Oznaki specjalistów marynarki wojennej
Oznaki specjalistów marynarki wojennej – zostały wprowadzone do użycia w latach 1970 i 1973. Prawo ich noszenia przysługiwało żołnierzom zawodowym oraz podoficerom i szeregowym zasadniczej służby wojskowej. Stanowiły one zewnętrzną formę wyróżniającą tych żołnierzy. Rysunki poszczególnych oznak przedstawiały charakterystyczne symbole broni lub znaków wojskowych występujących w danym rodzaju wojsk i służb. Posiadały one 4 klasy: 3, 2, 1 i Mistrzowską. Tłoczone były z tworzywa sztucznego barwy czerwonej i żółtej na miękkich podkładkach koloru czarnego o średnicy 70 mm[1].
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 grudnia 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów, zestawów i wzorów oraz noszenia umundurowania i oznak wojskowych przez żołnierzy zawodowych i żołnierzy pełniących służbę kandydacką obecnie oznaki specjalistów są wyłącznie koloru czerwonego na czarnym tle[2].
Sposób noszenia
edytujSposób noszenia oznak specjalistów na mundurze przedstawia poniższa ilustracja[2]
Oznaki klas specjalistów marynarki wojennej
edytujOd 11 czerwca 2022 roku zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej w sprawie noszenia umundurowania przez żołnierzy nie przewiduje się umieszczania na rękawie oznaki klasy specjalistów marynarki wojennej[3].
Oznaka klasy w okresie PRL | Oznaka klasy zgodnie z Dz.U. z 2015 r. poz. 173 | Oznaka klasy zgodnie z Dz.U. z 2021 r. poz. 1127 | Opis |
---|---|---|---|
Klasa trzecia | |||
Klasa druga | |||
Klasa pierwsza | |||
Klasa mistrzowska |
Oznaki specjalistów marynarki wojennej
edytujOznaka marynarzy zasadniczej służby wojskowej | Oznaka marynarzy zawodowych | Opis |
---|---|---|
|
artylerzysta nadbrzeżny | |
|
artylerzysta okrętowy | |
|
chemik | |
|
elektryk | |
|
hydroakustyk | |
|
kierowca samochodowy | |
|
mechanik lotniczy | |
|
mechanik samochodowy
| |
|
mechanik uzbrojenia lotniczego | |
|
miernik | |
|
miner | |
|
motorzysta-drenażysta | |
|
nurek | |
|
operator radiolokacji | |
|
orkiestrant | |
|
pokładowy | |
|
radiotelegrafista | |
|
sanitariusz | |
|
saper | |
|
sternik | |
|
strażak | |
|
strzelec | |
|
sygnalista | |
|
administracja | |
|
służba topograficzna | |
|
służba zdrowia | |
|
kulturalno-oświatowy | |
|
służba kwatermistrzowska | |
|
służba zakwaterowania i budownictwa wojskowego | |
|
telefonista-telegrafista | |
|
torpedysta | |
|
Wojskowa Służba Wewnętrzna
| |
|
Wojskowa Służba Wewnętrzna
|
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Mieczysław Wełna: Odznaki i oznaki Ludowego Wojska Polskiego; katalog. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989, s. 94.
- ↑ a b Dz.U. z 2020 r. poz. 2455
- ↑ Dz.U. z 2022 r. poz. 1237
Bibliografia
edytuj- Mieczysław Wełna: Odznaki i oznaki Ludowego Wojska Polskiego; katalog. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-02954-5.
- Zdzisław Sawicki: Odznaki Wojska Polskiego 1943 - 2003; katalog zbioru falerystycznego; 3. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2004. ISBN 83-1109-816-6.
- Dziennik Rozkazów MON, 1973 r., Poz. 3.
- Zarządzenie Ministra Obrony Narodowej nr 8/MON z dnia 23 stycznia 1973 r. w sprawie odznak specjalistów wojskowych i instruktorów spadochronowych oraz oznaki organizacyjnej podhalańskiej jednostki wojsk obrony wewnętrznej.
- Informator mundurowy dla żołnierzy niezawodowych (Mund 74/89). Warszawa 1989.