Pobiel
Pobiel (niem. Pobil, lub Bobile) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie górowskim, w gminie Wąsosz.
| wieś | |
 Młyn | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
470[2] |
| Strefa numeracyjna |
65 |
| Kod pocztowy |
56-210[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DGR |
| SIMC |
0377348 |
Położenie na mapie gminy Wąsosz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu górowskiego  | |
 51°33′56″N 16°44′53″E/51,565556 16,748056[1]
| |
Podział administracyjny edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0377360 | Młanary | osada |
| 0377354 | Zubrza | przysiółek |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.
Historia edytuj
Odkryto tu najstarsze szczątki Homo sapiens (fragmenty czaszki młodej kobiety) na Dolnym Śląsku, datowane na lata 8700–8600 p.n.e.[6]
Miejscowość ma metrykę średniowieczną i notowana była już w XIV wieku. W 1323 zanotowana została jako Pobel, 1418 Pobil, 1787 Bobiele, 1845 Bobile, 1800 Bobile, 1900 Bobile. Nazwa wywodzi się od białej barwy - wyrażenia "po bieli"[7]. Została zniemczona[a] przyjmując formę Bobile z regularną wymianą głoski p na b. W 1936 roku ówczesna niemiecka administracja nazistowska zastąpiła historyczną nazwę sztuczną formą Wandelheim. Po 1945 polska administracja nadała wsi nazwę Pobiel[7].
W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizownej formie Subra[8][9].
Demografia edytuj
Pobiel jest największą miejscowością gminy Wąsosz. Według Narodowego Spisu Powszechnego liczyła 470 mieszkańców (III 2011 r.).
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest obiekt[10]:
- młyn nr 166 (obecnie nr 51), z początku XX wieku
Uwagi edytuj
- ↑ Termin "zniemczenie" jest synonimem pojęcia "germanizacja". Pierwszy wywodzi się z łaciny, a drugi z języka polskiego. źródło: "Słownik języka polskiego", t. I A-K s. 646 hasło "germanizacja' oraz tom III P-Ż s. 1048, - hasło "zniemczyć", Warszawa, ISBN 83-01-00282-4, Encyklopedia popularna PWN, hasło "germanizacja". Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 234. ISBN 83-01-01750-3. Internet: synonim.netsynonimy.pl
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 102840
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 940 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ M. Trzciński, Śląsk starożytny i średniowieczny, Muzeum Miejskie Wrocławia, 2016, s. 53.
- ↑ a b Rymut 2013 ↓, s. 7.
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, "Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis", Breslau 1889
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 27. [dostęp 2012-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
Bibliografia edytuj
- Kazimierz Rymut: Nazwy miejscowe Polski, t. IX, P-Q. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 2013, s. 7. ISBN 978-83-64007-04-0.