Pál Benkő

amerykański szachista węgierskiego pochodzenia

Pál Benkő (ur. 15 lipca 1928 w Amiens we Francji, zm. 26 sierpnia 2019 w Budapeszcie[1]) – amerykański szachista węgierskiego pochodzenia, arcymistrz od 1958 roku.

Pál Benkő
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1928
Amiens

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 2019
Budapeszt

Obywatelstwo

Węgry
Stany Zjednoczone

Tytuł szachowy

arcymistrz (1958)

Kariera szachowa edytuj

 
Pál Benkő, 1964

Po zakończeniu II wojny światowej należał do najbardziej obiecujących węgierskich graczy młodego pokolenia. W roku 1948 zdobył tytuł mistrza Węgier. Kolejne medale mistrzostw kraju zdobył w latach 1950 (brązowy), 1954 (srebrny) i 1955 (brązowy). W roku 1956 zadebiutował na szachowej olimpiadzie w Moskwie, zdobywając wraz z drużyną brązowy medal. Rok później, w wyniku represji reżimu komunistycznego, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i zmienił obywatelstwo. W barwach USA na olimpiadach wystąpił sześciokrotnie (w latach 1962–1972) i zdobył dwa srebrne medale (w roku 1962 za indywidualny wynik na II szachownicy oraz wraz z drużyną w roku 1966)[2].

W roku 1957 podzielił II–III miejsce w turnieju strefowym w Dublinie i wywalczył awans do turnieju międzystrefowego w Portorožu w roku 1958. W turnieju tym odniósł kolejny sukces, zajmując IV miejsce, dzięki czemu rok później wystąpił w turnieju pretendentów w Jugosławii (zajął w nim ostatnie, VIII miejsce). Kolejny awans do grona pretendentów zdobył w roku 1962 na turnieju międzystrefowym w Sztokholmie. W rozegranym w tym samym roku w Curaçao turnieju pretendentów zajął VI miejsce (co oficjalnie odpowiadało siódmej pozycji na świecie). W kolejnych latach nie osiągnął już tak wybitnych sukcesów, zanotował jednak wiele znaczących rezultatów w międzynarodowych turniejach, m.in. w Nowym Jorku (1965, I), Vršac (1969, II), Maladze (1970, I–II), Reggio Emilii (1972, II), Nowym Sadzie (1972, II), Torremolinos (1973, I—II), Orense (1974, II) oraz Somborze (1976, I–III). W czasie swojej kariery ośmiokrotnie zwyciężył (bądź podzielił I miejsca) w turniejach US Open oraz czternastokrotnie wystąpił w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, zdobywając 1 srebrny (1974) i 3 brązowe (1963, 1967, 1969) medale.

Według systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w grudniu 1958, z wynikiem 2687 punktów zajmował wówczas 17. miejsce na świecie[3].

Poza grą w turniejach, zajmował się również kompozycją szachową oraz działalnością dziennikarską (przez wiele lat prowadził kolumnę Końcówki Szachowe w magazynie Chess Life). Był także autorem wielu artykułów teoretycznych poświęconych szachowym debiutom i grze końcowej. Jego nazwiskiem nazwano jeden z wariantów obrony Benoni (tzw. gambit Benko, nazywany również gambitem wołżańskim). „Debiutem Benko” nazywa się też nieregularne otwarcie 1.g3.

Publikacje edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj