Wikipedia

Pride Fighting Championships

japońska organizacja mieszanych sztuk walki (MMA)
(Przekierowano z PRIDE Fighting Championships)

PRIDE Fighting Championships – działająca w latach 1997-2007 japońska organizacja promująca walki MMA. W ciągu dziesięciu lat swojego istnienia PRIDE było gospodarzem w sumie 68 gal (66 na terenie Japonii i 2 w Las Vegas), stając się jedną z dwóch (obok UFC) największych organizacji MMA na świecie. Swój byt zakończyła w 2007 roku, kiedy została sprzedana amerykańskiej spółce ZUFFA – głównemu udziałowcowi konkurencyjnego UFC.

Prezentacja zawodników przed jedną z gal PRIDE FC (2005)

Historia edytuj

1997-2000 edytuj

Inauguracyjna gala PRIDE odbyła się 11 października 1997 roku w Tokio. W walce wieczoru zmierzyli się mistrz brazylijskiego jiu-jitsu Rickson Gracie oraz jeden z najpopularniejszych ówcześnie japońskich wrestlerów Nobuhiko Takada.

Charakterystyczne dla PRIDE FC było nadawanie tytułów mistrzowskich zarówno w drodze turniejów PRIDE Grand Prix, jak i w pojedynczych walkach o przechodni pas mistrza PRIDE w danej kategorii wagowej. Pierwszy tytuł mistrzowski został przyznany 1 maja 2000 roku Markowi Colemanowi, zwycięzcy 16-osobowego turnieju bez podziału na kategorie wagowe − PRIDE Openweight Grand Prix 2000. W ćwierćfinale tego turnieju zmierzyli się ze sobą Kazushi Sakuraba i Royce Gracie. Ich walka toczyła się według specjalnych zasad i trwała 90 minut, będąc najdłuższym pojedynkiem MMA w historii.

2001-2005 edytuj

3 listopada 2001 roku, podczas gali PRIDE 17 zainicjowano walki o mistrzostwo PRIDE FC w kategoriach wagowych. Pierwszymi mistrzami zostali Brazylijczycy Antônio Rodrigo Nogueira (w wadze ciężkiej) i Wanderlei Silva (w wadze średniej).

Zorganizowana wspólnie w 2002 roku z FEG wielka gala sportów walki PRIDE Shockwave zgromadziła na Stadionie Olimpijskim w Tokio co najmniej 70-tysięczną widownię (według organizatorów nawet ponad 90-tysięczną), ustanawiając pod tym względem światowy rekord dla zawodów MMA[1][2].

W marcu 2003 roku na gali PRIDE 25 Rosjanin Fiodor Jemieljanienko pokonał przez decyzję sędziów Nogueirę i odeberał mu mistrzostwo, rozpoczynając tym samym swoją ponad czteroletnią dominację w wadze ciężkiej oraz stając się jedną z największych gwiazd światowego MMA.

W październiku 2003 roku wprowadzono serię gal Bushido i dwie nowe kategorie wagowe – lekką i półśrednią. W 2005 roku wyłoniono mistrzów w obu tych kategoriach: czempionem w wadze lekkiej został Takanori Gomi, a w półśredniej Dan Henderson.

W czerwcu 2005 roku na gali PRIDE Critical Countdown 2005 w walce przeciwko Antonio Rodrigo Nogueirze zadebiutował Paweł Nastula, jedyny Polak występujący w PRIDE FC (w sumie w latach 2005-2006 stoczył cztery walki).

2006-2007 edytuj

W październiku 2006 roku zorganizowano pierwszą galę poza granicami Japonii – PRIDE 32 w Las Vegas.

W tym samym roku z transmisji zawodów PRIDE FC zrezygnowała ogólnojapońska stacja Fuji TV (nieoficjalnym powodem zerwania kontraktu były pogłoski o rzekomym zdobyciu kontroli nad organizacją przez yakuzę). Był to wielki cios, gdyż wpływy ze sprzedaży praw do transmisji stanowiły lwią część przychodów PRIDE. Organizacja stanęła zatem w obliczu poważnych problemów finansowych. Ogłoszono zaprzestanie organizowania gal Bushido.

