Paweł Benoe
Paweł Iferty Benoe herbu Taczała (zm. 18/25 kwietnia 1755, Rogóźno) – kasztelan warszawski w 1749 roku, instygator koronny w 1737 roku, podstarości halicki w 1735 roku, sędzia grodzki halicki w 1735 roku, chorąży kołomyjski w latach 1727–1736, pisarz grodzki halicki w latach 1711–1736, skarbnik podolski w 1717 roku, starosta horodelski w 1748 roku[1], ablegat, internuncjusz Rzeczypospolitej w Imperium Osmańskim w latach 1742–1743[2].
 portret pędzla nieznanego autora z 1745 roku | |
 Taczała | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1680/1690 |
| Data i miejsce śmierci |
18/25 kwietnia 1755 |
| Ojciec |
Karol Benoe |
| Matka |
Jadwiga Kazanowska |
| Żona |
Maria Paleolog |
| Dzieci |
Magdalena |
| Rodzeństwo |
• Stanisław |
Życiorys edytuj
Syn Karola Benoe i Jadwigi Kazanowskiej. Jego ojciec Francuz był architektem i pod koniec lat 70. XVII wieku przybył do Stanisławowa, gdzie został nadwornym architektem Potockich. W 1685 lub 1689 roku za swoje zasługi otrzymał nobilitację szlachecką i herb Taczała[3].
Paweł ukończył Akademię Stanisławowską. Brał udział w wojnie północnej u boku Józefa Potockiego. Sędzia kapturowy ziemi halickiej w 1733 roku[4]. Był konsyliarzem konfederacji ziemian halickich, zawiązanej 15 grudnia 1733 roku w obronie wolnej elekcji Stanisława Leszczyńskiego[5].
Poseł ziemi halickiej na sejm nadzwyczajny pacyfikacyjny 1736 roku[6].
W 1738 roku zakupił miasteczko Bursztyn, w którym zbudował pałacyk na swą rezydencję. Posiadał 15 wiosek i miasteczek[3].
Był posłem na sejm 1740 roku z ziemi halickiej[7]. W latach 1742–1743 posłował do Turcji, wysłany przez radę senatu. Znał biegle język turecki, miał między innymi wybadać, jak Turcy zapatrywaliby się na ewentualne współdziałanie z Polską przeciw Rosji. Uzyskał jednak jedynie ogólnikowe potwierdzenie traktatu karłowickiego (1699), a wzbudził tylko podejrzenia w Petersburgu.
Poseł ziemi halickiej na sejm 1744 roku[8].
18 stycznia 1754 roku podpisał we Lwowie manifest przeciwko podziałowi Ordynacji Ostrogskiej[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K. Przyboś, Wrocław 1987, s. 307.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 140.
- ↑ a b Ojczym stanisławowskiej fortecy.
- ↑ Kuryer Polski. 1733, nr 170, s. 341.
- ↑ Akta grodzkie i ziemskie: z Archiwum Państwowego we Lwowie w dalszym ciągu wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. T. 25, Lauda sejmikowe halickie 1696-1772 / ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie ; wyd. Wojciech Hejnosz, Lwów 1935, s. 377.
- ↑ Henryk Palkij, Sejmy 1736 i 1738 roku: u początków nowej sytuacji politycznej w Rzeczypospolitej, Rozprawy Wydziału Historyczno-Filozoficznego / Polska Akademia Umiejętności ; t. 93, Kraków 2000, s. 218.
- ↑ Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. IV, Poznań 1856, s. 709.
- ↑ Mieczysław Skibiński, Europa a Polska w dobie wojny o sukcesyę austryacką w latach 1740–1745. T. 2. Dokumenty, Kraków 1913, s. 291.
- ↑ Złota Księga Szlachty Polskiej, rocznik V, Poznań 1883, s. 309.
Bibliografia edytuj
- Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572–1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 383.
- Marek Jerzy Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Kraków 2008
Literatura uzupełniająca edytuj
- Władysław Konopczyński, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 437–439. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0.