Philipp Veit

Philipp Veit, wcześniej Feibisch Veit (ur. 13 lutego 1793 w Berlinie, zm. 18 grudnia 1877 w Moguncji) – niemiecki malarz. Wnuk Mosesa Mendelssohna. Był uczniem Friedricha Matthäi w Dreźnie, gdzie wstąpił do Nazareńczyków. Tworzył biblijne, historyczne obrazy, zwłaszcza freski.

Philipp Veit

Feibisch Veit

Philipp Veit – autoportret, 1816.
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1793 Berlin
Data i miejsce śmierci	18 grudnia 1877 Moguncja
Narodowość	niemiecka
Język	niemiecki
Alma Mater	Dresden Academy of Fine Arts
Dziedzina sztuki	malarstwo

Życiorys

Philipp Veit urodził się 13 lutego 1793 jako syn bankiera – Simona Veita i Dorothei Veit, z domu Mendelssohn. Gdy był małym chłopcem, jego rodzice rozwiedli się. W 1799 wraz z matką przeprowadził się do Jeny, gdzie mieszkał jego ojczym, Friedrich Schlegel. W 1806 jego ojciec sprowadził go do siebie, do Berlina. Tam uczęszczał do gimnazjum – Graues Kloster, do 1808. W 1809 Veit opuścił Berlin razem ze swoim bratem, Johannesem Veitem, by studiować malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Jego nauczycielem był wtedy między innymi Caspar David Friedrich.

Od 1811 Philipp Veit mieszkał z matką i ojczymem w Wiedniu, gdzie wkrótce zaprzyjaźnił się z pisarzem – Josephem von Eichendorffem. Tam dalej kontynuował naukę malarstwa. W 1813, wraz z Eichendorffem dołączył do Korpusu Lützowa, później brał udział w wojnach wyzwoleńczych. Po opuszczeniu wojska w 1815 wrócił do Wiednia.

9 grudnia 1816 Veit został przyjęty do Nazareńczyków – stowarzyszenia malarzy, głównie pochodzenia niemieckiego, znajdującego się w Rzymie.

Tryptyk Philippa Veita (1834–1836)

W 1821 ożenił się z Karoliną Pulini (1806–1890). Córką rzeźbiarza – Gioacchino Pulini i Benedetty, z domu Gürtler. Para miała pięcioro dzieci: Marię Dorotheę Aloisię (1822–1897); Marię Theresę (1824–1870); Marię Franziskę (1824–1912); Marię Benedictę (1828–1838) i Friedricha Anastasię Marię (1830–1878). W 1830 przeprowadził się ze swoją rodziną do Frankfurtu i pracował jako dyrektor Städel Museum i malarz: między innymi namalował tryptyk „Wprowadzenie sztuki przez chrześcijaństwo w Niemczech”, który przetrwał II wojnę światową.

Veit malował obywateli Frankfurtu, portrety ludzi z wyższych klas społecznych. W 1843 zrezygnował ze stanowiska dyrektora i przeniósł się do pracowni artystycznej w Sachsenhausen. Zabrał ze sobą wielu swoich studentów. Nawet po rezygnacji ze stanowiska dyrektora nadal pracował jako malarz we Frankfurcie. Namalował portrety Karola Wielkiego, Ottona IV i Fryderyka II Hohenstaufa, które dzisiaj znajdują się w sali cesarskiej, w Römer. Namalował również cykl malowideł ściennych na zachodniej, wewnętrznej kopule i łuki nawy w katedrze, w Moguncji.

Grób Philippa Veita na cmentarzu głównym w Moguncji.

Zmarł 18 grudnia 1877 i został pochowany na cmentarzu głównym w Moguncji.

Linki zewnętrzne

• Dzieła Philippa Veita, (niem.)