Poeci wyklęci

Poeci przeklęci^[1] (fr. poètes maudits) – grupa poetów, którzy byli negatywnymi bohaterami licznych skandali obyczajowych. Ich twórczość była często nieakceptowana za ich życia, natomiast po śmierci stawała się przedmiotem kultu^{[potrzebny przypis]}.

Poeta przeklęty, to poeta zbuntowany przeciw społeczeństwu, outsider przekraczający normy obyczajowe. Typowe elementy biografii poety przeklętego to nadużywanie bądź uzależnienie od alkoholu lub narkotyków, obłęd, popadanie w konflikty z prawem, wczesna, często samobójcza śmierć. Za pierwowzór poety przeklętego uznaje^[kto?] się francuskiego średniowiecznego poetę François Villona, który prowadził awanturniczy tryb życia. Chociaż Villon uzyskał wykształcenie na Sorbonie, wybrał życie przestępcy^{[potrzebny przypis]}.

W literaturze po raz pierwszy termin ten pojawił się w sztuce Alfreda de Vigny’ego Stello (1832). Rozpowszechniony został przez Paula Verlaine’a, który użył go w swoim zbiorze esejów Les Poètes maudits (1884, 1888) do określenia sześciu współczesnych mu poetów (w tym siebie). Poètes maudits według Verlaine’a to: Tristan Corbière, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Marceline Desbordes-Valmore, Villiers de l’Isle-Adam i Pauvre Lelian (anagram imienia i nazwiska Paula Verlaine’a).

We Francji do poetów przeklętych zalicza się tradycyjnie: Charles’a Baudelaire’a, Arthura Rimbauda, Paula Verlaine’a, czasem również Stéphane’a Mallarmégo, Comte de Lautréamonta i Maxa Jacoba. W literaturze amerykańskiej są to: Edgar Allan Poe i Jim Morrison^[a]; w literaturze angielskiej – William Blake i John Keats; w literaturze rosyjskiej – Aleksandr Błok, a w literaturze polskiej: Andrzej Bursa, Edward Stachura, Ludwik Stanisław Liciński, Kazimierz Ratoń, Jan Rybowicz, Christian Belwit, Ireneusz Iredyński, Ryszard Milczewski-Bruno, Walek Dzedzej, Stanisław Grochowiak, Rafał Wojaczek, Stanisław Czycz, Marian Ośniałowski, Włodzimierz Szymanowicz, Józef Gielo i Andrzej Babiński. Do tego grona zalicza się również Olę Hanssona, szwedzkiego pisarza i eseistę^[2].

Życie poety wyklętego prowadził również amerykański pisarz i poeta Charles Bukowski^{[potrzebny przypis]}.

Uwagi edytuj

↑ Zaliczenie Jima Morrisona do grona sugeruje Włodzimierz Szturc w książce O obrotach sfer romantycznych, Kraków 1997, str. 193, autor antologii poezji Poeci wyklęci. Od Villona do Morrisona, oraz Jerzy Koperski, a także - członkowie The Doors oraz większość badaczy literatury amerykańskiej

Przypisy edytuj

↑ Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, s. 896. ISBN 83-06-00861-8.
↑ J. Tomkowski, Młoda Polska, Warszawa 2001, str. 10

Linki zewnętrzne edytuj

Poeta przeklęty. poewiki.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-01)].
Stanisław Błaszczyna, Poeci przeklęci
„Mogiła wyklętego poety” – tekst wiersza Charles’a Baudelaire’a ze zbioru Kwiaty zła

[2] Zaliczenie Jima Morrisona do grona sugeruje Włodzimierz Szturc w książce O obrotach sfer romantycznych, Kraków 1997, str. 193, autor antologii poezji Poeci wyklęci. Od Villona do Morrisona, oraz Jerzy Koperski, a także - członkowie The Doors oraz większość badaczy literatury amerykańskiej

[1] Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, s. 896. ISBN 83-06-00861-8.

[3] J. Tomkowski, Młoda Polska, Warszawa 2001, str. 10

[1]

[a]

[2]