Normanniasaurus

rodzaj wymarłego dinozaura

Normanniasaurusrodzaj wymarłego dinozaura gadziomiednicznego, zauropoda z grupy tytanozaurów (Titanosauria)[1].

Normanniasaurus
Le Loeuff, Suteethorn & Buffetaut, 2013
Okres istnienia: alb
113/100.5
113/100.5
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Podgromada

diapsydy

Nadrząd

dinozaury

Rząd

dinozaury gadziomiedniczne

Podrząd

zauropodomorfy

Infrarząd

zauropody

(bez rangi) Titanosauria
Rodzaj

Normanniasaurus

Gatunki

Normanniasaurus genceyi

Skamieniałości nieznanego jeszcze dinozaura odnaleziono we Francji, w Normandii, na północnej stronie Cap de La Hève, administracyjnie na terenie wtedy jeszcze oddzielnej wioski, obecnie już dzielnicy miasta Hawr w departamencie Seine-Maritime. W 1990 Pierre Gencey spostrzegł je w bloku skalnym odpadłym od klifu nadmorskiego. Otaczające go skały pochodziły ze środkowego albu, należąc do formacji Poudingue Ferrugineux, bogatej w pozostałości roślin i amonitów, ale zawierającej też skamieniałości kręgowców. Pomimo wspomnienia i ilustracji ręką Buffetauta w 1995 opisany został dopiero w 2013. Jean Le Loeuff, Suravech Suteethorn i Eric Buffetaut nadali rodzajowi nową nazwę od miejsca znalezienia, Normandii, wykorzystując jej łacińską nazwę Normannia. W obrębie rodzaju umieścili pojedynczy gatunek Normanniasaurus genceyi, upamiętniając w ten sposób odkrywcę skamieniałości. Cechy diagnostyczne obejmują liczne charakterystyki kręgów oraz szeroki twarzowo-bocznie talerz kości biodrowej. Badanie pozwoliło umieścić zwierzę wśród tytanozaurów Autorzy podkreślają wagę znaleziska z powodu rzadkości europejskich zauropodow z albu, jak znany z pojedynczej kości Aepisaurus. Pewne prymitywne jak na Titanosauria cechy łączą nowy rodzaj z Epachthosaurus czy Andesaurus, co wskazuje na bazalną pozycję wśród tytanozaurów[1].

Przypisy edytuj

  1. a b Jean Le Loeuff, Suravech Suteethorn i Eric Buffetaut. A new sauropod dinosaur from the Albian of Le Havre (Normandy, France). „Oryctos”. 10, s. 23–30, 2013. (ang.).