Osiedle socjalne na Zagórzu
Osiedle socjalne na Zagórzu – pierwsze w Poznaniu po I wojnie światowej osiedle socjalne (komunalne), zbudowane przy ul. Nowe Zagórze na Ostrowie Tumskim, w części Zagórze. Osiedle wchodzi w skład zabytków i atrakcji trasy turystycznej Traktu Królewsko-Cesarskiego[1].
Historia edytuj
Zespół mieszkań socjalnych wybudowano w latach 1924 - 1925, według projektu Jerzego Tuszowskiego, przy istniejącym do lat 50. XX w. Forcie Radziwiłła. Architekt wzorował się na założeniach warszawskiego Żoliborza, a konkretnie inspirowały go idee głoszone przez założycieli Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Osiedle na Zagórzu zostało jednak oddane do użytku 2 lata wcześniej niż pierwsze bloki w Warszawie.
Architektura edytuj
Początkowo planowano budynki parterowe, ale liczbę kondygnacji podniesiono do dwóch, tak aby liczba mieszkań była zwiększona. Domy wpisane są w łagodny łuk ulicy. Posiadają dachy mansardowe oraz ryzality akcentujące strefy wejściowe. Detal jest silnie ograniczony z uwagi na konieczność zmniejszania kosztów budowy. Na każdej kondygnacji były po 4 mieszkania, składające się z mieszkalnej kuchni i pokoju. Ubikacje zlokalizowano na klatkach schodowych. Do dnia dzisiejszego osiedle zachowało się w prawie niezmienionej formie.
Zobacz też edytuj
- Osiedle robotnicze na Górczynie - drugi (podobny) projekt Jerzego Tuszowskiego
- Osiedle robotnicze na Czartorii w Poznaniu - po drugiej stronie rzeki
- Arcybiskupie Seminarium Duchowne w Poznaniu
Przypisy edytuj
- ↑ Trakt Królewsko-Cesarski. [dostęp 2016-07-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-11)].
Bibliografia edytuj
- Atlas architektury Poznania (praca zbiorowa), Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2008, s.216, ISBN 978-83-7503-058-7