Okręgowe rozgrywki w piłce nożnej w sezonie 1947/1948 odbywały się w 20 okręgach, a ich najwyższym poziomem była A klasa. Celem rozgrywek było wyłonienie 2 drużyn, które miały awansować do I ligi w sezonie 1949 oraz 14 drużyn, które miały uzyskać prawo gry w nowo utworzonej II lidze państwowej.
Eliminacje odbywały się w trzech etapach.
Mistrzowie 20 okręgów zostali podzieleni na 5 grup. Najlepsze zespoły z każdej grupy uzyskały awans do fazy finałowej i prawo gry o I ligę, natomiast zespoły z miejsc 2 i 3 uzyskały awans do II ligi. Dodatkowo, wicemistrz okręgu Katowice (jako najsilniejszego w Polsce) uzyskał prawo gry w barażu o II ligę z drużyną, która zajęła czwarte miejsce w grupie, w której grał mistrz okręgu Katowice[1].
Ostatecznie awans do II ligi uzyskało 16 zespołów po decyzji PZPN o powiększeniu II ligi do 20 drużyn.
Okręgowe ligi polskie w piłce nożnej 1947/48
|
Szczegóły
|
Państwo
|
Polska
|
Organizator
|
20 Okręgowych ZPN
|
Poziom ligowy
|
Drugi
|
Liczba zespołów
|
co najmniej 222 w 20 okręgach
|
Poziomy rozgrywkowe w sezonie 1948
|
Rozgrywki |
|
Nazwa
|
Centralne |
I |
Liga
|
Okręgowe (20 okręgów) |
II |
A klasa
|
III |
B klasa
|
IV |
C klasa
|
Rozgrywki okręgowe
edytuj
Szczegółowe wyniki podane są w Suplemencie[2] do "Klubowej historii polskiej piłki nożnej".
W rozgrywkach uczestniczyły również zespoły, które grały w Mistrzostwach Polski w 1947 roku i nie uzyskały awansu do Ligi.
Białostocka klasa A
edytuj
Przed sezonem Motor Białystok został rozwiązany, a jego sekcję piłkarską przejął Wici Białystok.
Bydgoska klasa A
edytuj
Częstochowska klasa A
edytuj
Gdańska klasa A
edytuj
Katowicka klasa A
edytuj
Dodatkowo wicemistrz Naprzód Lipiny uzyskał prawo gry w barażu o II ligę z czwartym zespołem grupy II.
Na początku 1949 roku Błyskawica Radlin połączyła się z Rymerem Rybnik (spadkowiczem z I ligi). Nowo powstały klub Górnik Radlin przejął miejsce Rymera w II lidze[3].
Kielecka klasa A
edytuj
Krakowska klasa A
edytuj
Lubelska klasa A
edytuj
Łódzka klasa A
edytuj
Olsztyńska klasa A
edytuj
Opolska klasa A
edytuj
Poznańska klasa A
edytuj
Przemyska klasa A
edytuj
Radomska klasa A
edytuj
Rzeszowska klasa A
edytuj
Siedlecka klasa A
edytuj
Zagłębiowska (sosnowiecka) klasa A
edytuj
Szczecińska klasa A
edytuj
Warszawska klasa A
edytuj
Wrocławska klasa A
edytuj
Początkowo mistrzem okręgu został Pafawag Wrocław, ale PZPN nakazał OZPN Wrocław zweryfikować rezultaty grupy finałowej i nie brać pod uwagę wyników spotkań z udziałem IKS Wrocław[4] (PZPN zadecydował, że mistrzem IV grupy został OMTUR Jelenia Góra, a nie IKS). W wyniku powstałego zamieszania, PZPN podjął decyzję o rozegraniu dodatkowych jednorundowych rozgrywek pomiędzy mistrzami czterech grup w celu wyłonienia nowego mistrza okręgu[5], którym ostatecznie została Polonia Świdnica[6].
Na początku 1949 roku Pafawag Wrocław uzyskał awans do II ligi po decyzji PZPN o powiększeniu II ligi do 20 zespołów[7].
Zgodnie z uchwałą PZPN do walki o I i II ligę przystąpiło 20 zespołów, mistrzów A klasy swych okręgach.
Awans do grupy finałowej uzyskali zwycięzcy grup.
