Wikipedia

Piotr Biliński (historyk)

polski historyk

Piotr Biliński[a] (ur. 2 września 1974 w Krakowie) – polski historyk historiografii i kultury, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, nauczyciel historii i historii sztuki w I Liceum Ogólnokształcącym im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie.

Piotr Biliński
Data i miejsce urodzenia

2 września 1974[1]
Kraków

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza Polski[2]
Alma Mater

Akademia Pedagogiczna im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie

profesor nadzwyczajny
Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński

Życiorys edytuj

W 1998 ukończył studia magisterskie z historii na Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. W 2001 uzyskał stopień doktora w Instytucie Historii Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie na podstawie rozprawy Feliks Koneczny (1862–1949). Historyk i historiozof II Rzeczypospolitej napisanej pod kierunkiem Andrzeja Jaeschke[2]. W 2008 habilitował się na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego na podstawie rozprawy Moszyńscy. Studium z dziejów łoniowskiej linii rodu w XIX wieku. 14 listopada 2018 otrzymał z rąk prezydenta RP Andrzeja Dudy nominację profesorską[3]. Postępowanie awansowe zostało przeprowadzone na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Był kierownikiem Zakładu Historii Kulturowej w Instytucie Studiów Międzykulturowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie podjął pracę w Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego[4]. Obecnie pracuje w Zakładzie Przywództwa i Zarządzania w Edukacji w Instytucie Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W pracy badawczej zajmuje się historią kultury, oświaty i nauki, historią historiografii[1] oraz dziejami ziemiaństwa polskiego XIX i XX wieku. Opublikował kilka monografii książkowych, m.in. biografie Władysława Konopczyńskiego (1999), Feliksa Konecznego (2001), Stanisława Kutrzeby (2011), ponownie Władysława Konopczyńskiego (2017), Wacława Tokarza (2018), Wiktora Bazelicha (2019), Wandy Pełczyńskiej (2023) i Adama Vetulaniego (2023)[5][6]. We współpracy z Pawłem Plichtą opracował do druku rękopisy Dziennika Władysława Konopczyńskiego (wydane w 2016), a we współpracy z Jackiem Emilem Szczepańskim rękopisy Dziennika Stanisława Srokowskiego (wydane w 2021)[1].

Został wybrany na członka Polskiego Towarzystwa Historycznego i Towarzystwa Historiograficznego. Jest współpracownikiem miesięcznika Wpis, w którym regularnie publikuje[7].

Publikacje edytuj

Monografie edytuj

  • Władysław Konopczyński. Historyk i polityk II Rzeczypospolitej (1880–1952), Warszawa: „Ad Astra” 1999.
  • Żywoty biskupów krakowskich, Kraków: „Unum” 2000.
  • Feliks Koneczny (1862–1949). Życie i działalność, Warszawa: „Ad Astra” 2001.
  • Moszyńscy: studium z dziejów łoniowskiej linii rodu w XIX wieku, Kraków: Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska 2006.
  • Stanisław Kutrzeba (1876–1946). Biografia naukowa i polityczna, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2011.
  • Władysław Konopczyński (1880–1952). Człowiek i dzieło, Kraków: Ośrodek Myśli Politycznej 2017.
  • Wacław Tokarz 1873-1937: historyk walk o niepodległość, Kraków: Księgarnia Akademicka 2018.
  • Wiktor Bazielich (1892–1963). Historyk Starego Sącza, Stary Sącz: Powiatowa i Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna im. Wiktora Bazielicha w Starym Sączu 2019.
  • Adam Vetulani (1901–1976). Historyk prawa polskiego i kanoniczego, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2023[5][6].
  • W walce o niepodległość Polski i prawa kobiet. Biografia Wandy Pełczyńskiej, Instytut Pileckiego, Warszawa 2023.

