Pak Hŏn Yŏng
Pak Hŏn Yŏng, również Pak Hon Yong lub Bak Heon-yeong (ur. 1900, data śmierci nieznana) – jeden z liderów koreańskiego ruchu komunistycznego podczas okupacji japońskiej w latach 1910–1945.
 Pak Hŏn Yŏng | |
| Data i miejsce urodzenia |
1900 |
|---|---|
| Data śmierci |
18 grudnia 1955 lub grudzień 1956 |
| Wicepremier Korei Północnej | |
| Okres |
od 9 września 1948 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister spraw zagranicznych Korei Północnej | |
| Okres |
od 9 września 1948 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Sekretarz generalny Partii Pracy Korei Południowej | |
| Okres |
od 23 listopada 1946 |
| Poprzednik |
utworzono partię |
| Następca |
zjednoczenie partii z Partią Pracy Korei Północnej w Partię Pracy Korei |
| Nazwa koreańska | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Dzieciństwo i młodość edytuj
Pak Hŏn Yŏng urodził się w rodzinie yangbanów (ród Yeonghae) w miejscowości Sinyang-myeon (powiat Yesan), w północnej części prowincji Cheungcheong. W roku 1919 ukończył szkołę średnią w Gyeongseong (dziś część Seulu, stolicy Korei Południowej).
Działalność polityczna edytuj
W 1921 podczas pobytu w Szanghaju został członkiem irkuckiej frakcji Komunistycznej Partii Korei. Był także sekretarzem Koreańskiej Ligi Młodzieży Komunistycznej. W styczniu 1922 pojechał do Moskwy, gdzie uczestniczył w spotkaniu należących do Kominternu komunistycznych organizacji z Azji Wschodniej.
W kwietniu 1922 roku został aresztowany. Japońskie władze okupacyjne oskarżyły go o organizowanie nielegalnej partii komunistycznej. Po dwóch latach został zwolniony i zaczął pracę jako dziennikarz w gazetach Chosun Ilbo oraz Dong-a Ilbo. Był jednym z założycieli tajnych struktur Komunistycznej Partii Korei, powstałych 25 kwietnia 1925 roku[1]. Od tej pory aż do końca II wojny światowej działał wyłącznie w podziemiu.
Kariera po zakończeniu II wojny światowej edytuj
Tuż po wyzwoleniu, w II połowie sierpnia 1945 roku, Koreańska Partia Komunistyczna wznowiła oficjalną działalność, po formalnym rozwiązaniu w roku 1928. Bak został jej sekretarzem. Oświadczył wówczas, że zgadza się z powojennymi ustaleniami mocarstw na konferencji moskiewskiej (grudzień 1945) i Korea wchodzi na drogę "demokratycznej rewolucji".
W grudniu 1946 rozpoczął budowanie struktur partii komunistycznej na terenie dzisiejszej Republiki Korei, w południowej części Półwyspu Koreańskiego. We wrześniu 1948, pozostając na stanowisku szefa południowokoreańskiej partii robotniczej, został wicepremierem i ministrem spraw zagranicznych Korei Północnej, która ogłosiła niepodległość 9 września 1948 roku.
Po połączeniu komunistycznych partii obu Korei, w kwietniu 1950 roku Pak został sekretarzem nowej Partii Pracy Korei.
Aresztowanie i śmierć edytuj
Pak Hŏn Yŏng został aresztowany 3 sierpnia 1953 roku w ramach czystki tzw. frakcji komunistów z Południa, której przeprowadzenie zarządził Kim Ir Sen. 15 grudnia 1955 roku oskarżono go o bycie „amerykańskim szpiegiem” i skazano na karę śmierci[2]. Nie wiadomo dokładnie, kiedy wyrok został wykonany. Według odtajnionych przez Rosjan dokumentów, Pak wciąż żył jeszcze latem 1956 roku. Radziecki ambasador w Korei Północnej, Wasilij Iwanow, odradzał Kim Ir Senowi wykonanie wyroku na Paku. Twierdził, że zabijając Paka, Kim zniechęci do siebie postępowców z Południa, którzy mogli być przydatni do przeprowadzenia siłowej rewolucji komunistycznej na terytorium Korei Południowej. Kim Ir Sen odrzucił jednak sugestie ambasadora, oskarżając Iwanowa o mieszanie się w wewnętrzne sprawy KRL-D[potrzebny przypis]. Pierre Rigoulot w Czarnej księdze komunizmu podaje, że egzekucja Paka odbyła się trzy dni po wydaniu wyroku[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Formation of the Korean Workers' Party (ang.), GlobalSecurity.org, [dostęp: 19 listopada 2010].
- ↑ North Korean Purges (ang.), GlobalSecurity.org, [dostęp: 19 listopada 2010].
- ↑ Rigoulot 1999 ↓, s. 519.
Bibliografia edytuj
- Pierre Rigoulot: Zbrodnie, terror i tajemnica w Korei Północnej. W: Stéphane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panné, Andrzej Paczkowski, Karel Bartošek, Jean-Louis Margolin: Czarna księga komunizmu. Zbrodnie, terror, prześladowania. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999. ISBN 83-7180-326-5.