Opowieść wigilijna Flintstonów
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Opowieść wigilijna Flintstonów[a] (ang. A Flintstones Christmas Carol) – amerykański telewizyjny film animowany z 1994 roku w reżyserii Joanny Romersy bazujący na popularnym serialu Flintstonowie i powieści Charlesa Dickensa pod tym samym tytułem.
| Gatunek | |
|---|---|
| Data premiery |
21 listopada 1994 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
70 minut |
| Reżyseria |
Joanna Romersa |
| Scenariusz |
Glenn Leopold |
| Główne role |
Henry Corden |
| Muzyka |
Steven Bernstein |
| Montaż |
Tom Gleason |
| Produkcja |
William Hanna |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja |
Fabuła edytuj
W Skalisku[b] jest organizowana w teatrze amatorskim teatralna wersja „Opowieści wigilijnej” Charlesa Brickensa. Fred otrzymuje rolę Ebonezer Scrooge’a, Rubble’owie rodzinę Cragitów, a pan Łupek[c] Jacoba Marbleya. Fred jest dumny z udziału, ponieważ gra główną rolę i jest tak przejęty ćwiczeniem swych kwestii, że ignoruje rodzinę i pracę. Szczególnie irytuje tym Wilmę będącą inspicjentem w teatrze.
W wigilię Bożego Narodzenia, w pracy Fred ćwiczy kwestie z Barneyem, który nie jest tak zaaferowany jak jego kolega. Fred przypomina, że jeszcze nie kupił prezentów gwiazdkowych dla Wilmy i Pebbles. Kupiwszy w ostatniej chwili prezenty, z braku czasu prosi jednego chłopca o zajęcie miejsca w kolejce do pakowania. Po powrocie do domu Fred udaje się prosto do teatru. Wściekła Wilma przypomina mu, że miał odebrać Pebbles z żłobka i zarzuca mu egoizm.
Sztuka się rozpoczyna. Scrooge grany przez Freda jest jedynym właścicielem kantoru „Scrooge & Marbley” w Piltdown, po tym jak jego były wspólnik, Marbley, zmarł w wigilię Bożego Narodzenia. Scrooge dba jedynie o swoje dochody i źle traktuje swego kancelistę Boba Cragita. Odrzuca także zaproszenie od swego siostrzeńca Neda na wigilijną wieczerzę, jako że Scrooge nie znosi Bożego Narodzenia traktując je zbędny wydatek. W jego domu nawiedza go duch Marbleya, który nosi ciężkie łańcuchy jako pokutę za swoje niegodziwe życie, i ostrzega wspólnika, że jeśli ten nie zmieni się, to podzieli jego los. Mówi Scrooge’owi, że odwiedzą go trzy duchy.
Po zakończeniu pierwszego aktu Fred jest dumny z roli, ale widząc gniew i żal u Wilmy zaczyna mu być głupio. Niespodziewanie przedszkolanka Garnet Feldspar grająca Ducha Przeszłych Świąt zapada na grypę i Wilma musi ją zastąpić. W drugim akcie zgodnie z zapowiedzią Marbleya przychodzi pierwszy z duchów – Duch Przeszłych Świąt. Fred na moment wybija się z roli widząc Wilmę, ale wraca do grania. Duch pokazuje Scrooge'owi jego dzieciństwo, gdzie skłócony z ojcem musiał spędzać święta samotnie w internacie. Jednego roku jego siostra Fan mówi mu, że może spędzić święta w rodzinnym domu. Wiele lat później Scrooge jako czeladnik u Fezziwiga, granego przez Barneya, zaręcza się z Belle, również graną przez Wilmę zmuszoną zastąpić sekretarkę Łupka – Maggie, także chorą.
Belle widząc postępującą chciwość u Scrooge’a zrywa z nim zaręczyny. Po zakończeniu drugiego aktu Fred przypomina sobie, że musi odebrać prezenty. Podczas przerwy biegnie do domu towarowego, który jest już zamknięty. Zdesperowany Fred włamuje się do budynku, gdzie atakuje go Duch Przyszłych Świąt. Okazuje się, że to jego znajomy, sierżant policji Philo Quartz[d], ćwiczący do roli. Zabiera on Freda do teatru w ostatniej chwili. W kolejnym akcie Scrooge’a odwiedza Duch Obecnych Świąt ukazujący mu ubogą, ale szczęśliwą wieczerzę u Cragitów, a następnie przyjęcie u Neda. Scrooge szczególnie przejmuje się chorowitym synem Cragita, Małym Timem, a widząc żona Neda – Clarę łudząco podobną Fan, żałuje że jego siostra przedwcześnie zmarła.
Duch opuszcza Scrooge’a, który odwiedza ostatni z duchów – Duch Przyszłych Świąt. Scrooge odkrywa, że nieleczony Mały Tim umarł, a pewien zmarły nie jest przez nikogo opłakiwany. Tym zmarłym jest sam Scrooge, który przysięga się zmienić. Nad ranem Scrooge staje się lepszym człowiekiem i czyni Cragita swym wspólnikiem. Pojawia się też Belle kwestująca na rzecz ubogich. Nie ma tego w scenariuszu, gdyż Wilma zastępuje kolejnego aktora. Fred prosi ją o wybaczenie, jako że zrozumiał swą samolubność. Sztuka kończy się tym, że dobroduszny Scrooge stał się wzorem do naśladowania, a dla Małego Tima stał się drugim ojcem. Podobnie odmieniony jest Fred pogodzony z Wilmą, który odkrywa, że Ducha Przyszłych Świąt zagrał Dino zastępujący chorego Phila. Jest też chłopiec z kolejki, który dał prezenty do zapakowania i widząc brak Freda, od razu pobiegł do teatru. Szczęśliwy Fred nagle zapada na grypę; Wilma oznajmia, że grypa trwa jeden dzień i zdąży na świąteczny obiad u jej matki, czym przeraża Freda.
Obsada głosowa edytuj
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ A Flintstones Christmas Carol (1994). Behind the Voices. [dostęp 2023-12-10]. (ang.).
- ↑ Opowieść wigilijna Flintstonów (1994) polski dubbing [online], Filmweb [dostęp 2023-12-10] (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Opowieść wigilijna Flintstonów w bazie IMDb (ang.)
- Opowieść wigilijna Flintstonów w bazie Filmweb