Piotr Wojciechowski (burmistrz)
Piotr Wojciechowski (ur. 25 grudnia 1878 w Miechowie, zm. 22 sierpnia 1948 w Kole) – polski aptekarz, działacz komunistyczny i związkowy, burmistrz Koła w latach 1945−1948.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Burmistrz Koła | |
| Okres |
od marca 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Teodor Ostrowski |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 25 grudnia 1878 roku w Miechowie, w rodzinie urzędnika skarbowego Antoniego Wojciechowskiego[1]. Uczył się w gimnazjum w Sandomierzu, został jednak wydalony ze szkoły przed ukończeniem IV klasy[1]. Zdał jednak eksternistyczny egzamin z zakresu gimnazjum[1]. Pracował później w aptekach w Warszawie i Łodzi, a w 1904 roku ukończył studia na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując stopień prowizora farmacji[1].
W okresie rewolucji 1905 roku rozpoczął działalność w Związku Pracowników Farmaceutycznych w Warszawie i dołączył do Polskiej Partii Socjalistycznej[1]. Na przełomie 1908 i 1909 roku przejął aptekę w Kole, utrzymywał jednak dalej kontakt z towarzyszami partyjnymi w Warszawie[1]. 10 sierpnia 1911 roku zawarł związek małżeński ze współwłaścicielką kolskiej apteki, Zofią Piotrowską[1]. Przed I wojną światową wraz z żoną angażował się społecznie i charytatywnie, m.in. działał w Towarzystwie Dobroczynności w Kole[1].
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska Imperium Rosyjskiego i otrzymał przydział do apteki w szpitalu wojskowym w Brześciu nad Bugiem[1]. W późniejszym okresie został przydzielony do szpitala wojskowego w Omsku, gdzie działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny[1]. Wraz z Józefem Zastowskim założył też komórki Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy w tym mieście[1].
W 1917 roku dołączył do Czerwonej Gwardii i walczył w wojnie domowej w Rosji[1]. Dostał się następnie do niewoli, skąd uciekł i ukrywał się pod przybranym nazwiskiem[1]. W 1918 roku udało mu się objąć funkcję archiwisty w Ministerstwie Przemysłu, Handlu i Aprowizacji w rządzie admirała Aleksandra Kołczaka[1].
W 1919 roku powrócił do Polski. Dołączył do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski[1]. W wyborach parlamentarnych w 1919 roku był kandydatem do Sejmu Ustawodawczego, później kandydował też z list Związku Proletariatu Miast i Wsi[1]. W 1922 roku policja dokonała rewizji w jego domu, a on sam został aresztowany i osadzony na 9 miesięcy w więzieniu w Kaliszu[1].
Na przełomie lat 20. i 30. był radnym Rady Miejskiej w Kole[1]. Udzielał się również charytatywnie, był m.in. współorganizatorem Domu Wychowania Dziecka w Kole, gdzie przebywały dzieci działaczy komunistycznych osadzonych w więzieniach[1]. W 1934 roku oddał swoją aptekę w dzierżawę i wyjechał do Warszawy, aby kierować tam apteką swojego zmarłego szwagra, Gustawa Anca[1]. W tym czasie uczęszczał też na wykłady w Szkole Nauk Politycznych[1]. W 1936 roku zaangażował się w tworzenie Dziennika Popularnego[1].
Podczas II wojny światowej dalej mieszkał z żoną w Warszawie, przy ulicy Wileńskiej[1]. Powstanie warszawskie przeżył mieszkając przy ulicy Nowogrodzkiej[1]. Po upadku powstania trafił z żoną do Bochni, gdzie zastał ich koniec wojny[1]. W styczniu 1945 roku Rada Miejska w Kole jednogłośnie wybrała go zaocznie burmistrzem miasta[1]. Do Koła powrócił w marcu tego samego roku i został uroczyście wprowadzony do ratusza by objąć stanowisko burmistrza[1]. W tym samym roku aptekę po Wojciechowskim przejęła jego siostrzenica. Wojciechowski wchodził też w skład Komitetu Powiatowego Polskiej Partii Robotniczej[2].
Zmarł po krótkiej chorobie 22 sierpnia 1948 roku w Kole[1]. Trumna z jego zwłokami została wystawiona na widok publiczny przed ratuszem, a jego pogrzeb na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole odbył się kilka dni później na koszt państwa[1].
Upamiętnienie edytuj
Od 1958 roku jest patronem jednej z głównych ulic Osiedla Warszawskiego (dawniej ul. Nowowiejska[3]) oraz ronda u zbiegu ulic Broniewskiego, Niezłomnych i Wojciechowskiego[3][1]. W 1965 roku jego imię nadano nieistniejącemu już Przedszkolu nr 2 w Kole[1], które istniało w budynku po Domu Wychowania Dziecka w Kole[3].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1948, pośmiertnie)[1]
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Kazimierz Kasperkiewicz (red.), Kolskie Biogramy, Koło: Stowarzyszenie Przyjaciół Miasta Koła n. Wartą, 2012, s. 95-98, ISBN 978-83-62485-03-1.