Wikipedia

Philip Seymour Hoffman

amerykański aktor

Philip Seymour Hoffman (ur. 23 lipca 1967 w Fairport, zm. 2 lutego 2014 w Nowym Jorku[1][2]) – amerykański aktor i reżyser filmowy i teatralny[3]. Laureat Oscara w kategorii Najlepszy aktor pierwszoplanowy, Złotego Globu i nagrody BAFTA za rolę pisarza Trumana Capote’a w filmie biograficznym Capote (2005) w reżyserii Bennetta Millera.

Philip Seymour Hoffman
Ilustracja
Philip Seymour Hoffman (2011)
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1967
Fairport, stan Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

2 lutego 2014
Nowy Jork

Zawód

aktor, reżyser

Lata aktywności

1991–2014

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się w Fairport[4], w stanie Nowy Jork. Jego rodzina miała korzenie irlandzkie, angielskie, niemieckie, holenderskie, a także polskie[5]. Jego matka, Marilyn Hoffman O’Connor (z domu Loucks), pochodziła z Waterloo i pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej, zanim została prawnikiem, a ostatecznie sędzią sądu rodzinnego[6]. Jego ojciec, Gordon Stowell Hoffman, pochodzący z Niemiec, pochodził z Genewy w Nowym Jorku i pracował dla Xerox Corporation[6][7]. Miał starszego brata Gordona Richarda „Gordy’ego” (ur. 13 października 1964) oraz dwie siostry – Jill i Emily[8]. W 1985 ukończył Fairport High School[9]. W szkole średniej występował w przedstawieniach, jako Radar O’Reilly w M*A*S*H i jako Willy Loman w Śmierci komiwojażera[8]. Podczas wakacji był na obozie teatralnym Saratoga Springs (NY), gdzie poznał i zaprzyjaźnił się z Bennettem Millerem i Danem Futtermanem, reżyserem i scenarzystą[8]. W 1989 ukończył studia aktorskie w Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim[10].

Kariera edytuj

Po studiach pracował przy produkcjach off-Broadwayowskich. W 1991 zadebiutował na ekranie jako oskarżony o gwałt Steven Hanauer w serialu NBC Prawo i porządek – pt. „The Violence of Summer” i pod nazwiskiem Phil Hoffman[11] jako Klutch w komedii kryminalnej Triple Bogey on a Par Five Hole (1991) z udziałem Robbie’go Coltrane’a. Pierwszą znaczącą rolą była drugoplanowa postać George’a Willisa Jr. w dramacie Martina Bresta Zapach kobiety (1992) u boku Ala Pacino i Chrisa O’Donnella[12].

Po występie w komedii kryminalnej Znaleźne (Money for Nothing, 1993) z Johnem Cusackiem, filmie sensacyjnym Rogera Donaldsona Ucieczka gangstera (1994) jako niedoświadczony gangster u boku Aleca Baldwina i Kim Basinger, melodramacie Luisa Mandokiego Kiedy mężczyzna kocha kobietę (1994) z Andym Garcíą i Meg Ryan oraz komediodramacie Roberta Bentona Naiwniak (1994) wg powieści Richarda Russo z Paulem Newmanem w roli spiętego policjanta, stworzył postać homoseksualnego filmowca Scotty’ego w dramacie Paula Thomasa Andersona Boogie Nights (1997) u boku Marka Wahlberga, Julianne Moore i Burta Reynoldsa. W dramacie kryminalnym Anthony’ego Minghelli Utalentowany pan Ripley (1999) zagrał rolę playboya[13].

Współpracował z takimi reżyserami jak Cameron Crowe na planie komediodramatu U progu sławy (2000) czy Spike Lee podczas realizacji 25. godzina (2002), grając w ich filmach także role drugoplanowe. Jednocześnie rozwijał karierę aktorską w teatrach Broadwayu, zdobywając trzykrotnie nominację do nagrody Tony dla najlepszego aktora jako hollywoodzki scenarzysta Austin w sztuce Sama Sheparda True West (2000)[8] u boku Johna C. Reilly, za rolę Jamesa Tyrone’a Jr. w spektaklu Eugene’a O’Neilla Zmierzch długiego dnia (2003)[8] z Vanessą Redgrave i jako Willy Loman w Śmierci komiwojażera (2012)[8]. Próbował na Broadwayu swoich sił także jako reżyser[6].

Za kreację pracownika banku z Toronto, który przepuszcza miliony dolarów swoich klientów na grę w ruletkę w kasynach w kanadyjskim dramacie psychologicznym Hazardzista (Owning Mahowny, 2003) był nominowany do Nagrody Genie. Przełomową w jego karierze była rola pisarza Trumana Capote’a w filmie biograficznym Capote (2005) w reżyserii Bennetta Millera. Otrzymał za tę kreację m.in. Złote Globy, nagrodę BAFTA oraz Oscara w kategorii najlepsza główna rola męska.

