Pałac Oranienbaum (niem. Schloss Oranienbaum) – pałac w stylu holenderskiego baroku, otoczony przez 28-hektarowy park, w Oranienbaum, dzielnicy Oranienbaum-Wörlitz w kraju związkowym Saksonia-Anhalt.

Pałac Oranienbaum
Ilustracja
Pałac Oranienbaum od strony dziedzińca
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

 Saksonia-Anhalt

Miejscowość

Oranienbaum-Wörlitz

Styl architektoniczny

barok holenderski

Architekt

Cornelis Ryckwaert

Inwestor

Leopold III Friedrich Franz

Położenie na mapie Saksonii-Anhaltu
Mapa konturowa Saksonii-Anhaltu, blisko centrum na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Oranienbaum”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, blisko centrum na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Oranienbaum”
Ziemia51°48′00″N 12°24′13″E/51,800000 12,403611
Strona internetowa
Pałac Oranienbaum od strony parku
Pagoda w parku pałacowym

Zbudowany przez Cornelisa Ryckwaerta pod koniec XVII w. Położony na terenie ogrodów Dessau-Wörlitz (niem. Dessau-Wörlitzer Gartenreich) – kompleksu ogrodów i parków w stylu angielskim, powstałych w drugiej połowie XVIII w. na zlecenie księcia Anhalt-Dessau Leopolda III Friedricha Franza (1740–1817), które w 2000 zostały wpisane na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Historia edytuj

W 1659 książę Johann Georg II von Anhalt-Dessau ożenił się z Henriettą Cathariną von Oranien-Nassau, córką Fryderyka Henryka Orańskiego, która sprowadziła z Niderlandów zespół inżynierów i architektów pod kierownictwem Cornelisa Ryckwaerta z zamiarem wybudowania letniej rezydencji książęcej w Nischwitz – w 1673 przemianowanym na Oranienbaum[1]. W 1683 Ryckwaert zakończył prace nad stworzeniem barokowego kompleksu, obejmującego miasto, pałac i 28-hektarowy park w stylu francuskim[2][1]. Po śmierci księcia w 1693 pałac został rozbudowany, wnętrza otrzymały bogate wyposażenie: skórzane tapety, liczne obrazy i obiekty ceramiki fajansowej[2]. Po śmierci Henrietty w 1708, pałac był okazjonalnie użytkowany podczas polowań przez jej syna, księcia Leopolda I i wnuka, księcia Dietricha[2]. Rezydencja powróciła do łask książęcych za panowania księcia Leopolda III Friedricha Franza (1758–1817), który po odejściu z armii pruskiej po wojnie siedmioletniej, poświęcił się odbudowie księstwa[3]. Będąc pod wrażeniem chińskich ogrodów widzianych w Anglii, Franz zlecił w latach 80. XVIII w. przebudowę części ogrodu barokowego w stylu chinoiserie Johannowi Christianowi Neumarkowi[4] – wzniesiono liczne mosty, pagodę – na wzór Kew Gardens pod Londynem[5] i herbaciarnię[2]. Powstały ogród był pierwszym tego typu na terenie Niemiec[5]. Również wiele wnętrz pałacowych zostało urządzonych w stylu chińskim.

W latach 1812–1818 powstała w stylu klasycystycznym jedna z najdłuższych oranżerii w Europie (175 m[4]) według projektu Carlo Ignazio Pozziego (1766–1842)[6], która skrywała bogate zbiory roślin cytrusowych[2].

Przypisy edytuj

  1. a b Dessau-Wörlitz (Germany). whc.unesco.org. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
  2. a b c d e Oranienbaum. Ein kleines Stück Holland. [dostęp 2010-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)]. (niem.).
  3. Erhard Hirsch: Leopold III. Friedrich Franz („Vater Franz"). W: Neue Deutsche Biographie. T. 11. 1977, s. 268–270. (niem.).
  4. a b Norbert Eisold, Edeltraud Lautsch-Eisold: Sachsen-Anhalt: zwischen Harz und Fläming, Elbe, Unstrut und Saale – eine denkmalreiche Kulturlandschaft. DuMont Reiseverlag, 2000, s. 255. ISBN 3-7701-3968-2. [dostęp 2010-07-11]. (niem.).
  5. a b Charles Quest-Ritson: Gärten in Deutschland: ein Reiseführer zu den schönsten Gartenanlagen. Springer, 1999, s. 27. ISBN 3-7643-6007-0. [dostęp 2010-07-03]. (niem.).
  6. Oranienbaum. www.oranienbaum.de. [dostęp 2010-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-24)]. (niem.).