Obrona terytorialna
Obrona terytorialna – jeden z dwóch elementów często stosowanego podziału potencjału zbrojnego / obronnego państw, element dopełniający do wojsk operacyjnych, sił zbrojnych.
Obrona terytorialna na świecie edytuj
Lista formacji wojskowych spełniających funkcję obrony terytorialnej:
| Nazwa oryginalna | Nazwa polska | Państwo |
|---|---|---|
| National Guard | Gwardia Narodowa |  Stany Zjednoczone
|
| Hemvärnet | Gwardia Krajowa |  Szwecja
|
| Hjemmeværnet | Gwardia Krajowa |  Dania
|
| Heimevernet | Gwardia Krajowa |  Norwegia
|
| Kaitseliit | Liga Obrony |  Estonia
|
| Zemessardze | Gwardia Narodowa |  Łotwa
|
| Aktivní záloha | Aktywna Rezerwa |  Czechy
|
| Army Reserve | Armia Rezerwowa |  Wielka Brytania
|
| Syły terytorial'noji oborony | Siły obrony terytorialnej |  Ukraina
|
| Krašto apsaugos savanorių pajėgos | Narodowe Ochotnicze Siły Obrony |  Litwa
|
Obrona terytorialna w Polsce edytuj
Element często stosowanego podziału potencjału zbrojnego / obronnego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na siły obrony terytorialnej (OT) oraz wojska operacyjne.
Koncepcja obrony terytorialnej w latach 90 XX wieku edytuj
Przy nieagresywnej a defensywnej strategii siły obrony terytorialnej przeważają nad siłami operacyjnymi. Podstawowym organem dowodzenia w obronie terytorialnej jest dowództwo okręgu wojskowego.
- Zadania obrony terytorialnej
Siły obrony terytorialnej wykonują zadania z zakresu obrony powszechnej państwa oraz wsparcia i zabezpieczenia wojsk operacyjnych. Ponadto mogą prowadzić działania bojowe oraz ratownicze. Jednak działania OT ograniczone są do terenu kraju. Poszczególne oddziały obrony terytorialnej mogą być w określonych przypadkach podporządkowane operacyjnie dowódcom sojuszniczym.
Obrona terytorialna – to część zadań realizowanych w ramach wojskowej obrony obszaru kraju, do których należy:
- prowadzenie rozpoznania oraz ostrzeganie i alarmowanie wojsk i załóg obiektów wojskowych o grożącym niebezpieczeństwie;
- odpieranie uderzeń na wojska i obiekty wojskowe lub zmniejszanie skutków tych uderzeń;
- zabezpieczenie mobilizacyjnego rozwinięcia całości sił zbrojnych;
- zabezpieczenie przegrupowania wojsk operacyjnych własnych i sojuszniczych na front zewnętrzny;
- zwalczanie desantów powietrznych i sił rajdowo-uderzeniowych oraz grup dywersyjno-rozpoznawczych przeciwnika;
- ochrona i obrona określonych obiektów;
- zapewnienie samoobrony garnizonów wojskowych i zakładów pracy działu obrony narodowej;
- likwidacja skutków uderzeń nieprzyjaciela na wojska i obiekty wojskowe, jak również prowadzenie akcji ratunkowych na rzecz ludności cywilnej i aglomeracji miejsko-przemysłowych;
- szkolenie rezerw osobowych, uzupełnienie wojsk i realizacja zaopatrzenia materiałowo-technicznego.
- Struktura
Szefostwo Obrony Terytorialnej działało w strukturach Sztabu Generalnego WP. W dowództwach poszczególnych rodzajów sił zbrojnych działały wydziały obrony terytorialnej. Skład i struktura wojsk OT podporządkowane były podziałowi terytorialnemu państwa, wg potrzeb poszczególnych rejonów.
Obrona terytorialna od 2017 r. edytuj
1 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa wprowadzająca Wojska Obrony Terytorialnej jako jeden z rodzajów Sił Zbrojnych[1].
Bibliografia edytuj
- R. Jakubczak, J. Marczak,Obrona terytorialna Polski na progu XXI w., Warszawa 1998
Przypisy edytuj
- ↑ Ustawa o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2016 r. oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 2138)