Orzechówka mączysta
Orzechówka mączysta (Encoelia furfuracea (Roth) P. Karst.) – gatunek grzybów z rodziny Cenangiaceae[1]
_P._Karst_40499.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
orzechówka mączysta |
| Nazwa systematyczna | |
| Encoelia furfuracea (Roth) Karst. Bidr. Känn. Finl. Nat. Folk 19: 218 (1871) | |
Systematyka i nazewnictwo
edytujPozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Encoelia, Cenangiaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1797 r. Albrecht Wilhelm Roth nadając mu nazwę Peziza furfuracea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. Petter Karsten, przenosząc go do rodzaju Encoelia[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
- Cenangium furfuraceum (Roth) De Not. 1864
- Discina furfuracea (Rehm) Sacc. 1889
- Galactinia furfuracea (Rehm) Boud. 1907
- Peziza cinatica Pfister 1979
- Peziza furfuracea (Rehm) Smitska 1972
- Peziza furfuracea Roth 1797
- Phibalis furfuracea (Roth) Wallr. 1833
- Plicaria furfuracea Rehm 1884
Nazwa polska według opracowania M.A. Chmiel[3].
Morfologia
edytujMłody w postaci grubej kuli barwy cynamonowej i grubo otrębiasto-łuseczkowatej; rozkłada się gwiazdkowato i rozpościera tak, że widać jego cynamonowobrązową do czerwonobrązowej gładką warstwę zarodnikonośną. Do 1,5cm średnicy[4].
Również w zimie rozwija się na gałązkach leszczyny, olszy i klonu rzadki korzak czarniawy (Ionomidotis fulvotingens). Jego ciemnobrązowe do prawie czarnych owocniki wyrastają w gęstych skupieniach. Są za młodu pucharkowate, potem płaskie i nieregularnie powyginane. Inne czarno zabarwione gatunki z tego samego kręgu pokrewieństwa, a także bardzo rzadka orzechówka wiązkowa (Encorella fascicularis) pojawiają się wczesną wiosną na jeszcze nie okorowanych, opadłych gałązkach topoli i jesionu[4].
Występowanie i siedlisko
edytujW Polsce uważany jest za rzadki, choć prawdopodobnie jest przeoczany[4].
W zimie wystaje spod spękanej kory świeżo obumarłych i jeszcze stojących olsz i leszczyn, przeważnie w skupieniach małych, gęstych, dość trwałych i odpornych na mróz[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-12-10] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
- ↑ Maria Alicja Chmiel, Checklist of Polish Larger Ascomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów workowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences Kraków, 2006, ISBN 978-83-89648-46-4.
- ↑ a b c d Edmund Garnweidner, Hertha Garnweidner, Alicja Borowska, Alina Skirgiełło: Grzyby. Przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej. Warszawa: MUZA SA, 2006, s. 228. ISBN 83-7319-976-4.