Platforma samopodnośna

Platforma samopodnośna (jack-up)[1]platforma wiertnicza, rodzaj barki, mająca kadłub zapewniający pływalność, która na miejscu pracy podnosi kadłub ponad powierzchnię wody, opierając się na dnie za pomocą opuszczanych „nóg”.

Platforma samopodnośna

Nogi platformy mogą być podnoszone i opuszczane za pomocą hydraulicznych tłoków lub silników obracających koła zębate, zazębione w listwach zębatych, będących częścią nóg. Dolne końce nóg mają konstrukcję zmniejszającą zapadanie się nóg w gruncie. Nogi wykonuje się w postaci rur albo kratownic.

Wiertnia najczęściej znajduje się na wysuwanej podstawie, dzięki czemu platforma może stanąć obok istniejącej platformy stałej i wiercić w odwiertach (studniach) mających zakończenie w obrębie platformy stałej[1].

Niektóre platformy mają własny napęd, pozwalający przemieszczać się samodzielnie, lecz zdecydowana większość nie ma napędu i jest przemieszczana za pomocą holowników lub (na większe odległości) na statkach półzanurzalnych.

Zaletami platform samopodnośnych są duża mobilność i stabilność oraz możliwość wiercenia nad platformami stałymi. Wadami są ograniczenia głębokości wody.

Platforma Noble Lloyd Noble, zbudowana w 2016, jest (w 2020[2]) największą platformą samopodnośną. Nogi o długości 214 metrów pozwalają na pracę w wodzie o głębokości 150 metrów, przy czym platforma, dla uniknięcia uszkodzenia przez fale, znajduje się na wysokości 69 metrów nad powierzchnią wody[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b Ryszard Pakos, Ernest Romek, Konstrukcje stalowe pełnomorskie (offshore) – rodzaje, remonty, „Przegląd spawalnictwa”, 1/2009, 2009, s. 6.
  2. Noble Lloyd Noble to drill at Valemon – equinor.com [online], www.equinor.com [dostęp 2021-06-06] (ang.).
  3. Noble Lloyd Noble rig – Jackup – Noble Drilling [online], www.infield.com [dostęp 2021-06-06].

Bibliografia

edytuj