Oddział wydzielony
Oddział wydzielony – doraźnie zorganizowany oddział (pododdział) wojsk zmechanizowanych lub pancernych wzmocniony pododdziałami innych rodzajów wojsk, wyznaczony do wykonania zadania bojowego w znacznym oddaleniu od rejonu (obszaru, kierunku) działania sił głównych, ale na ich korzyść[1][2]. W działaniach zaczepnych OW jest wysyłany przez związek taktyczny do przodu w celu zajęcia i utrzymania do czasu podejścia sił głównych ważnych obiektów, rubieży, przepraw, węzłów komunikacyjnych itp. W działaniach obronnych OW może mieć za zadanie opóźniać natarcie nieprzyjaciela w pasie przesłaniania[3].
- W natarciu
Oddział wydzielony organizowany jest w celu opanowania istotnych obiektów terenowych w głębi obrony przeciwnika i utrzymywania ich do czasu podejścia sił pierwszego rzutu. Zazwyczaj współdziała z taktycznym desantem powietrznym. organizowany jest na bazie sił odwodu i działa zazwyczaj w sile batalionowego zgrupowania taktycznego. Charakteryzuje się samodzielnością i samowystarczalnością w sensie ogniowo-uderzeniowym oraz w aspekcie logistycznym i dowodzenia, wysokimi możliwościami rozpoznawczymi i manewrowymi oraz odpornością na uderzenia[4].
Przed wejściem do działań oddział wydzielony przesuwa się za pierwszym rzutem. Wejście do walki zazwyczaj odbywa się na kierunku największego powodzenia sił głównych związku taktycznego (oddziału), w lukach w obronie przeciwnika lub na jego skrzydle. Wojska będące w styczności powinny wiązać ogniem i oślepiać czołowe pododdziały przeciwnika; zapewniać osłonę przeciwlotniczą; zwalniać i utrzymywać drogi podejścia i rozwijania; wykonywać i oznaczać przejścia w polach minowych oraz potęgować uderzenie na innych kierunkach w momencie przekraczania rubieży styczności przez oddział wydzielony[5].
OW jest to również część sił desantu morskiego, której zadaniem jest opanowanie przyczółka na bronionym przez nieprzyjaciela odcinku wybrzeża w celu stworzenia warunków do lądowania sił głównych desantu.
- W obronie
Oddział wydzielony w obronie jest przeznaczony do walki w rejonie sił przesłaniania, a jego walką kieruje dowódca, z którego sił został wysłany. Jego walka powinna być wspierana ogniem artylerii oraz wysiłkiem lotnictwa wojsk lądowych[6]
Instrukcja walki Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej określała, że:
- najmniejszym oddziałem zdolnym do wykonania samodzielnego zadania jest w zasadzie oddział wydzielony w sile batalionu piechoty, wsparty artylerią i kawalerią[7].
- oddział wydzielony wykonuje zadanie przez obserwację i walkę, a jego działanie musi cechować szybkość, śmiałość i zdecydowane użycie siły[8].
- łączność oddziałów wydzielonych z dowódcą całości musi być niezawodna i jak najszybsza; dowódca całości powinien wysunąć składnice meldunkowe na osi działania oddziałów wydzielonych[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 264.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 129.
- ↑ Urbanowicz (red.) 1970 ↓, s. 486.
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 113.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 132–133.
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 90.
- ↑ Instrukcja walki 1931 ↓, s. 215.
- ↑ Instrukcja walki 1931 ↓, s. 204.
- ↑ Instrukcja walki 1931 ↓, s. 205 i 206.
Bibliografia edytuj
- Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978837523316-2.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 264. ISBN 83-11-06229-3.
- Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995.
- Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 486.
- Ogólna instrukcja walki. Część I. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1931.