Okręty podwodne typu U-52
Okręty podwodne typu U-52 – typ czterech oceanicznych okrętów podwodnych budowanych dla austro-węgierskiej marynarki Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w czasie I wojny światowej. Budowę dwóch pierwszych okrętów tego typu rozpoczęto w 1916, ale żadna z jednostek nie została zwodowana ani ukończona przed końcem wojny. Oba nieukończone kadłuby zostały zezłomowane po zakończeniu wojny.
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia |
Austriawerft[1] |
| Zbudowane |
0 |
| Uzbrojenie: | |
| 2 × 10 cm/L35 lub 2 × 12 cm/L35 1 × km 8 mm[1] | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Załoga |
40[1] oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
849 t [1] |
| • w zanurzeniu |
1200 t [1] |
| Długość |
76 m[1] |
| Szerokość |
7 m[1] |
| Napęd: | |
| 2 śruby 2 × silniki diesla, łącznie 2400 bhp (1800 kW) 2 × silniki elektryczne, łącznie 1480 shp (1100 kW)[1] | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Projekt edytuj
Flota austro-węgierskich okrętów podwodnych była w większości przestarzała w momencie wybuchu I wojny światowej[2]. Przez pierwsze dwa lata wojny austro-węgierska marynarka skupiała swoje wysiłki na zbudowaniu podwodnej floty dla obrony własnych wybrzeży Adriatyku. Gdy jednostki tego rodzaju znajdowały się już w budowie lub zostały nabyte od Niemiec, skierowano wysiłki na zbudowanie większych okrętów, mogących operować także na znacznie większym Morzu Śródziemnym[2].
Marynarka wybrała projekt "A 6" stoczni Stabilimento Tecnico Triestino (STT) jako najlepszy w konkursie na nowy oceaniczny okręt podwodny. Plany opisywały jednostkę o wyporności 849 t na powierzchni i 1200 t w zanurzeniu. Okręty miały mieć 76 m długości, szerokość 7 m i zanurzenie kadłuba 3,51 m. Okręty miały być poruszane dwiema śrubami napędowymi, które były napędzane na powierzchni dwoma silnikami diesla o łącznej mocy 2400 bhp (1800 kW), natomiast w zanurzeniu napęd stanowiły dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1480 shp. Prędkość maksymalna wynosiła odpowiednio 15,75 węzła i 9 węzłów. Załogę okrętów tego typu miało stanowić 40 ludzi[1].
Uzbrojenie okrętów podwodnych typu U-52 stanowiły cztery dziobowe i dwie rufowe wyrzutnie torped (zapas wynosił 9 torped). Pierwotne plany zakładały zastosowanie dwóch dział kal. 10 cm/L35, w przypadku trzeciej i czwartej jednostki planowano zastosowanie dwóch dział kal. 12 cm/L35[1].
Budowa edytuj
Do 1916 Austriawerft, która była nową, w założeniu bardziej „patriotyczną” nazwą stoczni STT[3], rozpoczęła budowę dwóch pierwszych jednostek: U-52 i U-53[2]. Kwatera główna firmy pozostawała w Trieście, ale źródła nie podają dokładnie, gdzie położono stępki tych dwóch okrętów. Wchodziły one w skład programu budowy sześciu oceanicznych okrętów podwodnych w tym czasie[a]. W grudniu 1917 złożono zamówienia na budowę U-54 i U-55[4].
Brak zarówno materiałów, jak i wykwalifikowanej siły roboczej, przyczyniał się do spowolnienia postępów w budowie wszystkich oceanicznych okrętów podwodnych[3]. W rezultacie żaden z pierwszej pary okrętów nie został zwodowany ani ukończony, natomiast budowa drugiej pary została anulowana przed położeniem stępek. W momencie zakończenia wojny U-52 był ukończony w 25%, natomiast U-53 był gotowy jedynie w 10%. Obie jednostki zostały zezłomowane w 1919[1].
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Lothar Baumgartner, Erwin Sieche: Die Schiffe der k.(u.)k. Kriegsmarine im Bild = Austro-Hungarian warships in photographs. Wiedeń: Verlagsbuchhandlung Stöhr, 1999. ISBN 978-3-901208-25-6. OCLC 43596931. (niem.).
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships, 1906–1921. Annapolis: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8. OCLC 12119866. (ang.).