Wikipedia

Piotr Orawski

Piotr Orawski (ur. 1 kwietnia 1962 w Gdyni[1][2], zm. 22 października 2013 w Gdańsku[3]) – polski muzykolog, pedagog i dziennikarz związany programem II Polskiego Radia, autor książek dotyczących muzyki.

Życiorys edytuj

Absolwent Państwowej Szkoły Muzycznej II st. im. Fryderyka Chopina w Gdańsku-Wrzeszczu, którą ukończył w klasie skrzypiec w 1981 roku[4] oraz absolwent Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Promotorem jego pracy magisterskiej, która obronił w 1988 roku, pod tytułem: Dodekafonia a modalność. Wybrane aspekty problemu na podstawie analizy Lamentatio Jeremiae Prophetae na chór a cappella op. 93 Ernsta Krenka, była Zofia Helman[5].

Z Polskim Radiem był związany od blisko trzydziestu lat. Przez jedenaście lat współpracował z Programem Trzecim. Kolejne jedenaście lat to działalność w Programie 4 PR, który w latach 90. miał profil edukacyjny. Po zmianie formuły programu trafił do radiowej Dwójki, gdzie pracował do śmierci. Przygotowywał i przedstawiał wieloletni cykl codziennych audycji o dziejach muzyki pt. "Lekcje muzyki Piotra Orawskiego". Był też autorem dwuletniego (sto godzinnych audycji) cyklu audycji o wczesnych latach życia Wolfganga Amadeusa Mozarta, zatytułowanych "Droga do Wiednia".

W radiowej Jedynce prowadził "Muzyczne pejzaże Europy", a także "Poranki muzyczne" dla dzieci, audycję transmitowaną na żywo ze Studia Koncertowego Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie.

Współpracował z Filharmonią Pomorską im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy, prowadząc koncerty. Przez dziesięć lat był nauczycielem akademickim w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Gościnnie wykładał w uczelniach muzycznych Warszawy, Łodzi, Bydgoszczy i Szczecina.

Radiowe "Lekcje muzyki" Piotr Orawski opracowywał i wydawał także w formie książek. Jego cykl zakończyło omówienie utworów Gustava Mahlera, choć planował doprowadzenie go do lat siedemdziesiątych XX wieku (wydawnictwo Kle opublikowało dotąd część obejmującą okres od średniowiecza do klasycyzmu).

Nagrody i wyróżnienia edytuj

W 2007 r. otrzymał Złoty Mikrofon, nagrodę mediów publicznych. W uzasadnieniu Kapituła zwróciła uwagę na "erudycję, kulturę antenową i wybitną rolę w popularyzacji muzyki klasycznej" Piotra Orawskiego[6].

Działalność związana z "Porankami muzycznymi" została uhonorowana w 2008 r. nagrodą Rady Programowej Polskiego Radia.

Publikacje edytuj

  • 2010 – Lekcje muzyki. Średniowiecze i Renesans.[7]
  • 2011 – Lekcje muzyki. Rozkwit Baroku.
  • 2011 – Lekcje muzyki. Barok. Sacrum i profanum.
  • 2013 – Lekcje muzyki. Klasycyzm. Prolog i rozwój
  • 2014 – Lekcje muzyki. Dojrzały klasycyzm. Muzyka sakralna. Opera klasyczna
  • 2015 – Lekcje muzyki. Romantyczny przewrót. Weber. Schubert. Mendelssohn

Przypisy edytuj

  1. ↑ Nekrolog. [dostęp 2014-11-26].
  2. ↑ Jak wioska rybacka miastem się stała. Dwójka – Program 2 Polskiego Radia, 2011-02-16. [dostęp 2014-11-26].
  3. ↑ Dwójka: Zmarł Piotr Orawski – dziennikarz radiowej Dwójki. Polskie Radio. [dostęp 2013-10-22].
  4. ↑ Strona internetowa Zespołu Szkół Muzycznych w Gdańsku-Wrzeszczu – Absolwenci klasy skrzypiec. zsm-gdansk.edu.pl. [dostęp 2012-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-10)]. (pol.).
  5. ↑ Prace magisterskie dostępne w Bibliotece Instytutu Muzykologii. [dostęp 2016-04-01].
  6. ↑ Andrzej Burgoński: Złote Mikrofony dla wybitnych radiowców.. [w:] Polskie Radio [on-line]. 2007.12.07. [dostęp 2011-06-02].
  7. ↑ Izabela Baron. O historii muzyki – lekko i przyjemnie.. „Ruch Muzyczny”. ROK LV • NR 3, 6 lutego 2011. 

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Orawski&oldid=64791730”