Paprotkowce (Polypodiales Link) – rząd paproci szeroko rozprzestrzenionych na różnych kontynentach.

Paprotkowce
Ilustracja
Paprotka zwyczajna
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

telomowe

Gromada

naczyniowe

Klasa

paprocie

Podklasa

paprotkowe

Rząd

paprotkowce

Nazwa systematyczna
Polypodiales Link
Hort. Berol. 2: 5. Jul–Dec 1833[3]

Morfologia edytuj

Do cech charakterystycznych dla paproci z rzędu paprotkowców należą: zawijka zredukowana lub nieobecna u wielu linii rozwojowych poza tym rozwijająca się bocznie lub centralnie, trzonki zarodni często dość długie i zbudowane z 1–3 szeregów komórek, zarodnie opatrzone niepełnym, pionowym pierścieniem otaczającym je z wyjątkiem stomium i trzonka. Gametofity są zielone i zwykle kształtu sercowatego, rzadko u niektórych epifitów są taśmowate[3].

Systematyka edytuj

W różnych systemach, m.in. Smitha i in. z 2006 roku[3] oraz PPG I z roku 2016[2] jest jednym z rzędów w obrębie podklasy paprotkowych Polypodiidae, siostrzanym dla olbrzymkowców Cyatheales. Taksony zaliczane do tego rzędu klasyfikowano w całości lub części w różnych ujęciach systematycznych do następujących rzędów stanowiących współcześnie jego synonimy: Aspidiales, Aspleniales, Athyriales, Blechnales, Davalliales, Dennstaedtiales, Dryopteridales, Lindsaeales, Lonchitidales, Monachosorales, Negripteridales, Parkeriales, Platyzomatales, Pteridales, Saccolomatales, Thelypteridales.

W systemie Nitta i in. z 2022 rząd sklasyfikowany został jako siostrzany względem pary rzędów: salwiniowców Salviniales i olbrzymkowców Cyatheales[4].

Pozycja systematyczna rzędu w systemie Nitta i in. (2022)[4]
paprotkowe

długoszowce Osmundales





rozpłochowce Hymenophyllales



glejcheniowce Gleicheniales





szparnicowce Schizaeales





salwiniowce Salviniales



olbrzymkowce Cyatheales




paprotkowce Polypodiales






Pozycja systematyczna według Smitha i in. (2006)[3] i PPG I (2016)[2]
paprotkowe

długoszowce Osmundales




rozpłochowce Hymenophyllales




glejcheniowce Gleicheniales




szparnicowce Schizaeales




salwiniowce Salviniales




olbrzymkowce Cyatheales



paprotkowce Polypodiales








Podział rzędu i relacje filogenetyczne między rodzinami[4]
paprotkowce


Saccolomataceae




Cystodiaceae




Lonchitidaceae



Lindsaeaceae







Pteridaceaeorliczkowate




Dennstaedtiaceae





Cystopteridaceaepaprotnicowate





Rhachidosoraceae




Diplaziopsidaceae




Aspleniaceaezanokcicowate




Desmophlebiaceae



Hemidictyaceae








Thelypteridaceaezachylnikowate




Woodsiaceaerozrzutkowate





Onocleaceaeonokleowate



Blechnaceaepodrzeniowate




Athyriaceaewietlicowate









Hypodematiaceae




Didymochlaenaceae




Dryopteridaceaenerecznicowate




Lomariopsidaceae




Nephrolepidaceaenefrolepisowate




Tectariaceae




Oleandraceae




Davalliaceaedawaliowate



Polypodiaceaepaprotkowate














Klasyfikacja rzędu z uwzględnieniem taksonów pomocniczych

Rząd paprotkowców obejmuje następujące rodziny[5][6][7][2] (układ odpowiedni do relacji filogenetycznych zgodnie z kladogramem poniżej).

podrząd Saccolomatineae Hovenkamp 2016[2]

podrząd Lindsaeineae Lehtonen & Tuomisto 2016[2]

podrząd Pteridineae J.Prado & Schuettp. 2016[2]

  • Pteridaceae E.D.M.Kirchn. 1831orliczkowate
    • podrodzina Cryptogrammoideae S.Linds. 2009 (=) Cryptogrammaceae Pic. Serm. 1963
    • podrodzina Ceratopteridoideae (J.Sm.) R.M.Tryon 1986 (=) Ceratopteridaceae Underw. 1900
    • podrodzina Pteridoideae C.Chr. ex Crabbe, Jermy & Mickel 1975
    • podrodzina Cheilanthoideae W.C.Shieh 1973 (=) Cheilanthaceae B.K.Nayar 1970
    • podrodzina Vittarioideae (C.Presl) Crabbe, Jermy & Mickel 1975(=) Adiantoideae (C.Presl) R.M.Tryon 1986

podrząd Dennstaedtiineae Schwartsb. & Hovenkamp 2016[2]

podrząd Aspleniineae H.Schneid. & C.J.Rothf. 2016[2] (Eupolypods II wg Smitha i in. (2006))

podrząd Polypodiineae Dumort.[2] (Eupolypods I wg Smitha i in. (2006))

  • Didymochlaenaceae Ching ex Li Bing Zhang & Liang Zhang, 2015[2]
  • Hypodematiaceae Ching 1975
  • Dryopteridaceae Herter 1949nerecznicowate
    • podrodzina Polybotryoideae H.M.Liu & X.C.Zhang, 2016
    • podrodzina Dryopteridoideae Link, 1841
    • podrodzina Elaphoglossoideae (Pic.Serm.) Crabbe, Jermy & Mickel 1975
  • Lomariopsidaceae Alston 1956
  • Nephrolepidaceae Pic.Serm. 1975nefrolepisowate
  • Tectariaceae Panigrahi 1986
  • Oleandraceae Ching ex Pic.Serm. 1965 (=) Olandraceae
  • Davalliaceae M.R.Schomb. 1848dawaliowate
  • Polypodiaceae J.Presl & C.Presl 1822paprotkowate
    • podrodzina Loxogrammoideae H.Schneid. 2011
    • podrodzina Drynarioideae Crabbe, Jermy & Mickel 1975
    • podrodzina Platycerioideae B.K.Nayar 1970
    • podrodzina Microsoroideae B.K.Nayar 1970
    • podrodzina Polypodioideae B.K.Nayar 1970
    • podrodzina Grammitidoideae Parris & Sundue 2016[2]

Przypisy edytuj

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l The Pteridophyte Phylogeny Group, A community-derived classification for extant lycophytes and ferns, „Journal of Systematics and Evolution”, 54 (6), 2016, s. 563–603, DOI10.1111/jse.12229.
  3. a b c d Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf: A classification for extant ferns. Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2010-12-22]. (ang.).
  4. a b c Nitta J.H. i inni, An open and continuously updated fern tree of life, „Frontiers in Plant Science”, 13, 2022, DOI10.3389/fpls.2022.909768 [dostęp 2023-08-06].
  5. a b Samuli Lehtonen. Towards Resolving the Complete Fern Tree of Life. „PLoS ONE”. 6, 10, s. e24851, 2011. DOI: 10.1371/journal.pone.0024851. 
  6. Maarten J. M. Christenhusz, Xian-Chun Zhang, Harald Schneider. A linear sequence of extant families and genera of lycophytes and ferns. „Phytotaxa”. 19, s. 7–54, 2011. 
  7. a b Maarten J. M. Christenhusz, Harald Schneider. Corrections to Phytotaxa 19: Linear sequence of lycophytes and ferns. „Phytotaxa”. 28, s. 50–52, 2011.