Piotr Beber

Piotr Beber (ur. we Wrocławiu, zm. 1711 w Krakowie) – budowniczy i architekt nadworny Jana III Sobieskiego. Ślązak z Wrocławia, który żył i działał na przełomie XVII i XVIII wieku. Od 1690 do 1704 był budowniczym księżnej Anny Katarzyny z Sanguszków Radziwiłłowej.

Dorobek architektoniczny edytuj

Przebudowa w stylu renesansowym Wieży Korniaktowskiej czyli dzwonnicy Cerkwi Wołoskiej, zwieńczył ją barokowym hełmem i lukarnami. Wzorowana na włoskich kampanillach zyskała sobie miano najpiękniejszej wieży renesansowej w środkowej Europie /1672/;
Odbudowa po pożarze w 1680 i przebudowa wieży krakowskiego ratusza /1681–1686/ (rozebrana w 1703^{[potrzebny przypis]} lub 1783);
Budowa małej fortecy w Jaryczowie /1685-88/;
Restauracja pałacu w Kukizowie /1684–1693/;
Przebudowa wnętrz zamku w Żółkwi /1685–1694/;
Budowa ratusza w Żółkwi /1687–1690/;
Kolejna przebudowa (nadbudowa hełmem) wieży Cerkwi Wołoskiej we Lwowie /1694–1696/;
Odbudowa po pożarze i przebudowa kościoła pw. Najświętszej Marii Panny w Żywcu /1711/.

Kazimierz Kaczmarczyk: Beber Piotr (1680–1711). W: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 387. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0.
Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Budownictwo i architektura, 1954, s. 23.