Placówka (wojsko)

Placówka – element ubezpieczenia bezpośredniego wystawiany dla ochrony przed niespodziewanym napadem przeciwnika.

Charakterystyka placówki

Placówkę wystawia oddział czat lub czata. Zadaniem placówki jest ubezpieczać oddział czat, czatę i pododdział sił głównych na postoju, nie dopuścić do niespodziewanego napadu przeciwnika oraz przeniknięcia jego elementów rozpoznawczych lub grup dywersyjnych.

Obsada placówki urządza stanowisko oporu, rozbudowując go pod względem inżynieryjnym w zakresie prac pierwszej kolejności. Swoje zadanie wykonuje przez obserwację i walkę. Pojedynczych żołnierzy bierze do niewoli lub niszczy. W przypadku natarcia sił głównych przeciwnika, wycofuje się po wyznaczonej drodze na rozkaz dowódcy pododdziału, który ją wystawił. Szerokość pasa rozpoznania i ubezpieczenia – do 500 m.

Placówka wystawia elementy ubezpieczenia bezpośredniego:

• czujkę (w nocy podsłuch) – 2–3 żołnierzy,
• patrol pieszy – 2–3 żołnierzy,
• wartownika przy wozie,
• w celu rozpoznania obiektu może wysłać szperaczy.

W ujęciu historycznym

Pikieta powstańcza – obraz Maksymiliana Gierymskiego

Placówka, pikieta, czata, to rodzaj posterunku wojskowego, stałego jak i improwizowanego w zależności od ukształtowania terenu i sytuacji.

W okresie napoleońskim opracowano szczegółowe regulaminy dotyczące postoju oddziałów wojskowych. Oddział chroniony był przez sieć placówek, zwykle w sile plutonu lub kompanii. Każda placówka składała się z 3 części:

• wedeta (fr. vedette) – tzw. łańcuch widzów – żołnierzy rozstawionych w takiej odległości od siebie, aby nikt nie mógł się między nimi niezauważony przecisnąć, żołnierze ci mieli obowiązek być w ciągłej czujności i gotowości do walki;
• straże posiłkowe (fr. petite garde) – oddział kilku ludzi z sierżantem, który w razie potrzeby mógł zmieniać widzów, wspierać atakowanych czy eskortować zatrzymanych na tyły;
• grangarda (fr. grande garde) – właściwa placówka.

System placówek miał za zadanie ostrzeganie w porę sił głównych przed wrogiem, zabezpieczanie obszaru biwakowania przed osobami przypadkowymi i w razie czego powstrzymywanie przez dezercjami.

Bibliografia

• Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 303. ISBN 83-11-06229-3.
• Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 631.
• Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: "Bellona", 1993. ISBN 83-11-08264-2.brak strony w książce