Parafia św. Marii Magdaleny w Warszawie (prawosławna)
Parafia katedralna św. Marii Magdaleny – parafia prawosławna Warszawie, w dekanacie Warszawa diecezji warszawsko-bielskiej.
 Sobór św. Marii Magdaleny w Warszawie, cerkiew parafialna | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
al. „Solidarności” 52 |
| Data powołania |
1869 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diecezja | |
| Dekanat | |
| Sobór |
metropolitalny św. Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie |
| Proboszcz |
protoprezbiter mgr Anatol Szydłowski |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne |
22 lipca/4 sierpnia |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°15′17,3″N 21°01′59,6″E/52,254806 21,033222
| |
| Strona internetowa | |
Na terenie parafii funkcjonuje 1 cerkiew i 1 kaplica:
- sobór metropolitalny Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny – parafialna (jednocześnie metropolitalna i diecezjalna)
- kaplica świętych Cyryla i Metodego – akademicka (w Centrum Kultury Prawosławnej)
Historia edytuj
Parafia została erygowana w 1869 w momencie poświęcenia nowej cerkwi na warszawskiej Pradze. Obejmowała swoim zasięgiem prawobrzeżną Warszawę, powiaty nowomiński i radzymiński, a oprócz tego funkcjonowała jako parafia pracowników linii kolejowej Warszawa – Petersburg oraz Warszawa – Terespol oraz kapelańska parafia rosyjskich garnizonów wojskowych na Pradze, jak również straży pożarnej.
W 1871 wybudowany został dom parafialny dla proboszcza, diakona i dwójki psalmistów. W ciągu pierwszych 25 lat istnienia cerkwi w parafii odprawiana była jedna Święta Liturgia w niedzielę; od 1892 w bocznej nawie świątyni pojawił się ołtarz św. Hioba Poczajowskiego, przy którym odprawiana była druga Liturgia. W 1915 parafia zawiesiła działalność, gdyż jej duchowni udali się na bieżeństwo. Ponownie zaczęła działać siedem lat później.
Od 1922 cerkiew parafialna posiada status soboru metropolitalnego i jest najważniejszą administracyjnie świątynią Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
W latach 1927–1930 przy ulicy Cyryla i Metodego 4 wzniesiono budynek z przeznaczeniem na internat studentów Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Po wyzwoleniu Pragi jesienią 1944 został on przejęty przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego[2]. Przetrzymywano tam i torturowano żołnierzy podziemia[3]. W okresie PRL w budynku mieściła się Komenda Milicji Obywatelskiej Dzielnicy Praga-Północ[4].
Po odzyskaniu budynku przy ulicy Świętych Cyryla i Metodego 4 i otwarciu tam Centrum Kultury Prawosławnej, w październiku 2012 w budynku erygowano kaplicę akademicką pod wezwaniem świętych Cyryla i Metodego[5].
Proboszczowie edytuj
- 1869–1876 – o. hieromnich Mikołaj (Juchnowski)
- 1877 – ks. Płaton Bieniewolenski
- 1878–1914 – ks. Apolinariusz Kowalnicki
- 1921–1939 – ks. Terencjusz Teodorowicz
- 1939–1949 – ks. Jan Kowalenko
- 1949–1970 – ks. Włodzimierz Wieżański
- 1970–1974 – ks. Wiaczesław Rafalski
- 1975–1996 – ks. Atanazy Semeniuk
- 1996–2003 – ks. Jan Sezonow
- od 2003 – ks. Anatol Szydłowski
Przypisy edytuj
- ↑ Historia. [w:] Centrum Kultury Prawosławnej im. świętych Cyryla i Metodego [on-line]. ckp.warszawa.pl. [dostęp 2019-12-16].
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 2. Canaletta–Długosza. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 109. ISBN 83-9066291-4.
- ↑ Michał Pilich: Warszawska Praga. Warszawa: Fundacja „Centrum Europy”, 2005, s. 85. ISBN 83-923305-7-9.
- ↑ Julian Bystrzanowski, Konrad Dutkowski: Wszystko o Warszawie. Informator. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1975, s. 186.
- ↑ Kaplica. [w:] Centrum Kultury Prawosławnej im. świętych Cyryla i Metodego [on-line]. [dostęp 2019-12-14].
Bibliografia edytuj
- Kalendarz Prawosławny 2005, Wydanie Warszawskiej Metropolii Prawosławnej, ISSN 1425-2171, ss. 157–174
- Kalendarz Prawosławny 2013, Wydanie Warszawskiej Metropolii Prawosławnej, ISSN 1425-2171, ss. 202–203
- Hierarchia i kler kościoła prawosławnego w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej w XIX–XXI wieku, ks. Grzegorz Sosna i m. Antonina Troc-Sosna, Ryboły 2012