Redakcja edytuj

  • Przeszłość we współczesnej narracji kulturowej: studia i szkice kulturoznawcze, t. 1, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2011.
  • Władysław Konopczyński, O wartość naszej spuścizny dziejowej: wybór pism, Kraków: Ośrodek Myśli Politycznej 2009.
  • Przeszłość we współczesnej narracji kulturowej: studia i szkice kulturoznawcze, t. 3, wraz z Pawłem Plichtą, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2012.

Opracowania źródeł edytuj

  • Władysław Konopczyński, Dziennik 1918–1921, wraz z Pawłem Plichtą, Warszawa-Kraków 2016.
  • Stanisław Srokowski, Dziennik 1939–1944, wraz z Jackiem Emilem Szczepańskim, Warszawa: Instytut Pileckiego 2021.
  • Władysław Konopczyński, Dziennik 1922–1926, wraz z Pawłem Plichtą, Warszawa 2021.

Artykuły edytuj

  • Feliks Koneczny, studioso della storia della Russia e dell'Europa Orientale, „Organon”, t. 32, 2003, s. 71–92.
  • Studium z dziejów Liceum i Gimnazjum św. Anny w Krakowie, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, R. 54: 2009, nr 1, s. 35–77.
  • (wstęp) Władysław Konopczyński, Polscy pisarze polityczni XVIII wieku, Kraków: Ośrodek Myśli Politycznej 2012.
  • Władysław Konopczyński w polityce II Rzeczypospolitej, „Dzieje Najnowsze”, R. 48: 2016, nr 4, s. 33–63.
  • Political activity of Stanisław Kutrzeba in 1945, „Práce z dějin Akademie věd”, R. 8: 2016, nr 2, s. 225–244.
  • The discrimination of Władysław Konopczyński in the people's Republic of Poland, „Acta Poloniae Historica”, t. 114, 2016, s. 159–189.
  • Krakowskie lata Wacława Tokarza. W: Wacław Tokarz (1873–1937). Z Legionów Polskich na Uniwersytet Warszawski, pod red. T. P. Rutkowskiego i T. Siewierskiego, Warszawa 2017, s. 16–67.
  • Działalność Władysława Konopczyńskiego w Polskim Towarzystwie Historycznym (1913-1939), „Kwartalnik Historyczny”, R. 124: 2017, z. 1, s. 43–77.

Publicystyka edytuj

  • Pan Bóg celem najważniejszym w każdej sferze ludzkiego życia. W: Chluba i zguba. Antologia najnowszej publicystyki patriotycznej, Kraków: Wydawnictwo Biały Kruk 2020.

Uwagi edytuj

  1. ↑ Właśc. Piotr Wacław Biliński.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Noty o autorach. W: Nowodworek z pamięci. Uczniowie, absolwenci i nauczyciele we wspomnieniach, biografiach i anegdotach. Wojciech Strokowski (opracowanie redakcyjne). T. 2. Kraków: Wydawnictwo Fall, I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie, 2021, s. 488.
  2. ↑ a b Prof. dr hab. Piotr Biliński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2017-01-12].
  3. ↑ Prezydent Andrzej Duda wręczył nominacje profesorskie. prezydent.pl. [dostęp 2018-11-16].
  4. ↑ Pracownicy Archiwum UJ. archiwum.uj.edu.pl [dostęp 2020-12-25]
  5. ↑ a b Adam Vetulani (1901–1976). Historyk prawa polskiego i kanoniczego. wuj.pl, 2023. [dostęp 2023-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  6. ↑ a b Promocja książki prof. Piotra Bilińskiego o Adamie Vetulanim. uj.edu.pl, grudzień 2023. [dostęp 2023-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  7. ↑ Miesięcznik Wpis, „Miesięcznik Kulturalny "Wiara, Patriotyzm i Sztuka".” (4/126), 20 kwietnia 2021.

Bibliografia edytuj

  • Prof. dr hab. Piotr Biliński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2017-01-12].
  • Publikacje Piotra Bilińskiego w katalogu Biblioteki Narodowej [1]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Biliński_(historyk)&oldid=73490145”