Zespoły z miejsc 2 i 3 uzyskały awans do nowej II ligi.
Dodatkowo Naprzód Lipiny, jako wicemistrz okręgu Katowice, uzyskał prawo gry w barażu o II ligę z ostatnim zespołem grupy II[8].
|
Skra
|
KS
|
Polonia
|
Zagłębie
|
Skra Częstochowa
|
|
3:1 |
3:2 |
8:1
|
KS Chełmek
|
1:0 |
|
6:3 |
3:1
|
Polonia Przemyśl
|
2:3 |
0:5 |
|
2:1
|
Zagłębie Dąbrowa Górnicza
|
1:2 |
1:1 |
1:2 |
|
|
RKS
|
Pomorzanin
|
Baildon
|
Legia
|
RKS Szombierki
|
|
1:2 |
6:1 |
5:0
|
Pomorzanin Toruń
|
0:1 |
|
4:3 |
8:0
|
Baildon Katowice
|
1:1 |
2:3 |
|
3:2
|
Legia Krosno
|
1:3 |
3:3 |
3:2 |
|
|
Radomiak
|
Ostrovia
|
Polonia
|
Gwardia
|
Radomiak Radom
|
|
6:1 |
4:0 |
1:2
|
Ostrovia Ostrów Wlkp.
|
2:2 |
|
3:2 |
7:2
|
Polonia Świdnica
|
2:1 |
1:0 |
|
3:0 (wo)
|
Gwardia Szczecin
|
1:2 |
0:4 |
3:2 |
|
W dwóch pierwszych kolejkach wystąpił Pafawag Wrocław, ale jego wyniki zostały anulowane po tym jak PZPN zdecydował o rozegraniu dodatkowego turnieju o mistrzostwo okręgu Wrocław.[5]. Ostatecznie mistrzem została Polonia Świdnica.
Gwardia Szczecin uzyskała awans po decyzji PZPN o powiększeniu II ligi do 20 drużyn.
|
PTC
|
Gwardia
|
Ognisko
|
Wici
|
PTC Pabianice
|
|
0:0 |
5:0 |
6:1
|
Gwardia Kielce
|
0:2 |
|
8:1 |
3:0 (wo)
|
Ognisko Siedlce
|
2:1 |
1:4 |
|
4:2
|
Wici Białystok
|
0:3 |
2:9 |
1:1 |
|
|
Lechia
|
KS
|
Bzura
|
Gwardia
|
Lechia Gdańsk
|
|
3:0 |
4:4 |
7:2
|
KS Lublinianka
|
3:3 |
|
2:2 |
4:1
|
Bzura Chodaków
|
0:2 |
2:2 |
|
5:0
|
Gwardia Olsztyn
|
2:7 |
1:2 |
2:2 |
|
Grupa finałowa
edytuj
|
Lechia
|
RKS
|
Radomiak
|
Skra
|
PTC
|
Lechia Gdańsk
|
|
4:1 |
3:0 |
6:1 |
7:2
|
RKS Szombierki
|
2:3 |
|
2:2 |
2:1 |
9:0
|
Radomiak Radom
|
1:1 |
0:3 |
|
3:0 |
9:3
|
Skra Częstochowa
|
1:3 |
3:1 |
3:2 |
|
1:0
|
PTC Pabianice
|
2:5 |
0:1 |
0:3 (wo) |
2:4 |
|
Dodatkowy baraż
edytuj
Wicemistrz okręgu Katowice (jako najsilniejszego w Polsce) uzyskał prawo gry w barażu o II ligę z drużyną, która zajęła czwarte miejsce w grupie, w której występował mistrz okręgu Katowice (byłą to grupa II. Zwycięzca tego dwumeczu uzyskał awans do II ligi.
Powiększenie II ligi
edytuj
Początkowo nowo utworzona II liga państwowa miała liczyć 18 drużyn (w tym czterech spadkowiczów z I ligi)[1]. Jednak uchwałą PZPN z 19 lutego 1949 roku, podjętą miesiąc przed startem ligi (zaplanowanym na 20 marca), powiększono ją do 20 klubów.
Dodatkowy awans decyzją PZPN[7] uzyskały Gwardia Szczecin i Pafawag Wrocław.
Bibliografia
edytuj