Długość	103,86 m (całkowita); 101,8 m (na linii wodnej)
Szerokość	10,82 m
Zanurzenie	3,91 m (średnie)
Napęd	3 kotły Babcock&Wilcox, 2 turbiny Westinghouse o mocy 50 000 KM, 2 śruby
Prędkość	40,86 węzłów (na próbach)
Zasięg	5390 Mm/12 w.; 4860 Mm/15 w.; 3600 Mm/20 w.
Załoga	9 oficerów/175 podoficerów i marynarzy (1940); 280 oficerów i marynarzy (1944)
Uzbrojenie	4 armaty kalibru 127 mm; 4 × 12,7 mm; 16 wyrzutni torped kalibru 530 mm

Niszczyciele typu Benham – seria dziesięciu amerykańskich niszczycieli, zbudowanych przed wybuchem II wojny światowej i służących w US Navy podczas jej trwania.

Historia edytuj

Niszczyciele typu Benham jako jedne z pierwszych unaoczniły problem z jakim borykały się marynarki wojenne ówczesnych potęg morskich. W 1930 roku podpisany został Traktat londyński, narzucający jego sygnatariuszom ograniczenia tonażowe budowanych okrętów. W przypadku niszczycieli nie mogły one mieć większej wyporności niż 1500 ts. Jednak rozwój systemów napędowych i artyleryjskich i coraz większa waga przykładana do środków obrony przeciwlotniczej, wymuszał na konstruktorach budowanie coraz większych okrętów mogących pomieścić nowe systemy i urządzenia. W 1935 roku Sekretarz Marynarki Stanów Zjednoczonych zwrócił się do Rady Głównej o sformułowanie wymagań dla budowy nowych dwunastu niszczycieli, dla których środki finansowe zaplanowano w kolejnym roku budżetowym. Na podstawie analiz wykonanych przez Biuro Marynarki ds. Konstrukcji i Remontów (Bureau of Construction and Repair), Rada Główna wystosowała memorandum do Sekretarza Marynarki informując go, że jedynym sposobem wywiązania się z ustaleń traktatowych jest wybudowanie niszczycieli o ograniczonej infrastrukturze bytowej dla załogi i z działami zwalczającymi tylko cele nawodne zamiast armat uniwersalnych. Zwrócono uwagę, że coraz bardziej rozbudowane systemy kierowania ogniem, uzbrojenia i napędu wymagają coraz liczniejszej załogi, która na okrętach operujących na ogromnych obszarach obydwu oceanów nie może gnieździć się w ciasnych i nielicznych pomieszczeniach. 2 kwietnia 1935 roku Sekretarz przyjął przedstawiony mu projekt nowych niszczycieli, decydując, że jego uzbrojenie stanowić będą 4 armaty uniwersalne (Double/Dual Purpose) i 16 wyrzutni torpedowych. Projektowaniem nowych jednostek zajęła się firma Gibbs&Cox, która miała już doświadczenie w projektowaniu niszczycieli typu Porter i Somers.

Konstrukcja edytuj

Nowe okręty miały kadłub identyczny jak ten zastosowany na niszczycielach typu Gridley. W układzie napędowym zastosowano udoskonalone trzy kotły Babcock&Wilcox, które dostarczały parę pod zwiększonym do 42 atmosfer ciśnieniem do dwóch turbin Westinghouse. Pomimo starań nie udało się zachować "traktatowej" wyporności i sięgnęła ona 1650 ton. Jednak nie miało to już większego znaczenia, jako że w 1936 roku podpisano kolejny traktat, który tym razem nie narzucał takich ograniczeń niszczycielom.

Uzbrojenie edytuj

Uzbrojenie główne składało się z czterech pojedynczych armat uniwersalnych kalibru 127 mm, rozmieszczonych po dwie na dziobie i rufie okrętów (armaty rufowe nie były osłonięte), oraz 16 wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm. Uzbrojenie przeciwlotnicze stanowiły cztery karabiny kalibru 12,7 mm. W 1941 roku ze wszystkich jednostek z wyjątkiem USS "Benham" i USS "Ellet" zdemontowano rufowe dwie wyrzutnie torpedowe, zamontowano również dodatkowe karabiny maszynowe 12,7 mm, zwiększając ich liczbę do siedmiu na okrętach. W 1942 roku zastąpiono je działkami Oerlikon 20 mm. Na okrętach służących na Atlantyku osłonięto również rufowe działa, których osłony jednak ponownie zdemontowano po przejściu jednostek na Pacyfik. W 1943 roku zamontowano na wszystkich niszczycielach dwie pary działek Boforsa kal. 40 mm.

Budowa edytuj

Budowę pierwszych trzech niszczycieli powierzono prywatnej stoczni Federal Shipbuilding and Drydock Company mieszczącej się w Kearny w stanie New Jersey. Pozostałe okręty wybudowano w stoczniach marynarki wojennej. Tempo budowy niszczycieli w stoczniach marynarki było bardzo powolne w porównaniu z Federal Shipbuilding, sytuacja była na tyle poważna, że sam prezydent Franklin Delano Roosevelt wysłał w tej sprawie 28 grudnia 1938 roku list do Sekretarza Marynarki wyrażając swoje zaniepokojenie niewielkim postępem prac. W myśl przysłowia "pańskie oko konia tuczy" prace budowlane przy okrętach uległy wyraźnemu przyspieszeniu.

Nr. taktyczny Nazwa	Stocznia	Położenie stępki	Wodowanie	Wejście do służby
USS „Benham” (DD-397)	Federal Shipbuilding	01.09.1936	16.04.1938	02.02.1939
USS „Ellet” (DD-398)	Federal Shipbuilding	03.12.1936	11.06.1938	18.04.1939
USS „Lang” (DD-399)	Federal Shipbuilding	05.04.1937	27.08.1938	26.05.1939
USS „Mayrant” (DD-402)	Boston Navy Yard	15.04.1937	14.05.1938	01.11.1939
USS „Trippe” (DD-403)	Boston Navy Yard	15.04.1937	14.05.1938	15.12.1939
USS „Rhind” (DD-404)	Philadelphia Naval Shipyard	22.09.1937	28.07.1938	15.01.1940
USS „Rowan” (DD-405)	Norfolk Naval Shipyard	25.06.1937	05.05.1938	31.10.1939
USS „Stack” (DD-406)	Norfolk Naval Shipyard	25.06.1937	05.05.1938	03.01.1940
USS „Sterett” (DD-407)	Charleston Navy Yard	02.12.1936	27.10.1938	15.09.1939
USS „Wilson” (DD-408)	Puget Sound Naval Shipyard	22.03.1937	12.04.1939	14.08.1939

Bibliografia edytuj

Wojciech Holicki, Amerykańskie niszczyciele typu Benham, "Nowa Technika Wojskowa", nr 3 (2001), s. 39-42, ISSN 1230-1655.