PCC (tramwaj)
PCC – amerykański typ dwuwózkowego, czteroosiowego, jednokierunkowego lub dwukierunkowego wagonu tramwajowego, opracowany w latach 30. XX w., pierwowzór współczesnych tramwajów wysokopodłogowych. Nazwa pochodzi od President's Conference Committee, stowarzyszenia dyrektorów przedsiębiorstw tramwajowych, którzy postawili sobie wyzwanie konkurowania z rozwojem motoryzacji i zdecydowali się na stworzenie nowoczesnego typu szybkobieżnego tramwaju.
 Klasyczny tramwaj typu PCC | |
| Kraj produkcji | |
|---|---|
| Dane techniczne | |
| Liczba członów |
1 |
| Długość |
12 190 mm |
| Szerokość |
2440 – 2590 mm |
| Masa |
11 350 kg |
| Prędkość maksymalna |
80 km/h |
| Wnętrze | |
| Niskopodłogowość |
0% |
PCC był tramwajem całkowicie elektrycznym (nie posiadał instalacji hydraulicznej ani pneumatycznej). Sterowanie odbywało się jedynie przy pomocy pedałów, przy czym zwolnienie obu powodowało awaryjne zatrzymanie pojazdu i otwarcie drzwi. Charakterystyczne było opływowe pudło, trzy wejścia bez wydzielonych platform z wygodnymi jak na czas powstania schodami zamykane sterowanymi przez motorniczego harmonijkowymi drzwiami. Niekonwencjonalne z dzisiejszego punktu widzenia było natomiast dzielenie okien dla pasażerów siedzących i stojących.
Tramwaje PCC, choć zniknęły z ulic większości miast amerykańskich po likwidacji tramwajów w latach 50. i 60., wpłynęły silnie na rozwój pojazdów europejskich. W niektórych krajach (np. w Belgii) wytwarzano je na licencji ze zmienionym pudłem, kopiowano jego główne założenia (czeskie Tatry, polskie Konstale 13N i 102Na).