P-18radziecki wojskowy radar obserwacyjny.

Radar obserwacyjny P-18
Ilustracja
Dane podstawowe
Producent

NNIIRT (Нижегородский научно-исследовательский институт радиотехники)

Typ

impulsowy

Przeznaczenie

obserwacyjny

Funkcje

Obserwacja przestrzeni powietrznej, wskazywanie celów dla systemów przeciwlotniczych

Historia
Lata produkcji

1970-2007

Dane techniczne
Rodzaj anteny

Yagi

Moc

260 kW

Zasięg

dla anteny na wysokości 10.35 m

cel na pułapie 500 m: 60 km
cel na pułapie 10000 m: 250 km
cel na pułapie 27000 m: 270 km[1]

Apertura pionowa

-5º – 15º

Apertura pozioma

360º

Pasmo

VHF

Długość fali

1,76 – 2 m

Częstotliwość

150 – 170 MHz

Rozdzielczość

w odległości: 1800 m, w azymucie: 60'

Platforma

samochodowa

Użytkownicy
Rosja, Bułgaria, Gruzja, Łotwa, Węgry, Kazachstan
KRLD, Czechy, Polska, Rumunia, Serbia, Finlandia, Kuba, Egipt

Historia edytuj

Radar P-18 „Laura” jest wersją rozwojową starszego systemu P-12. Został opracowany w Biurze Projektowym SKB (obecnie NNIIRT) w Gorki pod kierunkiem E. W. Bukwałowa i wszedł do służby w 1970 roku, po zakończeniu programu testów państwowych.
Uzupełnieniem P-18 jest system identyfikacji swój/obcy 1L22 Parol, który wszedł do służby w 1979 r. W przeciwieństwie do wcześniejszych systemów, nowy interrogator transportowany jest na oddzielnej ciężarówce.
P-18 był eksportowany do wielu państw i do dzisiaj pozostaje w służbie. NNIIRT oferuje dla niego pakiety modernizacyjne, obejmujące instalację cyfrowego nadajnika i odbiornika, systemu automatycznego filtrowania zakłóceń, a także systemy cyfrowej obróbki sygnału i diagnostyczne współpracujące z komputerem klasy PC. W zależności od kraju pochodzenia i producenta zmodernizowane P-18 są nazywane P-18M, P-18-1 lub P-18-2. Modernizacje radarów P-18 oferuje także rosyjsko-białoruska firma JSC Defense Systems[2].
W 1984 r. P-18 został zastąpiony przez radar 1L13 Nebo.

Opis konstrukcji edytuj

Elementy systemu edytuj

 
zmodernizowany odbiornik P-18 z cyfrowym modułem oznaczania celu ruchomego (na górze po lewej)

W skład zestawu P-18 wchodzą:[3]

  • Kabina operatorów na ciężarówce Ural-375
  • antena na ciężarówce Ural-375
  • dwie przyczepy PS-1 i PS-2 z generatorami elektrycznymi GAD-16
  • system identyfikacji swój/obcy NRS-12 lub 1L22 (1Л22)

System posiada wysoki poziom autonomii, oraz możliwość konserwacji i napraw w warunkach polowych.

Budowa stacji radarowej edytuj

P-18 posiada wiele cech wspólnych z wcześniejszym P-12NA, jednak w porównaniu z P-12 cechuje się większym zasięgiem, dokładnością i niezawodnością.
Radar może pracować niezależnie, lub w ramach zautomatyzowanego systemu dowodzenia i kierowania, gdzie służy do wskazywania celów dla baterii rakiet przeciwlotniczych.
Pojedyncza antena P-18 odpowiada za nadawanie i odbiór sygnału. Składa się ona z szesnastu anten Yagi zamontowanych w dwóch rzędach po 8. Zmiana wysokości i kąta podniesienia anteny może odbywać się w czasie pracy radaru. Skanowanie w azymucie odbywa się przez mechaniczny obrót anteny z częstotliwością 10 obr./min.
Wskazania radaru są wyświetlane na dwóch wskaźnikach sytuacji poziomej (plan position indicator) i zapasowym analogowym oscyloskopowym wskaźniku odległości (A-Scope). Radar posiada możliwość automatycznej zmiany częstotliwości z czterema predefiniowanymi częstotliwościami, zwiększający odporność na zakłócenia pasywne i aktywne system oznaczania celu ruchomego (moving target indicator), oraz możliwość wyświetlania celów wykrytych przez inny radar.
Oryginalny P-18 posiadał nadajnik oparty na koncentrycznych wnękach rezonansowych, odbiornik zbudowany na lampach próżniowych, tranzystorowy przedwzmacniacz oraz lampowo-diodowy duplekser[4]. Jako interrogatora do identyfikacji swój/obcy używano NRS-12, lub późniejszego 1L22 Parol.

