Południowo-zachodnia grań Spiskiej Grzędy
Południowo-zachodnia grań Spiskiej Grzędy (słow. JZ rameno Spišského štítu[1]) – krótka grań w słowackich Tatrach Wysokich, odgałęziająca się na południowy zachód od wyższego z dwóch wierzchołków Spiskiej Grzędy (Spišský štít) w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika[2].
Grań biegnie w kierunku Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Jej zachodnie stoki opadają do Baraniego Ogrodu, natomiast wschodnie – do Spiskiego Kotła[3] i leżących wyżej Pośredniego Spiskiego Kotła i Wyżniego Spiskiego Kotła, oddzielonych od niego Spiskimi Spadami[4].
Przebieg grani edytuj
Od głównego wierzchołka Spiskiej Grzędy można wyróżnić kolejno obiekty:
- Wyżnia Spiska Przełączka (Vyšná Mačacia štrbina),
- Zadnia Spiska Turniczka (Zadná Mačacia veža),
- Pośrednia Spiska Przełączka (Prostredná Mačacia štrbina),
- Spiskie Czuby (Mačacie zuby),
- Spiska Przełączka (Mačacia štrbina),
- Skrajna Spiska Turniczka (Mačacia veža, 2376 m)[1].
W Skrajnej Spiskiej Turniczce grań rozgałęzia się na dwa żebra. Zachodnie opada ku Baraniemu Ogrodowi i znajdują się w nim:
- Spiski Karbik (Mačacie sedielko),
- Spiska Czubka (Mačací hrb)[1][2].
Południowo-wschodnie biegnie w kierunku Spiskich Spadów. Położone są w nim:
- Przełączka za Spiskim Mnichem (Sedielko za Mačacím mníchom),
- Spiski Mnich (Mačací mních)[1][2].
Między żebrami, u podnóży Skrajnej Spiskiej Turniczki, rozciąga się taras zwany Spiską Galerią (Mačacia galéria)[2]. Na południe od niego można wyróżnić jeszcze Spiską Kazalnicę (Mačacia kazateľnica)[4][1].
Historia i nazewnictwo edytuj
Polskie nazwy obiektów w grani pochodzą od Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Pochodzenie nazewnictwa słowackiego nie jest pewne – część osób wywodzi je od żbików obecnych niegdyś w tatrzańskich lasach, określanych jako dzikie koty (divá mačka)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-07-30].
- ↑ a b c d e Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 406. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 77–99.