Ołeksandr Kuźmuk
Ołeksandr Iwanowycz Kuźmuk, ukr. Олександр Іванович Кузьмук (ur. 17 kwietnia 1954 w Diatyliwce[1] w rejonie sławuckim) – ukraiński polityk i wojskowy, generał armii Ukrainy, a w latach 1996–2001 i 2004–2005 minister obrony, w 2007 wicepremier, poseł do Rady Najwyższej kilku kadencji.
| |
 generał armii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 kwietnia 1954 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Akademia Wojsk Pancernych, |
| Stanowiska |
dowódca batalionu, |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Krewny Iwana Kuźmuka, generała majora Armii Radzieckiej. W 1975 ukończył wyższą szkołę oficerską wojsk pancernych w Charkowie, której komendantem do 1973 był jego ojciec. Przez kolejnych pięć lat pełnił służbę na stanowisku dowódcy plutonu, kompanii i zastępcy szefa sztabu pułku czołgów. W latach 1980–1983 był słuchaczem Akademii Wojsk Pancernych im. Marszałka Rodiona Malinowskiego w Moskwie. Pozostał na tej uczelni, był dowódcą batalionu, a następnie dowódcą szkolnego pułku czołgów. Pełnił służbę w Armii Radzieckiej, następnie w ukraińskich siłach zbrojnych. Od 28 maja 1990 był szefem sztabu i zastępcą dowódcy dywizji. Trzy lata później został dowódcą związku taktycznego. W 1995 został dowódcą Gwardii Narodowej Ukrainy, którą kierował do 1996[1].
W okresie od 11 lipca 1996 do 24 października 2001 oraz od 24 września 2004 do 3 lutego 2005 sprawował urząd ministra obrony Ukrainy. 23 sierpnia 1998, w trakcie zajmowania tego stanowiska, prezydent Ukrainy mianował go na stopień generała armii Ukrainy[2]. W 2001 odszedł z czynnej służby. W wyborach parlamentarnych 2002 uzyskał mandat deputowanego do Rady Najwyższej w okręgu mandatowym jako bezpartyjny kandydat z ramienia koalicji Za Jedyną Ukrainę. 25 maja 2007 został powołany na stanowisko wicepremiera w drugim rządzie Wiktora Janukowycza, funkcję tę pełnił do 18 grudnia tego samego roku. Związał się w tym okresie z Partią Regionów, z listy tego ugrupowania w 2007 i w 2012 ponownie był wybierany do parlamentu[2].
Poglądy na stosunki polsko-ukraińskie edytuj
W 2013 podpisał się pod apelem części deputowanych ukraińskiej Rady Najwyższej do polskiego Sejmu, którego autorzy uznali rzeź wołyńską za ludobójstwo[3][4][5]. Jednak w 2018, w trakcie prac w polskim parlamencie nad ustawą penalizującą kłamstwo wołyńskie, zareagował na to krytycznie, twierdząc, że w odpowiedzi Ukraińcy pracujący w Polsce „mogą chwycić za kije”[3][4][5].
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Ludmyłą. Ma syna i córkę[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order „Za zasługi” III klasy (2010)
- Order Daniela Halickiego (2004)
- Order Bohdana Chmielnickiego I klasy (2002)
- Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (1999)
- Order Bohdana Chmielnickiego III klasy (1997)[2]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Nota biograficzna na stronie ya2006.com.ua. [dostęp 2013-12-19]. (ukr.).
- ↑ a b c Nota biograficzna na stronie dovidka.com.ua. [dostęp 2013-12-19]. (ukr.).
- ↑ a b Prorosyjski generał: „Ukraińcy w Polsce mogą chwycić za kije”. fronda.pl, 5 lutego 2018. [dostęp 2020-12-30].
- ↑ a b Były minister obrony Ukrainy grozi Polsce powstaniem ukraińskich gastarbaiterów z powodu penalizacji banderyzmu. kresy.pl, 6 lutego 2018. [dostęp 2020-12-30].
- ↑ a b Ukraiński generał: Ukraińscy imigranci w Polsce mogą podnieść bunt. dzienniknarodowy.pl, 5 lutego 2018. [dostęp 2020-12-30].