W lutym 2007 roku odbyła się druga gala PRIDE na terenie USA (PRIDE 33), podczas której Dan Henderson znokautował Wanderleia Silvę, odbierając mu mistrzostwo w wadze średniej. Wkrótce potem, 27 marca 2007 roku właściciel PRIDE, spółka Dream Stage Entertainment (DSE), sprzedała całość udziałów braciom Frankowi i Lorenzo Fertita (ZUFFA Ltd.), kasynowym potentatom z Las Vegas, a zarazem głównym udziałowcom UFC – największego konkurenta PRIDE. Ostatnia gala PRIDE odbyła się 7 kwietnia 2007 roku w Tokio (PRIDE 34).

5 października 2007 roku Jamie Pollack, zatrudniony przez ZUFFA jako doradca prawny, który krótko po transakcji przybył do Japonii, aby zarządzać nowo powstałym holdingiem PRIDE Worldwide, zamknął drzwi oddziału i zwolnił wszystkich jego pracowników. Zawodnicy, którzy mieli ważne kontrakty, zostali automatycznie przejęci przez ZUFFA (m.in. Antônio Rodrigo Nogueira, Wanderlei Silva); część z nich już wcześniej podpisała nowe umowy na walki w UFC (Mirko Filipović, Quinton Jackson). Pozostali przenieśli się do innych organizacji lub zostali wolnymi agentami (m.in. Fiodor Jemieljanienko, Mark Hunt czy Takanori Gomi).

Kategorie wagowe edytuj

Specyfiką PRIDE było to, że zawodnicy mogli walczyć pomiędzy sobą bez względu na różnicę wagi. Podział na kategorie wagowe miał jedynie znaczenie w przypadku walk o mistrzostwo lub turniejów Grand Prix w danej kategorii. Od 2003 roku obowiązywał podział na cztery kategorie wagowe:

  • ciężka (ponad 93 kg / 205 lb)
  • średnia (do 93 kg / 205 lb)
  • półśrednia (do 83 kg / 183 lb)
  • lekka (do 73 kg / 161 lb)

Reguły edytuj

Walka toczyła się na ringu o wymiarach 7 na 7 metrów.

Rundy edytuj

Walka trwała trzy rundy (2 minuty przerwy pomiędzy każdą):

  • pierwsza runda 10 minut
  • druga i trzecia po 5 minut

Wyjątek stanowiły reguły turniejów Pride Bushido (lżejsze kategorie wagowe) – tylko dwie rundy:

  • pierwsza 10 minut
  • druga 5 minut

Zakończenie walki edytuj

Wygrana następowała przez:

  • poddanie się przeciwnika
  • nokaut
  • nokaut techniczny – walkę przerywa sędzia, lekarz lub sekundanci
  • dyskwalifikację – 3 żółte kartki,
  • na punkty – punkty przyznawane przez 3 sędziów; kryteria: agresywność, stopień obrażeń zadanych przeciwnikowi, liczba ciosów i kontrola walki w parterze, różnica wagi pomiędzy rywalami.

Wyjątkowo niektóre walki toczyły się według specjalnych zasad, które przewidywały, że w przypadku nie zakończenia się walki przed czasem, zostawał automatycznie ogłaszany remis.

Akcje zabronione edytuj

  • atakowanie krocza
  • uderzenia łokciami w głowę
  • uderzenia głową
  • atakowanie oczu przeciwnika
  • ciągnięcie za włosy lub uszy
  • gryzienie
  • wkładanie palców do ust, nosa lub uszu
  • kopanie lub uderzanie rękoma w tył głowy przeciwnika i kark
  • dźwignie na małe stawy (dozwolone atakowanie co najmniej 4 palców rąk lub nóg)
  • wyrzucanie przeciwnika poza ring
  • uciekanie poza ring
  • przytrzymywanie się lin ringu
  • kopanie w głowę przeciwnika leżącego twarzą do ziemi
  • stosowanie olejków i innych substancji natłuszczających

