Pierre Billotte
Pierre Billotte (ur. 8 marca 1906 w Paryżu, zm. 29 czerwca 1992 w Boulogne-Billancourt) – francuski wojskowy, generał dywizji, uczestnik drugiej wojny światowej.
 Generał Pierre Billotte w Izraelu, marzec 1957 | |
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Wczesne lata edytuj
Pierre Billotte był synem generała Gastona Billotte'a, od najmłodszych lat wychowywany w duchu miłości do ojczyzny i patriotyzmu. Za radą ojca młody Pierre udał się do Syrii i Polski, aby poszerzyć swoje horyzonty. Po powrocie do Francji podjął naukę w katolickiej szkole Collège Stanislas w Paryżu, gdzie studiował prawo i nauki przyrodnicze. Po ukończeniu studiów wstąpił do Akademii Wojskowej Saint-Cyr, którą ukończył z wyróżnieniem w 1926 roku i rozpoczął służbę w stopniu podporucznika. W tym samym roku objął dowództwo plutonu stacjonującego w zdemilitaryzowanej strefie w Nadrenii okupowanej przez wojska Ententy. W 1927 roku został przeniesiony do Indochin[1]. Na początku 1933 roku Pierre zdał sobie sprawę, że przyszłością wojska są jednostki pancerne i poprosił o przeniesienie do tego rodzaju broni. Zgody nie uzyskał, lecz dostał się na studia do Wyższej Szkoły Wojennej (École supérieure de guerre) które ukończył w 1936. Po ukończeniu szkoły dostał przydział do Sztabu Głównego, w tym czasie dowództwo przychylnie rozpatrzyło jego prośbę i Pierre trafił do szkoły wojsk pancernych w Wersalu. Po ukończeniu szkolenia został przydzielony do 41 Batalionu Czołgów[1].
II wojna światowa edytuj
W 1940 roku Pierre Billotte w stopniu kapitana dowodził pierwszym plutonem 41 Batalionu Czołgów[1]. 16 maja w bitwie pod Stonne Pierre swoim czołgiem Char B1-bis (nazwa własna Eure) zniszczył 13 czołgów niemieckich (dwa typu PzKpfw IV oraz jedenaście PzKpfw III), a także dwie armaty przeciwpancerne PaK 36, sam zaś, pomimo otrzymania 140 trafień, wycofał się z walki niezniszczony[2][3]. Za ten wyczyn został odznaczony Legią Honorową oraz Krzyżem Wojennym. 12 czerwca w zaciętej walce niedaleko Mourmelon Billotte został ranny i dostał się do niewoli. Trafił do offlagu II D na Pomorzu. W lutym 1941 roku uciekł do ZSRR, gdzie został internowany (przetrzymywany między innymi w Kozielsku i na Łubiance). Zwolniony po ataku Niemiec na ZSRR dołączył do Wolnych Francuzów w Moskwie. Wraz z innymi Francuzami przedostał się do Londynu. Po przybyciu do Anglii został szefem sztabu generała de Gaulle'a. Na jego rozkaz został przydzielony do 2 Dywizji Pancernej[4]. Jako dowódca pułku wylądował w Normandii w stopniu pułkownika. 25 sierpnia 1944 roku wysłał ultimatum generałowi von Choltitzowi, dowódcy niemieckiego garnizonu w Paryżu[5]. We wrześniu 1944 awansowany do stopnia generała brygady. Skonfliktowany z generałem Leclerkiem opuścił 2 Dywizję Pancerną i utworzył z członków ruchu oporu 10 Dywizję Piechoty, którą dowodził.
Po wojnie edytuj
W marcu 1946 roku awansowany do rangi generała dywizji[6]. Mianowany przedstawicielem Francji Wojskowego Komitetu Sztabowego Rady Bezpieczeństwa ONZ, lecz ustąpił ze stanowiska a 4 lata później wystąpił z wojska. Po zakończeniu kariery wojskowej, Billotte rozpoczął działalność polityczną i związał się z gaullizmem. Sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z departamentu Côte-d’Or w latach 1951–1956 oraz w latach 1962–1978. 6 października 1955 roku objął stanowisko ministra obrony narodowej, które piastował do 1 lutego 1956. Był również merem Créteil w latach 1965–1977[7].
Zmarł 29 czerwca 1992 roku w wieku 86 lat w szpitalu Ambroise-Paré w Boulogne-Billancourt[1].
Odznaczenia edytuj
- Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej
- Order Wyzwolenia
- Krzyż Wojenny 1939–1945
- Medal Uciekinierów z Niewoli (Médaille des Évadés)
- Medal Lotniczy
- Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji
- Medal Rannych na Wojnie (Médaille des blessés de guerre)
- Order Smoka Annamu
- Legia Zasługi
- Krzyż Wojenny (Belgia)
- Order Alawitów (Maroko)
- Order Sławy (Tunezja)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Пьер Бийот (Франция) | Танки в бою. tanki-v-boju.ru. [dostęp 2015-12-28].
- ↑ Giuliano, Gérard, Les combats du Mont-dieu Mai 1940, Editions Terres Ardennaises, Charleville-Mézières 1990, s. 107
- ↑ 79. Французские ужастики | World of Tanks. worldoftanks.ru. [dostęp 2015-12-28].
- ↑ Leclerc Maréchal de France – Jean Compagnon
- ↑ Aout 1944: libération de Paris. (fr.).
- ↑ site de l'Ordre de la Libération
- ↑ Бийот (Billotte) Пьер Арман Гастон. www.hrono.ru. [dostęp 2015-12-28].
Bibliografia edytuj
- Les Gaullistes, Pierre-Viansson-Ponté, éd. du Seuil, 1963 (s.66-69)
- « La mort de Pierre Billotte: Au Service du gaullisme », André Passeron, Le Monde, 3 lipca 1992
- Dictionnaire des parlementaires français, Tome 2, La Documentation française 1992(s.386-388).
Linki zewnętrzne edytuj
- Émission d'Apostrophes, Antenne, 31/03/1978
- Histoire et patrimoine, Assemblée Nationale Française
- Biographie de Pierre Billotte. ordredelaliberation.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-06)].