Pasmo Wolińskie
Pasmo Wolińskie – mikroregion obszaru Uznam i Wolin, będący wysokim, zalesionym wałem morenowym, który kończy się nad morzem falezą[1]. Znajduje się w środkowej części wyspy Wolin, wyraźnie oddzielająca zachodni Półwysep Przytorski od reszty wyspy.
 Od lewej: Gosań, Biała Góra i Kawcza, widok z Międzyzdrojów | |
 mapa wyspy Wolin | |
| Prowincja | |
|---|---|
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion | |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Na południowym krańcu, Pasmo Wolińskie jest oddzielone od Pagórków Lubińsko-Wapnickich obniżeniem równoleżnikowym (obszar przysiółka Trzciągowo). Od strony wschodniej do pasma przylega Równina Dargobądzka.
Rozciąga się łukowato od brzegu jeziora Wicko Małe do wybrzeża Zatoki Pomorskiej, na północnym wschodzie w okolicy Świętouścia. Kulminacja pomiędzy położonymi na jego zachodnich stokach Międzyzdrojami a leżącą kilka km w głębi wyspy – Wisełką.
Wzniesienia edytuj
Najwyższym wzniesieniem jest Grzywacz (116 m n.p.m.), nieco ustępują mu wysokością Góra Marii (108 m n.p.m.) i nadmorska Gosań (93 m n.p.m.), Góra Świętej Anny, Wysoczyzna. Inne nazwane wzniesienia: Biała Góra, Kawcza, Kikut, Leśnogóra, Piastowskie Wzgórze, Strażnica, Suchogórz, Święta Kępa.
W pasie nadmorskim, nad Zatoką Pomorską, tworzy najwyższe w Polsce wybrzeże klifowe.
Galeria edytuj
-
Południowy kraniec Pasma Wolińskiego w Wapnicy -
Widok z latarni morskiej w Świnoujściu
Przypisy edytuj
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2001, s. 48. ISBN 83-01-13050-4. Za: A. Marsz: Próba regionalizacji fizycznogeograficznej wyspy Wolin. Badania fizjograficzne nad Polską zachodnią, T. 17 (1966)