Pancerniki typu Victoria
Pancerniki typu Victoria – seria dwóch brytyjskich pancerników wieżowych, zbudowanych pod koniec lat 80. XIX wieku.
 HMS „Victoria” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby |
1890-1891 |
| Wycofanie |
1893-1907 |
| Planowane okręty |
2 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 10 470 dt |
| Długość |
110,64 m |
| Szerokość |
21,34 m |
| Zanurzenie |
8,15 m |
| Napęd |
8 kotłów parowych, 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 8000 ihp, 2 śruby |
| Prędkość |
16,75 węzła |
| Załoga |
550 |
| Uzbrojenie |
2 działa kal. 413 mm (2 × I) |
| Opancerzenie |
burty do 457 mm, grodzie 406 mm, wieże artyleryjskie 432 mm, pomost bojowy 356 mm |
W skład serii wchodziły dwa okręty: „Victoria” i „Sans Pareil”.
Opis konstrukcji edytuj
Miały być ulepszoną wersją pancernika „Conqueror”[1].
Głównym konstruktorem okrętów był Nathaniel Barnaby. Była to jego ostatnia konstrukcja okrętów wojennych, uznawana za najbardziej udaną[2].
Były to ostatnie pancerniki brytyjskie z pojedynczą wieżą artylerii głównej. Dla tego typu zostały specjalnie zaprojektowane działa kalibru 413 mm, które zostały umieszczone w wieży dziobowej. Na rufie znajdowała się wieża z pojedynczym działem kal. 254 mm. Artyleria średnia kalibru 152 mm (12 dział) była umieszczona w kazamatach (po 6 na każdej burcie). Pancerniki były także wyposażone w cztery wyrzutnie torpedowe kal. 356 mm, po jednej na dziobie, rufie i każdej burcie[3].
Pancerniki miały niską wolna burtę (ok. 3 metrów), co wynikało z ich przeznaczenia głównie do służby na Morzu Śródziemnym. Pomimo tego zachowywały się stabilnie na morzu, lecz fale dziobowe zalewały pokład dziobowy, co utrudniało prowadzenie ognia z wieży artylerii głównej[2].
Były to pierwsze brytyjskie pancerniki wyposażone w dwie pionowe czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania typu compound, produkcji firmy Humphreys, napędzające dwie czterołopatowe śruby okrętowe. Kominy były ustawione obok siebie[3].
Służba w skrócie edytuj
Więcej w artykułach o poszczególnych okrętach
„Victoria” weszła do służby w 1890, a „Sans Pareil” w 1891. Oba początkowo służyły we Flocie Śródziemnomorskiej. „Victoria” zatonęła wskutek kolizji z pancernikiem „Camperdown” podczas manewrów w pobliżu Trypolisu 22 czerwca 1893[4].
„Sans Pareil” od 1895 do 1901 (z przerwą na remont w 1899–1900) stacjonował jako okręt strażniczy w Sheerness. Potem był w rezerwie. Został złomowany w 1907.
Przypisy edytuj
- ↑ Parkes 1970 ↓, s. 330.
- ↑ a b Parkes 1970 ↓, s. 336.
- ↑ a b Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 30.
- ↑ Parkes 1970 ↓, s. 337–339.
Bibliografia edytuj
- Ray A. Burt: British Battleships 1889-1904. Barnsley: Seaforth Publishing, 2013, s. 42–47. ISBN 978-1-84832-173-1. (ang.).
- Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway’s All the World’s Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 30–31. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
- Oscar Parkes: British Battleships, „Warrior” 1860 to „Vanguard” 1950: a History of Design, Construction and Armament. Londyn: Seeley Services & Co., 1970, s. 330–339. ISBN 978-0-85422-002-1. (ang.).