Paweł Zarzeczny
Paweł Andrzej Zarzeczny (ur. 26 stycznia 1961 w Warszawie, zm. 25 marca 2017 w Piasecznie) – polski dziennikarz sportowy, eseista, publicysta, felietonista i osobowość medialna.
_(cropped).JPG) Paweł Zarzeczny (2013) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Paweł Andrzej Zarzeczny |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
W młodości uczył się w technikum mechanicznym zawodu ślusarza. Był absolwentem Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego[1].
Karierę dziennikarską rozpoczynał w tygodniku „Piłka Nożna”, gdzie z czasem doszedł do stanowiska zastępcy redaktora naczelnego. Pisał także dla „Nowego Światu”, „Super Expressu”, „Faktu” i „Dziennika”. Specjalizował się w tematyce piłkarskiej. W 1989 był kierownikiem kadry „Orłów Górskiego” na mistrzostwach Europy oldbojów w Danii. Swoje artykuły i felietony publikował również w „Gazecie Wyborczej”, tygodniku „Wprost”, „Najwyższym Czasie”, „Futbol News”, „Magazynie Futbol”, „Tygodniku Kibica”, a także na portalach internetowych, takich jak „Wirtualna Polska”, „Onet” czy „Interia”. Przez pewien czas przy pisaniu tekstów posługiwał się pseudonimami River, a także Paolo River. W latach 2001–2003 był zastępcą redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”, największego polskiego dziennika sportowego. Jego felietony można było przeczytać także w dzienniku „Polska The Times”, na portalu internetowym Weszlo.com i w tygodniku „Uważam Rze”.
Pracował w TVP Sport, a także redakcjach sportowych TVP Polonia, Polsatu, Wizji Sport i Radio Zet. Jako ekspert telewizyjny występował w programach: Liga+ extra na Canal+ Sport, Hyde Park w Orange Sport, Magazynie Ekstraklasy na Ekstraklasa.tv, gdzie prowadził również program Niegrzeczny Zarzeczny, a także w programie piłkarskim Stan Futbolu na antenach Eleven Sports. W Orange Sport, prowadził program Zrzuć ciężar z Zarzecznym,, a także, wraz z Marcinem Najmanem, program Fun raport. W 2008 r. współprowadził z Wiesławem Kotem program Pogromcy hitów na antenie TV4.
Napisał wiele książek o tematyce futbolowej, był autorem albumów serii Panini, Historii Polskiej Piłki Nożnej, monografii futbolu warszawskiego, albumu fotograficznego Górski czy też zbioru reportaży o Polakach w ligach zagranicznych. Wspólnie z Kazimierzem Górskim napisał książkę pt. Piłka jest okrągła, która ukazała się w 2004 roku i stanowiła biografię Kazimierza Górskiego[2]. W 2011 wydał zbiór swoich felietonów publikowanych na łamach dziennika „Polska The Times” pt. Zawsze byłem najlepszy.
Od września 2013 w TVP Info był gospodarzem programu Nie – Poważnie wspólnie z Jackiem Cholewińskim. Współpracował z portalem Łączy nas pasja oraz z Weszlo.com, gdzie był felietonistą, a od lutego 2015 prowadził także videobloga na portalu YouTube pod nazwą One Man Show. Dwa dni przed swoją śmiercią nagrał 500. odcinek programu[3]. We wrześniu 2015 wydał zbiór felietonów pod tytułem Mój własny charakter pisma[4].
Od lutego 2016 prowadził na żywo w Telewizji Republika swój autorski program pt. Bul głowy. Ostatni odcinek wyemitowano na dzień przed jego śmiercią[5].
Życie prywatne edytuj
W wieku kilku lat przeżył rodzinną tragedię, kiedy to na jego oczach ojciec zabił jego matkę, a następnie popełnił samobójstwo. Resztę dzieciństwa spędził w domu dziecka, a następnie wychowywało go wujostwo. Miał również siostrę. Trenował piłkę nożną w Gwardii Warszawa. Służbę wojskową (uzyskał stopień plutonowego[6]) odbywał w jednostce CWKS Legia Warszawa. Był kibicem Legii Warszawa[7].
W 2004 będąc pod wpływem alkoholu spowodował wypadek samochodowy, w którym ucierpiał motocyklista, a następnie uciekł z miejsca zdarzenia. Został skazany za ten czyn na 1,5 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 4 lata. Na 4 lata odebrano mu również prawo jazdy[8][9].
