Obrót zewnętrzny na główkę
Obrót zewnętrzny na główkę – sposób zmiany poprzecznego położenia płodu w macicy na położenie podłużne główkowe. Manewr wykonuje lekarz położnik przez powłoki brzuszne ciężarnej. Jedną ręką odpychane są ku górze pośladki płodu, drugą ręką równocześnie kieruje się główkę w stronę wchodu miednicy. Zastosowanie tokolityków przed tym manewrem poprawia skuteczność metody[1].
Wskazania edytuj
Próbę obrotu zewnętrznego można wykonać:
- poniżej 36. tygodnia ciąży gdy płód waży < 2000 g
- po ukończonym 36. tygodniu ciąży, gdy płód waży 2000–4000 g[2]
Powikłania edytuj
Możliwe powikłania obrotu zewnętrznego[1]:
- pęknięcie macicy
- przedwczesne odklejenie łożyska
- splątanie pępowiny
- zawęźlenie pępowiny
- uszkodzenie brzegu łożyska.
Historia edytuj
Obrót zewnętrzny na główkę znano i stosowano już za czasów Hipokratesa[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Położnictwo i ginekologia. Grzegorz H. Bręborowicz (red.). Wydawnictwo Lekarskie PZWL, ss. 413 ISBN 83-200-3082-X
- ↑ Michał Troszyński: Położnictwo - ćwiczenia : podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 225–227. ISBN 83-200-2757-8.
- ↑ Zbigniew Słomko (red.) Ginekologia T. 1. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2008 ISBN 978-83-200-3608-4
