Picabo Street

Picabo Street
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1971 ; Triumph
Klub	USSA
Debiut w PŚ	6.12 1992, Steamboat; (22. miejsce – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	6.12 1992, Steamboat; (22. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	13.03 1993, Kvitfjell (2. miejsce – zjazd)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Stany Zjednoczone
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula ;	1994/1995
Mała Kryształowa Kula ;	1995/1996
	Strona internetowa

Picabo Street (ur. 3 kwietnia 1971 w Triumph) – amerykańska narciarka alpejska, dwukrotna medalistka olimpijska, trzykrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w zjeździe.

Kariera edytuj

Picabo Street urodziła się w Triumph, w stanie Idaho, jako drugie dziecko Rolanda oraz Dee Street, którzy należeli do ruchu hippisowskiego. Jej rodzice zdecydowali, iż ich córka sama wybierze sobie imię i do tego czasu nazywali ją „Baby Girl” (Dziewczynka). Gdy miała trzy lata rodzina przeniosła się do Ameryki Środkowej, a w paszporcie wpisano imię „Picabo”, od miejscowości położonej niedaleko Triumph. W języku Szoszonów „Picabo” oznacza „lśniące wody”.^[1].

Na arenie międzynarodowej po raz pierwszy pojawiła się w styczniu 1988 roku, kiedy wzięła udział w mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio. W swoim jedynym występie, biegu zjazdowym, zajęła tam szóstą pozycję. Podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata juniorów w Zinal była trzynasta w slalomie gigancie oraz piąta w slalomie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 6 grudnia 1992 roku w Steamboat Springs, zajmując 22. miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1992/1993 punktowała jeszcze wielokrotnie, w tym 13 marca 1993 roku w Kvitfjell po raz pierwszy stanęła na podium, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W zawodach tych wyprzedziła ją tylko Kanadyjka Kate Pace, a trzecie miejsce zajęła Francuzka Carole Montillet. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 39. miejsce. Jeszcze zanim wywalczyła pierwsze pucharowe podium Steet zdobyła srebrny medal w kombinacji podczas mistrzostw świata w Morioce. Reprezentantka USA prowadziła po zjeździe do kombinacji, jednak w slalomie uzyskała trzynasty wynik i ostatecznie zajęła drugie miejsce za Niemką Miriam Vogt.

Kolejny medal zdobyła podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer, gdzie zajęła drugie miejsce zjeździe. W zawodach tych rozdzieliła na podium Niemkę Katję Seizinger oraz Włoszkę Isolde Kostner. Na tej samej imprezie wystartowała także w kombinacji, w której po zjeździe zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 0,51 sekundy. W slalomie uzyskała jednak czternasty czas, co dało jej dziesiąty łączny wynik. W zawodach pucharowych czterokrotnie plasowała się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium nie stanęła ani razu. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993/1994 zajęła 36. miejsce.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1994/1995, kiedy zdobyła 905 punktów i zajęła piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w odnosząc sześć zwycięstw: 9 grudnia w Lake Louise, 22 stycznia w Cortina d’Ampezzo, 17 lutego w Åre, 5 marca w Saalbach-Hinterglemm, 11 marca w Lenzerheide i 15 marca 1995 roku w Bormio była najlepsza w zjeździe. W efekcie zdobyła Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji tej konkurencji. Podobne wyniki uzyskiwała w kolejnym sezonie, w którym na podium znalazła się siedem razy. Tym razem odniosła trzy zwycięstwa: 3 grudnia w Lake Louise, 19 stycznia w Cortina d’Ampezzo oraz 29 lutego 1996 roku w Narwiku, gdzie ponownie wygrywała biegi zjazdowe. Dzień po ostatnim zwycięstwie, 1 marca 1996 roku w Narwiku po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując drugie miejsce w swej koronnej konkurencji. Sezon ten ukończyła na szóstym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji zjazdu drugi raz z rzędu zwyciężyła. Wzięła też udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zwyciężyła w zjeździe, a w supergigancie była trzecia za Kostner i Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii.

W grudniu 1996 roku Street doznała poważnej kontuzji kolana, która wykluczyła ją ze startów w pozostałej części sezonu 1996/1997^[2]. Zdołała się jednak przygotować do sezonu 1997/1998, w którym trzykrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Wystąpiła również na igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie zwyciężyła w supergigancie. W zawodach tych o 0,01 sekundy wyprzedziła Austriaczkę Michaelę Dorfmeister, a o 0,07 sekundy pokonała jej rodaczkę Alexandrę Meissnitzer. Pięć dni później zajęła także szóste miejsce w biegu zjazdowym. Wkrótce po zakończeniu igrzysk, w marcu 1998 roku, Amerykanka ponownie doznała kontuzji po tym, jak podczas zawodów uderzyła w siatkę zabezpieczającą i złamała nogę w kilku miejscach. Rehabilitacja wymagała kilku operacji, a Steet straciła kolejne dwa sezony^[3]. Do sportu powróciła w sezonie 2000/2001, jednak tylko raz znalazła się w dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Nie wzięła udziału w rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2001 roku mistrzostwach świata w St. Anton, jednak znalazła się w kadrze USA na rozgrywane rok później igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Wystartowała tam tylko w biegu zjazdowym, kończąc rywalizację na szesnastej pozycji. Po zakończeniu igrzysk Street zakończyła karierę.

Kilkukrotnie zdobywała medale mistrzostw USA, w tym złote w supergigancie w latach 1993 i 1996 oraz zjeździe w latach 1994 i 1996. W 1998 roku została wybrana najlepszą sportsmenką USA.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
2.	19 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:35,93	+0,66	Katja Seizinger
10.	21 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:05,16	+4,99	Pernilla Wiberg
1.	11 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:18,02	-	-
6.	16 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:29,89	+0,65	Katja Seizinger
16.	12 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,56	+1,61	Carole Montillet

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
2.	5 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	3,39 pkt	+28,76 pkt	Miriam Vogt
10.	11 lutego	1993	Morioka	Zjazd	1:27,38	+1,04	Kate Pace
DNF	14 lutego	1993	Morioka	Supergigant	1:33,52	-	Katja Seizinger
3.	12 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,00	+0,71	Isolde Kostner
1.	18 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	1:54,06	-	-
DNF	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:19,68	-	Pernilla Wiberg

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
6.	27 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Zjazd	1:15,24	+1,05	Andrea Schwarzenberger
13.	23 marca	1990	Zinal	Gigant	2:23,17	+4,09	Manuela Umele
5.	24 marca	1990	Zinal	Slalom	1:06,79	+1,67	Katrin Neuenschwander