Zmarł nagle, 25 marca 2017 w swoim domu w Zalesiu Dolnym, wskutek zawału serca. Miał 56 lat[10]. 31 marca 2017 został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 20F-6-30). Podczas ceremonii pogrzebowej, zgodnie z wolą zmarłego, odegrany został utwór „Shape of my heart” Stinga, a także „Chariots of fire” Vangelisa. Licznie zgromadzeni odśpiewali również „Sen o Warszawie” Czesława Niemena[11].
Z żoną Małgorzatą miał córkę Paulinę, natomiast z poprzedniego związku syna Krzysztofa[12].
Odznaczenia edytuj
Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z dnia 30 marca 2017, w uznaniu wybitnych zasług dla dziennikarstwa sportowego oraz za działalność publicystyczną, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[13].
Upamiętnienie edytuj
31 marca 2017 pamięć dziennikarza, minutą ciszy przed ligowym meczem uczciły drużyny Śląska Wrocław i Korony Kielce. Dzień później, rozgrywany w Warszawie mecz Legia–Pogoń, również poprzedziła minuta ciszy na jego cześć[14]. Ponadto komentatorzy Canal+, relacjonujący wszystkie mecze 27. kolejki Ekstraklasy, uczcili pamięć Pawła Zarzecznego milczeniem pomiędzy 56. a 57. minutą transmisji, symbolizującą wiek dziennikarza.
Publikacje edytuj
- 1992: Jedenastka miliarderów
- 2004: Piłka jest okrągła
- 2011: Zawsze byłem najlepszy (reedycja w 2022 przez wyd. Kanału Sportowego[15])
- 2015: Mój własny charakter pisma (reedycja w 2022 przez wyd. Kanału Sportowego[15])
Przypisy edytuj
- ↑ Paweł Zarzeczny, Zawsze byłem najlepszy, Warszawa 2011, s. 242–243.
- ↑ Bezkompromisowe wypowiedzi, wywiady, książki Pawła Zarzecznego [online], weszlo.com, 25 marca 2017 [dostęp 2017-03-27].
- ↑ One Man Show. weszlo.com. [dostęp 2015-10-09]. (pol.).
- ↑ Mój własny charakter pisma. Książka z DEDYKACJĄ. weszlo.com. [dostęp 2015-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-09)]. (pol.).
- ↑ Fakt.pl, Paweł Zarzeczny nie żyje [online], 25 marca 2017 [dostęp 2017-03-28] (pol.).
- ↑ a (red.), Jak co poniedziałek… PAWEŁ ZARZECZNY [online], weszlo.com, 6 marca 2017 [dostęp 2022-11-28] (pol.).
- ↑ Pogrzeb Pawła Zarzecznego [online], legionisci.com, 27 marca 2017 [dostęp 2023-01-07] (pol.).
- ↑ Dlaczego nienawidzę samochodów [online] [dostęp 2017-03-29].
- ↑ Grupa Wirtualna Polska, Paweł Zarzeczny - kontrowersyjny mistrz - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 25 marca 2017 [dostęp 2017-03-29] (pol.).
- ↑ Zmarł dziennikarz Paweł Zarzeczny, „Wirtualna Polska” [dostęp 2017-03-25] (pol.).
- ↑ Ostatnie pożegnanie Pawła Zarzecznego. onet.pl, 2017-03-31. [dostęp 2017-03-31]. (pol.).
- ↑ Zarzeczny: „Mogłem zostać żulem”, „sporteuro.pl”, 23 kwietnia 2015 [dostęp 2017-03-27] (pol.).
- ↑ Postanowienie nr rej. 126/2017 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 marca 2017 r. o nadaniu orderu (M.P. z 2017 r. poz. 498).
- ↑ Legia uhonoruje pamięć Pawła Zarzecznego. Minuta ciszy podczas meczu z Pogonią, „gol24.pl” [dostęp 2017-04-01] (pol.).
- ↑ a b Kanał Sportowy otwiera wydawnictwo. Reedycje książek Pawła Zarzecznego i „Kwartalnik Sportowy” [online], omediach.info [dostęp 2022-05-28] (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Paweł Zarzeczny w Polska The Times. polskatimes.pl. [dostęp 2017-03-29].