Piotr Madajczyk

polski historyk

Piotr Włodzimierz Madajczyk (ur. 11 września 1959 w Warszawie) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, wykładowca akademicki.

Piotr Madajczyk
Data i miejsce urodzenia

11 września 1959
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia archiwalna
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1989
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Habilitacja

1998
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesura

12 marca 2003

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Collegium Civitas
Uczelnia Łazarskiego

Instytut

Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Jest synem historyka Czesława Madajczyka. Studiował historię na Uniwersy­te­cie im. Adama Mickie­wicza w Poznaniu (1978–1980) oraz na Uniwersytecie War­szawskim (1980–1982). Promotorem jego pracy magisterskiej był Tadeusz Jędruszczak. W 1989 na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu obronił pracę doktorską Święta tradycja a nowoczesna polityka. Polityka i koncepcje polityczne Gustawa Stresemanna (1915–1992) pisaną pod kierunkiem Antoniego Czubiń­skiego. W 1998 również w Instytucie Historii UAM uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy zatytułowanej Przyłączenie Śląska Opolskiego do Polski 1945–1948. Był również stypendystą Institut für Europäi­sche Geschichte w Moguncji. 12 marca 2003 otrzymał tytuł naukowy profesora.

Po ukończeniu studiów był pracownikiem Archiwum Akt Nowych w War­szawie oraz w Instytucie Zachodnim w Poznaniu. W 1989 został zatrudniony w Instytucie Krajów Socja­lis­tycznych PAN w Warszawie. W 1990 przeszedł do pracy w Instytucie Studiów Politycznych PAN, gdzie został profesorem zwyczajnym i kierownikiem Zakła­du Stu­diów nad Niemcami. Był również pracownikiem dyrektora Biura ds. Mniejszości Narodowych Ministerstwa Kultury i Sztuki (w tym p.o. dyrektora), wykładowcą Collegium Civitas, Wyższej Szkoły Mazowieckiej oraz Wyższej Szkoły Handlu i Prawa im. Łazarskiego w Warszawie.

Specjalizuje się w problematyce przymusowych przesiedleń ludności w Europie środkowo-wschodniej w latach 1945–1950 i badaniach nad mniejszościami narodowymi. Zajmuje się także problemem kolaboracji w okresie II wojny światowej.

Odznaczenia edytuj

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[1]. W 2000 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[2].

Wybrane publikacje edytuj

  • Na drodze do pojednania: wokół orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich z 1965 roku, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa 1994
  • Niemcy polscy 1944–1989, Oficyna Naukowa, Warszawa 2001
  • Polska jako państwo narodowe. Historia i pamięć (współautor z Danutą Berlińską), ISP PAN, Warszawa 2008
  • Czystki etniczne i klasowe w Europie XX wieku: szkice do problemu, ISP PAN, Warszawa 2010
  • Marzenie o narodzie doskonałym. Między biopolityka a etnopolityką. ISP PAN, Warszawa 2017

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj