Optyczne zwielokrotnianie czasowe
Optyczne zwielokrotnianie czasowe (ang. optical time division multiplexing, OTDM) – rodzaj multipleksacji z podziałem czasowym, w którym multipleksacja i demultipleksacja są wykonywane w sposób optyczny.
W przeciwieństwie do mulitpeksacji elektrycznej TDM, konwersja elektrooptyczna jak i optoelektryczna realizowane są w paśmie podstawowym. Multipleksacji i demultipleksacji poddawany jest więc już sygnał optyczny.
Przetwarzanie E/O jest realizowane przed zwielokrotnianiem, jeszcze na strumieniach o mniejszej szybkości transmisji. Podobnie konwersja O/E ma miejsce po demultimpleksacji. W multipleksacji elektrycznej TDM, przy dużych szybkościach transmisji, istnieje problem ograniczonej szybkości działania układów elektronicznych. Szybkość części elektrycznej układu musi dorównywać szybkości sygnału zwielokrotnionego. W przypadku OTDM problem ten znika, gdyż układ elektryczny pracuje tylko w paśmie podstawowym, przed multiplekserem i po demultiplekserze.
Pierwszy etap procesu edytuj
Pierwszym etapem procesu jest próbkowanie sygnału z kanałów pierwotnych. Powstaje ciąg impulsów optycznych charakterystycznych dla kanału pierwotnego. Impulsy te muszą być odpowiednio krótkie oraz posiadać stosunkowo niewielki współczynnik wypełnienia.
Metody generacji impulsów optycznych edytuj
Najczęściej stosowane metody generacji impulsów optycznych to:
- technika wykorzystująca modulatory zewnętrzne sterowane elektrycznie
- technika przełączania zewnętrznego
- technika laserów synchronizowanych
- techniki z wykorzystaniem efektów nieliniowych
Synchronizacja próbkowania edytuj
Ważną częścią całego układu jest synchronizacja próbkowania w kolejnych kanałach pierwotnych. Zapewnia właściwy czas i kolejność pobierania przez multiplekser sygnałów z kanałów. Ma to na celu uniemożliwienie nakładania się na siebie próbek. Wykorzystuje się tu układy opóźniające, których zadaniem jest odpowiednie przesunięcie czasów próbkowania poszczególnych kanałów.