Mistrzowie PRIDE FC edytuj

Mistrzowie kategorii wagowych
Kategoria Waga Mistrz Okres
Nazwisko Kraj
Ciężka ponad 93 kg / 205 lb Antônio Rodrigo Nogueira   03.11.2001 - 16.03.2003
Fiodor Jemieljanienko   16.03.2003 - 07.04.2007
Średnia poniżej 93 kg / 205 lb Wanderlei Silva   03.11.2001 - 24.02.2007
Dan Henderson   24.02.2007 - 07.04.2007
Półśrednia poniżej 83 kg / 183 lb Dan Henderson   31.12.2005 - 07.04.2007
Lekka poniżej 73 kg / 161 lb Takanori Gomi   31.12.2005 - 07.04.2007

Waga ciężka (ponad 93 kg) edytuj

Nr Zdjęcie Mistrz Od Do Obrony tytułu
1.     Antônio Rodrigo Nogueira
(pokonał Heatha Herringa) 		3 listopada 2001 (PRIDE 17) 16 marca 2003
2.     Fiodor Jemieljanienko 16 marca 2003 (PRIDE 25) październik 2007
-     Antônio Rodrigo Nogueira
(pokonał o tymczasowy tytuł Mirko Filipovicia) 		9 listopada 2003 (PRIDE Shockwave 2004) 31 grudnia 2004
Na początku października 2007 organizacja zakończyła swoją działalność.

Waga średnia (93 kg) edytuj

Nr Zdjęcie Mistrz Od Do Obrony tytułu
1.     Wanderlei Silva
(pokonał Kazushiego Sakurabę) 		3 listopada 2001 (PRIDE 17) 24 lutego 2007
2.     Dan Henderson 24 lutego 2007 (PRIDE 33) 8 września 2007
Pas mistrzowski PRIDE wagi średniej został zunifikowany z pasem mistrzowskim UFC wagi półciężkiej 8 września 2007 kiedy to mistrz UFC Quinton Jackson pokonał Hendersona na gali UFC 75[3].

Waga półśrednia (84 kg) edytuj

Nr Zdjęcie Mistrz Od Do Obrony tytułu
1.     Dan Henderson
(pokonał Murilo Bustamante) 		31 grudnia 2005 (PRIDE Shockwave 2005) 1 marca 2008
Pas mistrzowski PRIDE wagi półśredniej został zunifikowany z pasem mistrzowskim UFC wagi średniej 1 marca 2008 kiedy to mistrz UFC Anderson Silva pokonał Hendersona na gali UFC 82[4].

Waga lekka (73 kg) edytuj

Nr Zdjęcie Mistrz Od Do Obrony tytułu
1.     Takanori Gomi
(pokonał Hayato Sakuraia) 		31 grudnia 2005 (PRIDE Shockwave 2005) październik 2007
Na początku października 2007 organizacja zakończyła swoją działalność.
 
Pas zwycięzcy PRIDE Grand Prix
Mistrzowie turniejów Grand Prix
Rok Kategoria Mistrz Finalista
Nazwisko Kraj Nazwisko Kraj
2000 Open Mark Coleman   Ihor Wowczanczyn  
2003 Średnia Wanderlei Silva   Quinton Jackson  
2004 Ciężka Fiodor Jemieljanienko   Antônio Rodrigo Nogueira  
2005 Średnia Mauricio Rua   Ricardo Arona  
Półśrednia Dan Henderson   Murilo Bustamante  
Lekka Takanori Gomi   Hayato Sakurai  
2006 Open Mirko Filipović   Josh Barnett  
Półśrednia Kazuo Misaki   Denis Kang  

Przypisy edytuj

  1. ↑ UFC 68 Breaks North American Attendance Record. [dostęp 2009-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-28)]. (ang.).
  2. ↑ Dave Meltzer: UFC 129 sellout means more Toronto shows. sports.yahoo.com, 15 lutego 2011. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).
  3. ↑ White not worried about the competition [online], sports.espn.go.com [dostęp 2017-11-25].
  4. ↑ UFC 82 results and LIVE fight commentary for 'Pride of a Champion' fight night - MMAmania.com [online], www.mmamania.com [dostęp 2017-11-25].


Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pride_Fighting_Championships&oldid=68121566”