Paraplakodus
Paraplacodus (z gr. "prawie plakodus") jest nazwą rodzajową plakodonta żyjącego w środkowym triasie (anizyk i ladyn, około 245-230 milionów lat temu). Jego szczątki odkryto w północnych Włoszech, a nazwę nadał mu Bernard Peyer.
| Paraplacodus | |||
| Peyer | |||
| Okres istnienia: Anizyk-ladyn 245–230 mln lat temu | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Paraplacodus | ||
| Gatunki | |||
| |||
Paraplakodus, jak wszystkie plakodonty, był zwierzęciem wodnym. Długość jego ciała wynosiła 1,5 metra. Żywił się prawie wyłącznie skorupiakami, na co wskazują jego zęby. Szczęka górna wyposażona była w trzy, a żuchwa w dwa rzędy wystających zębów. Ponadto zwierzę zaopatrzone było w zaokrąglone zęby, służące do miażdżenia skorupek.
Grube żebra tworzyły prawie kwadratową w przekroju klatkę piersiową zwierzęcia, która pozwalała paraplakodusowi pozostawać blisko dna w czasie polowania.
Bibliografia edytuj
- Dixon D., The Complete Book of Dinosaurs. Hermes House 2006.