Perłówka siedmiogrodzka

Perłówka siedmiogrodzka (Melica transsilvanica Schur) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny wiechlinowatych.

Perłówka siedmiogrodzka
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

wiechlinowate

Rodzaj

perłówka

Gatunek

perłówka siedmiogrodzka

Nazwa systematyczna
Melica transsilvanica Schur
Verh. Mitth. Siebenbürg. Vereins Naturwiss. Hermannstadt 4: 86 (1853)[3]

Rozmieszczenie geograficzne edytuj

Występuje w strefie umiarkowanej Europy i Azji od Francji po Mongolię[3]. W Polsce jest gatunkiem rzadkim; rośnie na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, w Karpatach[4] i Sudetach[5].

Morfologia edytuj

 
Kwiatostan
 
Owłosione pochwy liściowe
Pokrój
Trawa kępkowa.
Łodyga
Szorstkie źdźbło okryte u nasady brunatnymi pochwami liściowymi.
Liście
Pochwy liściowe miękko owłosione. Języczek liściowy podługowaty, ostry, do 2,5 mm długości.
Kwiaty
Zebrane w 1-3-kwiatowe kłoski, te z kolei zebrane w gęstą, kłosokształtną wiechę o szorstkiej osi. Plewa dolna podłużnie jajowata, zaostrzona, gładka, szersza i krótsza od górnej. Plewa górna lancetowata, szorstko kropeczkowana. Plewka dolna pierwszego kwiatu w kłosku owłosiona na brzegu[6].

Biologia i ekologia edytuj

Bylina, hemikryptofit. Rośnie na zboczach, skałach i w widnych lasach. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Gatunek charakterystyczny muraw kserotermicznych ze związku Seslerio-Festucion duriusculae[7].

Zagrożenia i ochrona edytuj

Roślina objęta ścisłą ochroną w Polsce. Umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[8] w grupie gatunków rzadkich, potencjalnie zagrożonych (kategoria zagrożenia R). W wydaniu z 2016 roku otrzymała kategorię NT (bliski zagrożenia)[9].

Przypisy edytuj

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-12-23] (ang.).
  3. a b Melica transsilvanica Schur, [w:] Plants of the World Online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2024-04-26].
  4. Zając A., Zając M.: Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej, Instytut Botaniki, Uniwersytet Jagielloński, 2001, s. 355. ISBN 978-83-61191-72-8.
  5. Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 115, ISBN 978-83-62975-45-7.
  6. Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B. Rośliny polskie. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969.
  7. Władysław Matuszkiewicz, Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13520-4, OCLC 749271059.
  8. Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  9. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.