Wyróżniany był także za rolę niezwykłego agenta CIA Gusta Avrakotosa w Wojnie Charliego Wilsona (2007) z Tomem Hanksem i Julią Roberts, kreację podejrzanego o pedofilię księdza w Wątpliwość (2008) z Meryl Streep czy postać charyzmatycznego przywódcy religijnego w Mistrzu (2012) – wszystkie te trzy role przyniosły mu nominacje (w kategorii drugoplanowa rola męska) zarówno do Oscara, jak i Złotego Globu[14].

W 2010 zadebiutował jako reżyser filmem Jack uczy się pływać. Był także producentem tego filmu i kilku innych, w których występował, w tym Capote.

Przez lata zmagał się z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków[13][15]. Zmarł 2 lutego 2014 w wieku 46 lat w apartamencie na Manhattanie[1][2]. Nieżyjącego aktora znalazła w łazience jego asystentka[16][17]. Policja znalazła w wynajmowanym przez Hoffmana mieszkaniu heroinę oraz liczne akcesoria potrzebne do jej stosowania[18][19]. Został pochowany podczas prywatnej ceremonii z udziałem rodziny i przyjaciół[20].

Życie prywatne edytuj

W 1999 poznał projektantkę kostiumów Marianne „Mimi” O’Donnell[15], z którą był związany aż do swojej śmierci[21]. Mieli trójkę dzieci: syna Coopera Alexandra oraz dwie córki – Tallulah i Willę.

Filmografia edytuj

Nagrody edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Ray Sanchez (2014-02-28): Coroner: Philip Seymour Hoffman died of acute mixed drug. CNN. [dostęp 2014-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-03)]. (ang.).
  2. ↑ a b Allen St. John (2014-02-02): Philip Seymour Hoffman Found Dead In NYC Apartment. „Forbes”. [dostęp 2014-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-03)]. (ang.).
  3. ↑ Philip Seymour Hoffman. Listal. [dostęp 2016-11-27]. (ang.).
  4. ↑ Personalidade: Philip Seymour Hoffman (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-07-03]. (port.).
  5. ↑ Philip Seymour Hoffman – What Nationality Ancestry. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-07-07]. (ang.).
  6. ↑ a b c Philip Seymour Hoffman Biography (1967-). Film Reference. [dostęp 2016-11-27]. (ang.).
  7. ↑ Philip Seymour Hoffman – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-04-27]. (rum.).
  8. ↑ a b c d e f Philip Seymour Hoffman Actor. TV Guide. [dostęp 2014-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (ang.).
  9. ↑ Philip Seymour Hoffman Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2017-04-27]. (ang.).
  10. ↑ Philip Seymour Hoffman. MYmovies. [dostęp 2017-04-27]. (wł.).
  11. ↑ Triple Bogey on a Par Five Hole. IMDb. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  12. ↑ Philip Seymour Hoffman. ČSFD.cz. [dostęp 2017-04-27]. (cz.).
  13. ↑ a b Janusz Wróblewski (2014-02-03): Philip Seymour Hoffman (1967–2014). „Polityka”. [dostęp 2017-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (pol.).
  14. ↑ Philip Seymour Hoffman (23 de Julho de 1967). Filmow. [dostęp 2016-11-27]. (port.).
  15. ↑ a b Oszukał wszystkich?. Wirtualna Polska. [dostęp 2017-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (pol.).
  16. ↑ Philip Seymour Hoffman Dead: Actor Dies At 46 In New York Apartment. „The Huffington Post”. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (ang.).
  17. ↑ Benjamin Lee (2017-07-15): Discretion, not CGI: how Philip Seymour Hoffman was kept in the Hunger Games. „The Guardian”. [dostęp 2017-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (ang.).
  18. ↑ Philip Seymour Hoffman: Uzależniony od heroiny. Interia.pl. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-02)]. (pol.).
  19. ↑ Zachary Kussin (2016-09-16): Live in the NYC home where Philip Seymour Hoffman died – for less. „New York Post”. [dostęp 2017-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (ang.).
  20. ↑ Philip Seymour Hoffman (1967-2014). Find A Grave. [dostęp 2017-04-27]. (ang.).
  21. ↑ Laura Turner (2014-02-03): Philip Seymour Hoffman: ‘Were Jesus alive today, he would be causing havoc’. Religion News Service. [dostęp 2014-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Philip_Seymour_Hoffman&oldid=71664324”