Obsługa edytuj

Obsada P-18 składa się z pięciu żołnierzy, przy czym do obsługi systemu potrzeba czterech, tak więc możliwa jest praca całodobowa w systemie zmianowym. Rozwinięcie P-18 trwa 50 minut. kolejne 3 minuty potrzebne są na rozgrzanie lamp próżniowych. Przywrócenie zestawu do położenia marszowego zajmuje 45 minut. Jeden z dwóch wskaźników sytuacji poziomej jest przenośny, dzięki czemu radar może być obsługiwany zdalnie, z odległości do 500 m. Do ustalenia wysokości wykrytego obiektu potrzebny jest dodatkowy wysokościomierz, n.p.: PRW-9, lub PRW-16. Dla zwiększenia odporności na zakłócenia i zakresu wykrywanych celów P-18 zazwyczaj pracuje w ugrupowaniu z innymi radarami, takimi jak P-19, lub P-40. Pasmo, w którym pracuje P-18 sprzyja wykrywaniu samolotów o cechach stealth[1][5].

Użytkownicy edytuj

 
Radar P-18 na Węgrzech

P-18 był używany przez ZSRR od 1971 roku. Po rozpadzie Związku Radzieckiego radary zostały przejęte przez nowo powstałe państwa. Wiele obecnie używanych P-18 zostało zmodernizowanych.

Użycie bojowe edytuj

P-18 był używany w licznych konfliktach na Bliskim Wschodzie, w Europie i Azji. Jego unikalną cechą jest możliwość wykrywania samolotów stealth. Ukształtowanie i materiały pokrycia płatowców takich samolotów są mniej skuteczne w rozpraszaniu fal elektromagnetycznych w paśmie metrowym niż fal centymetrowych czy milimetrowych. Wykorzystanie P-18 podczas wojny domowej w Kosowie przyczyniło się do zestrzelenia trudno wykrywalnego bombowca F-117 Nighthawk[10].

Przypisy edytuj

  1. a b Air Power Australia "Russian Low Band Surveillance Radars" Dostęp:29 grudnia 2009
  2. JSC Defense Systems. [dostęp 2012-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-17)].
  3. Raketen- und Waffentechnischer Dienst im Kdo. MB III, Technikkatalog, Rundblickstation 18 (1RL131-1)
  4. Wolf, Christian. "Radar Tutorial. P-18 Spoon Rest D." Radar Tutorial. P-18 Spoon Rest D. 2008. Dostęp: 28 grudnia 2008.
  5. Aufklärungsstation RBS-18
  6. AntiAircraft Museum, Finland "Ilmatorjuntamuseo, Tutkat" Ilmatorjuntamuseo, Tutkat Dostęp: 8 września 2009
  7. Aerotechnica Ltd "Modernised P-18 radar" Modernised P-18 radar Dostęp: 1 marca 2009
  8. RoAF inventory: P-18. [dostęp 2012-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-19)].
  9. HM Arzenál Electromechanical Stock "Radar P-18" Radar P-18 Dostęp: 1 marca 2009
  10. Air & Space Magazine "Unconventional Weapon" 1 stycznia 2008 Dostęp: 29 grudnia 2008

Linki zewnętrzne edytuj