Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku
Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku-Posadzie – rzymskokatolicka parafia, archidiecezji przemyskiej, w dekanacie Sanok II[1].
 Kościół parafialny na Posadzie Olchowskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
ul. Kazimierza Lipińskiego 54, |
| Data powołania |
17 marca 1945 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Archidiecezja | |
| Dekanat | |
| Kościół | |
| Proboszcz |
ks. prał. Piotr Buk |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne |
piątek po zakończeniu oktawy Bożego Ciała |
Położenie na mapie Sanoka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |
 49°33′01,0″N 22°12′44,4″E/49,550278 22,212333
| |
| Strona internetowa | |
Historia edytuj
Posada była wzmiankowana już w 1432 roku i była to wieś służebna grodu sanockiego. W XVI wieku zwana była jako Posada Sanocka, a pod koniec XVIII wieku Posada Olchowska. W 1901 roku zaczęto czynić starania w celu zbudowania kościoła filialnego w Posadzie. W 1927 roku rozpoczęto budowę murowanego kościoła, w stylu gotyckim, według projektu arch. inż. Władysława Chomiaka. W 1929 roku ks. prał. Franciszek Matwijkiewicz poświęcił kamień węgielny. W 1931 roku wieś została włączona w skład miasta Sanoka. 13 września 1931 roku bp Anatol Nowak poświęcił kościół, pw. Najświętszego Serca pana Jezusa.
W 1933 roku zbudowano plebanię po drugiej stronie ul. Lipińskiego, a w 1934 oddana do użytku[2], jako dom (bursa) Katolickiego Związku Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku, następnie działało w nim przedszkole, później plebania parafii, po czym ulokowano w niej świetlicę środowiskową[3][4]. Podczas II wojny światowej w budynku plebanii parafii funkcjonowała Publiczna Szkoła Gospodarstwa Domowego i Szkoła Rzemiosła Dla Krawczyń[5].
W latach 1927–1942 wikariuszem parafii farnej był ks. Antoni Wołek, który był także katechetą, budowniczym i duszpasterzem kościoła w Posadzie. W listopadzie 1944 roku z powodu pobliskich wybuchów, kościół został uszkodzony i obrabowany.
17 marca 1945 roku dekretem bpa Franciszka Bardy została erygowana parafia z wydzielonego terytorium parafii Sanok Fara[6].
W 1958 roku został założony przez dyrygenta Antoniego Wojewodę, Chór im. św. Cecylii[7][8], odznaczany Nagrodą Miasta Sanoka; później powstał chór Gloria Sanocensis[9].
W 1953 roku wykonano wyposażenie i polichromię kościoła. W 1969 roku do parafii przybyły siostry Służebniczki Starowiejski[10]. W 1970 roku kościół został konsekrowany[11].
Duchowni parafii przyczynili się do powstania kaplicy w szpitalu przy ul. Stanisława Konarskiego w Sanoku[12]. Grobowiec proboszczów parafii znajduje się na Cmentarzu Posada w Sanoku.
Na terenie parafii jest 5 980 wiernych[13].
Terytorium parafii edytuj
Teren parafii obejmuje ulice: Akacjowa, Ceramiczna, Cmentarna, Dworcowa, Jasińskiego, Kasprzaka, Kilińskiego, Kołłątaja, Kościelna, Leśna, Lipińskiego, Lipowa, Lwowska (numery parzyste), Łany, Murarska, Nowa, Okrzei, Porcelanowa, Reja, Reymonta, Robotnicza, Rysia, Rzemieślnicza, Stróże Wielkie, Stróżowska, Szklana, Topolowa, Wichrowa, Wierzbowa, Wilcza, Wolna[13].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Opis dekanatu na stronie archidiecezji
- ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 98-101. ISBN 83-909787-8-4.
- ↑ Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku 1923-1934. Jednodniówka. Sanok: Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku, 1934, s. 1, 27.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 68. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Alicja Wolwowicz. Była w Sanoku taka szkoła. „Rocznik Sanocki”. VIII, s. 166, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 7.
- ↑ Chór im. św. Cecylii
- ↑ Zbigniew Osenkowski, Kalendarium sanockie 1995-2000, Rocznik Sanocki Tom VIII – Rok 2001, Sanok 2001, s. 342.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 111-112. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Siostry Służebniczki NMP NP Starowiejskie
- ↑ a b Historia parafii
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 164. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ a b Rocznik Archidiecezji Przemyskiej 2015/2016 (s. 306) ISSN 1429-6314
- ↑ Andrzej Brygidyn, W latach powojennych . Życie polityczne. W przełomie październikowym w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 798
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 110-111. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1952 (s. 107-108) [dostęp 2024-02-20]
- ↑ Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1958 (s. 122) [dostęp 2024-02-20]
- ↑ Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1966 (s. 130-131) [dostęp 2024-02-20]
- ↑ Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1979 (s. 187) [dostęp 2024-02-20]
- ↑ Rocznik Diecezji przemyskiej na rok 1984 (s. 393-394) [dostęp 2024-02-20]
- ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. Tom IX, s. 437, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.